'Stilzitten': wat is dat?!

Ook de laatste dagen zijn weer erg druk geweest. Vanuit Tauranga naar Taupo gegaan: eerst de openbare bus in en later weer met Stray op pad. Eind van de middag kwamen we aan in Taupo en ben ik afgezet bij mn hostel. Hier heb ik mijn 2e dipje gehad sinds het begin van mijn reis (na de 1e dag in Bangkok). Valt dus nog wel mee: zo goed als 4 maanden ertussen, dus als ik zo doorga ben ik tevreden :P
Ik denk dat het dipje kwam omdat ik gewoonweg een geweldige tijd in Tauranga gehad heb en me zo thuis voelde bij Mike&Tia: het hele warme familiegevoel was daar aanwezig, en als je dan ineens je 'thuis' weer moet verlaten om weer alleen op pad te gaan en helemaal op jezelf aangewezen te zijn, dan kan dat blijkbaar wel even voor wat traantjes zorgen. Ik denk dat het me deed beseffen dat ik het gevoel van thuis en van familie + vrienden (mensen die je zo goed kent en zo'n geweldige band mee hebt) miste.
Gelukkig was er niet veel tijd om hierover na te blijven denken: ik had een druk programma voor de boeg. En van dieptepunt ben ik naar een letterlijk hoogtepunt gegaan: taupo is namelijk the place to be voor een SKYDIVE!!!! En dus ben ik direct de volgende morgen al uit een vliegtuig gesprongen op 15000 ft hoogte. Je hebt dan een vrije val van ongeveer 60 seconden voordat de parachute opent en je kunt genieten van het adembenemende uitzicht: het grote lake, de drie bergen/vulkanen in het national park, en in de verte zelfs (het was een geweldig heldere dag) mount Taranaki. Zo geweldig!! En het wordt ineens ook nogal stil om je heen nadat je die vrije val gedaan hebt, met suizende oren en alles.
Verrassend genoeg ben ik op geen enkel moment echt bang geweest. Wel even een versnelde hartslag als ik eraan dacht dat ik toch echt op het punt stond om uit een vliegtuig te springen, maar dat was meer 'excitement' (sorry, mn nls is niet zo heel goed meer :P). Blijkbaar is het ook te hoog voor je hersenen om te beseffen dat je zo hoog bent, dus hoogtevrees houdt gewoon op vanaf een bepaald punt. Wat ook erg raar is: op het moment dat je uit het vliegtuig gesprongen bent, besef je nog niet wat je aan het doen bent. Het besef dat je met een enorme snelheid naar beneden aan het vallen bent komt pas enkele seconden later. En dan wil je het uitschreeuwen van al die adrenaline die door je lichaam stroomt, alleen blijkt dat - op het moment dat je je mond open doet om daadwerkelijk te gaan schreeuwen - je gaan geluid kunt maken tijdens de vrije val. Dus snel maar weer die mond dicht, want ook ademen wordt wat lastiger met mond open.
Helaas gaat die vrije val en vervolgens het tochtje met open parachute en het prachtige uitzicht veel te snel voorbij en sta je voor je het weet weer op de grond. Wel met een enorm brede smile op je gezicht, die er het eerste uur sowieso niet vanaf wil!! Geweldig, wat een ervaring!!

De dagen daarna in Taupo heb ik me ook nog erg goed vermaakt: ik ben een dag gaan mountainbiken met wat tijd voor een wandeling en als afsluiting weer eens chillen en spieren ontspannen in een natuurlijke hot pool! Heel grappig gevoel: een erg warme stroom (auwtsjj, dat was snel doorlopen om ook wat koud water erbij te hebben!) mengde zich met de grote rivier (Waikato geloof ik) die behoorlijk fris was. Als je ergens halverwege ging staan had je koude voeten, maar warme benen. Je kon de scheiding zo duidelijk voelen, was grappig!
Verder de laatste dag een 'ontspandagje' ingepland waarin ik iig minder zou doen dan de dagen ervoor. Ik ben 's ochtends door Taupo rond gaan lopen om vanalles te kopen voor de tochten die ik voor de boeg had en ben 's middags met een zeilboot het meer opgegaan. Hier zijn we Maoricarvings in de rotsen gaan bekijken (best indrukwekkend groot) en was er tijd om een heerlijke verfrissende duik te nemen. En wat was ook dat weer geweldig! Zwemmen in zo'n enorm meer (grootte vergelijkbaar met Singapore), dat zo extreem helder is en dan met uitzicht op de drie vulkanen!! Gewoonweg SUPER!

En dan zat de tijd in Taupo er alweer op en ging ik door naar Whakahoro.. een plekje dat niet veel mensen bleken te kennen. En dit was ook niet gek bleek later. Na wat slingerweggetjes rondom het meer, uit Taupo vertrokken op weg naar National Park. Na een korte stop vanuit hier weer verder naar Whakahoro. Eerst nog een normale slingerweg, maar al snel werd dat een onverharde weg, met nog steeds die enorme slingers erin.. en dat 1,5 uur lang. Toen we aankwamen was ik lichtelijk misselijk, maar niet genoeg om niet meer te kunnen waarderen waar ik beland was: middle of nowhere!! En hoe geweldig is dat! Alleen maar heuvels, schapen, koeien, gras etc. om je heen. En 2 boerderijtjes en enkele hutjes waar wij konden verblijven. Zo prachtig! Ik wilde meteen al langer blijven! Daarna ontvangen door de eigenaar en de plek (Blue duck station) blijkt een groot conservation project te zijn. Enkele vrijwilligers zijn daar aan het werk om de natuur in stand te houden, enkele vogelsoorten te beschermen en proberen voor een groot deel van de natuur te leven. De eerste dag ben ik hier met enkele mensen een wandeling gaan maken naar het topje van een berg, en na een afschuwelijke klim (heet, zweten, en hoogtevrees: want het was letterlijk omhoog klimmen en over verschrikkelijk smalle riggels lopen) was het uitzicht zoooo geweldig! En gelukkig viel de terugweg mee :) Dus ik blij!
Ook de avond was hier erg gezellig met een prachtige sterrenhemel, gezellige mensen en gitaarmuziek!! De dag erna vertrok de stray bus echter alweer vroeg om mensen de crossing te laten doen. Ik had echter al besloten langer te blijven en ben de 2e dag zelf een wandeling gaan maken. Weer een hele klim, alleen wat minder angstaanjagend. En het geeft zo'n geweldig voldaan gevoel als je op de top aankomt en daar lekker kunt gaan lunchen met dat prachtige uitzicht! Ik heb mn plekje gevonden hier! :D Helaas was er nu nog geen tijd om te blijven, maar ben er zeker over aan het denken om aan het eind van mn reis terug te gaan om hier wat vrijwilligerswerk te gaan doen (schoonmaken, koken, maar ook vallen zetten + jagen! Zien jullie het al voor je?!).

Warempel, na deze dagen in Whakahoro heb ik 3 dagen lang op een soort stoel gezeten, benen vooruit, en alleen maar kijken naar rotsen, bomen en water om je heen, en genieten van de fluitende vogels die je overal om je heen hoort. Het enige wat ik gedaan heb, is wat armspieroefeningen. Ofja: het enige?! Ik ben in 3 dagen 88 km aan het peddelen geweest over een rivier! En dat is niet niks eerlijk gezegd! De eerste dag 37,5 km afgelegd over de Wanganui river en de twee dagen daarna nog 29 en 21,5 km. Dat betekende de eerste dag 7uur lang onderweg, de 2e dag zelfs 8uur (inclusief een wandeling van 1,5 uur) en de derde dag wat korter: 5uur peddelen (en zwaar: want vooral op dit stuk was erg weinig stroming..). Na deze drie dagen was dan mijn eerste 'Great Walk' voltooid, en niet eens wandelend! Er zijn hier 10 Great Walks in NZ en dit is de enige waarbij je niet daadwerkelijk aan het wandelen bent. Wat heb ik genoten! En wat was ik trots op mezelf toen ik aan het einde kwam! Dat heb ik maar mooi in mn eentje geklaard: 3 dagen heb je niets anders dan je kano en je peddel en moet je zelf alles meenemen: potten, pannen, eten, slaapzak, kleding etc. Ik heb de 2 nachten in hutten geslapen wat ook wat primitiever was dan ik gewend was (maar nog steeds erg luxe aangezien je toch echt een dak boven je hoofd hebt). Alleen ontbreken douches, dus na die drie dagen ben je blij met een hostel met warme douche, want erg fris voel je je niet meer! :P En ook is het raar om na deze 3 dagen weer water uit de kraan te kunnen drinken: daar moest ik eerst alles koken om een beetje een idee te geven van het leven gedurende zo'n trip ;)
Verder heb ik ook zo ongelofelijk genoten van de trip: de 1e dag had ik het idee de enige te zijn op de rivier. Ik was een keer 4 mensen voorbij gepeddeld die pauze aan het houden waren, verder niemand tegen gekomen. En dat is dan een intens gevoel van 1 worden met de natuur, genieten van de stilte om je heen (met uitzondering van het geluid van je peddels die door het water gaan), de fluitende vogeltjes, eenden die van je schrikken en laag over de rivier voor je uit vliegen, en de bomen en steile rotswanden aan weerszijden. Whakahoro noemde ik al de middle of nowhere, dus geen idee hoe ik dit moet omschrijven.. er was letterlijk niets dan natuur! De eerste dag was het weer ook nog eens prachtig en vormde de rivier vaak een extreem gladde spiegel waarin de reflectie van de rotsen en bomen zo mooi te zien was, en de kleur van de blauwe lucht in het water met zo af en toe wat golfjes ook zo'n geweldig mooit zicht gaf! En dan had je nog de watervalletjes die je links en rechts tegen kwam, de bomen/boomstammen die verstopt waren net onder het wateroppervlak en af en toe voor best griezelige beelden konden zorgen, zo bedekt met een soort mos. Verder heb ik ook nog wat visjes gezien die meezwommen met mn kano, vlinders rond zien vliegen en geitjes op de berghellingen gezien, rustig aan het eten of vlug wegrennend als ik eraan kwam. Je voelt je zo klein op het moment dat je dit alles meemaakt! Ik moet zeggen dat dit tot nu toe mijn nummer 1 ervaring is in NZ!
Mijn 2e dag wat meer met mensen aan het kanoen geweest en het gezelschap is dan ook wel fijn, leuk om wat tegen mensen te kunnen praten, maar het maakt de hele ervaring wel een stuk anders. Maar de timing was perfect, want deze dag ben ik mijn waterzak (soort camelbag) kwijt geraakt in de rivier en had ik dus geen water meer. Wat water kunnen 'lenen' van de aardige andere peddelaars op de rivier en ook wat afleiding van al die vervelende gedachten die dan door mn hoofd gaan. Al snel dus het wat vervelende gevoel van me af kunnen zetten (er zijn ergere dingen) en weer kunnen genieten van de prachtige natuur die verbazingwekkend genoeg toch weer verschilde van de eerste dag. Nog steeds rotsen en bomen aan beide kanten, maar met andere kleuren / andere structuur ofzo? Weet niet precies hoe het te omschrijven.
De laatste dag het grootste deel weer op mezelf gedaan, alleen was het niet te vermijden dat je op het einde wat mensen tegen kwam, aangezien iedereen zo ongeveer op dezelfde tijd opgepikt werd. Maar van de hele dag kunnen genieten, ook al was het redelijk zwaar. Ik voelde mn armen, de rivier had minder stroomversnellingen en het was een erg warme dag! Ik heb ook een tijdje het idee gehad dat ik gewoon wat extra liters water in mn kano mee aan het zeulen was. Maar na een stop en een check bleek dit niet het geval en had ik geen excuus meer: het was toch echt de combo van vermoeide spieren + weinig stroming die deze dag nog behoorlijk lastig maakten. Maar hoe geweldig was de hele ervaring! Ik was zo blij toen ik mn eerste great walk voltooid had! En ik heb nu alweer zin in de volgende! En ook die staat op de planning.

Ik ben nu in National Park en hoop van dinsdag tot donderdag great walk numero 2 te gaan doen: Northern Circuit. Dit is de tongariro crossing + nog 2 extra wandeldagen. Weer slapen in hutten, weer eigen eten en alles mee, weer midden de natuur in (alhoewel ik op de crossing onvermijdelijk belachelijk veel mensen tegen kom geloof ik zo). De dagen ervoor nog maar wat korte wandelingen doen en nog een rustdagje inplannen, anders gaan mn benen dit niet volhouden ben ik bang! :P

Als iemand trouwens nog zo'n geweldige kanotocht kent van enkele dagen (in NZ of ergens anders), laat het me dan weten: die gaat zeker op mn to do lijstje!! ;)

Kijk weer uit naar alle reacties! :)

xxxx