Ongeplande reis over noordelijke deel Zuidereiland

Oooooops! Alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb... Gelukkig ben ik van het werken met alle appels af, dus daar zal ik jullie niet meer mee lastig vallen! :P Bijna 2 maanden daar aan de slag geweest, dus dat was wel genoeg! Gelukkig in het hostel nog wel een super leuke tijd gehad, de laatste weken veel opgetrokken met 2 Canadese meiden en een Franse jongen die ook langere tijd in Nelson bleven. En verder kwamen er ook steeds veel nieuwe leuke mensen aan in het hostel voor enkele dagen. Veel gekletst, spelletjes gespeeld en zo mogelijk nog meer aan het koken / bakken / eten geweest! Elke dag was er wel iemand die iets nieuws aan het proberen was (pompoenmuffins, scones met vanalles en nog wat, chocoladetaart, wortelbananencake, ...), een traditioneel recept uit eigen land aan het maken was (Italiaanse gnocchi, Duitse Kasespatzle etc.), of waren er jarigen en heeeeel veel taart! :D

Alleen is de hele planning daarna niet meer gegaan zoals ik graag gewild zou hebben. Allereerst had ik wat problemen met het verlaten van Nelson, waar ik 2 maanden in het hostel gezeten had: ik zou eigenlijk om 3 uur vertrekken met de bus, op naar Marahau (klein plaatsje aan het beging van Abel Tasman). Komt er op die plek waar ik aan het wachten ben een andere buschauffeur naar me toe: waar ben je op aan het wachten (alleen in het Engels dan natuurlijk ;))? Ik dus vertellen dat ik met de Stray bus rondreis en wacht op die bus. Hij heel leuk: oww, maar dat kan wel even duren, die is in de greppel beland! Waarna ik in eerste instantie dus het idee had dat ie maar wat aan het grappen was. Na enkele keren navragen of hij het echt meende, begon ik hem wel te geloven. Dus toen maar naar het kantoor gebeld en kijken of ze daar meer wisten. Hier kreeg ik te horen dat het nog zo'n 2uur zou duren voordat de bus zou komen. In plaats van de hele tijd te wachten, besloot ik maar om terug te gaan naar het hostel en daar de mensen te verrassen. Iedereen was namelijk ook al enige tijd grapjes aan het maken dat ik nelson niet meer uit zou komen, dat ik helemaal niet weg wilde en dat ik ondertussen toch wel deel van het interieur van het hostel geworden was! :P De nieuwe eigenaren hadden het hostel zelfs nog nooit zonder mij gezien! :P
Na een tijdje was het dus weer tijd om terug te gaan naar de bushalte. Eenmaal hier was het weer wachten, wachten, wachten. Een half uur ging voorbij en ik dus nogmaals naar kantoor bellen. "de bus kan elk moment komen". Ik dus maar wachten, een boekje lezen, en na meer dan een uur nog maar een keer bellen: "we hebben net van de buschauffeur gehoord en hij gaat het niet meer redden om vanavond naar marahau te gaan. Morgenvroeg zal de bus vertrekken". Ik dus nog een keer naar het hostel gebeld: zij mij weer op komen halen, weer al die extreem verbaasde gezichten van de mensen in het hostel die ik kende, en toen maar aangeschoven voor het avondeten (ze waren chili con carne aan het maken en me de hele dag al aan het pesten dat ik die zou missen! Haha niet dus! :P).

Uiteindelijk is het gelukt om de volgende ochtend alsnog Nelson te verlaten, met de bus op naar Marahau. Dit is een erg klein plaatsje (ongeveer 7 huizen, zoals je wel vaker ziet hier) aan het begin van het Abel Tasman National Park. De planning was dat ik hier een dag door zou brengen, om daarna verder te gaan naar de westkust en te starten met de 4-daagse Heaphy Track.

Eind van de ochtend kwamen we dan gelukkig aan in Marahau en het was warempel nog mooi weer ook (hevige regen en onweer voorspelt, het enige wat ik zag was echter een zo goed als blauwe lucht en zonneschijn :D)! Na een korte stop bij het informatiecentre voor wat geregel en vlug geinstalleerd te zijn in het kamertje waar ik de nacht door zou brengen, meteen de wandelschoenen aangetrokken om Abel Tasman te gaan verkennen! Ik kon niet wachten om meer te zien!!! In Nelson heb ik het erg naar mijn zin gehad en zeker ook prachtige wandelingen gedaan, maar de aankomst in Marahau – uitkijkend over het water en de prachtige natuur aan alle kanten - voelde weer echt als vrijheid, eindelijk reizen, eindelijk weer die prachtige natuur in!

Ik ben toen een deel van de ‘Inland Track’ gaan lopen, aangezien de hele Coastal Track (3-daagse Great Walk) over enkele dagen op de planning stond. Deze wandeling was prachtig, door native forest, over kleine beekjes, omhoog lopend naar enkele prachtige uitzichtpunten en continue veranderende omgeving. Bijna een compleet gelukzalig gevoel! Bijna… aangezien mijn knie niet helemaal goed voelde bij het omhoog lopen. En eenmaal op mijn terugweg, hetzelfde pad af omlaag, kreeg ik meer en meer last van mijn knie. Lichamelijk redelijk pijnlijk, maar vooral een enorme klap en teleurstelling voor de rest van mijn planning. “Als mijn knie zo voelt, kan ik geen 4-daagse wandeling in de bergen en compleet in the-middle-of-nowhere riskeren”. Uiteindelijk dus langer in Nelson blijven wachten op weersvoorspellingen die redelijk waren, en dan ben ik eindelijk zo ver, eindelijk de beslissing gemaakt om te gaan en weer heerlijk de natuur in te kunnen, wil mijn lichaam niet meer helemaal meewerken.

Na veel gepieker en gebaal besloten om toch maar naar Westport te gaan, zoals de planning al was, en eenmaal daar naar de dokter gegaan. Hier kreeg ik te horen dat ik enkele weken moest rusten. Hmmmmm… daar ben ik normal al niet zo goed in, laat staan hier in NZ: het enige wat ik hier doe zo ongeveer is wandelen! En aangezien ik vooral het zuidereiland nog wil verkennen, en de bus waarmee ik rondreis richting de gletsjers gaat – en van daar alleen maar meer en meer de bergen in, leek ‘rusten’ een onmogelijk vonnis. Maar lopen was ook niet echt een optie, aangezien ik op dag 2 zelfs al moeite had met trappen oplopen en lopen op vlakke stukken… Dan blijft er dus nog maar 1 alternatief over: planning wijzigen, alles annuleren wat al geregeld was, en inderdaad maar rusten. Alleen waar?

Dat was dus vanalles opnieuw uit gaan zoeken, rondbellen en regelen. Even erg veel gedoe dus, maar wees maar niet bang: het is uiteindelijk allemaal helemaal goed gekomen J Het duurde even voordat ik de knop volledig om kon zetten, maar uiteindelijk heb ik sinds deze enorme verandering van plannen enorm kunnen genieten van enkele dingen die ik heb kunnen zien en doen!

Zo ben ik eerst enkele dagen naar Punakaiki gegaan, beroemd vanwege de ‘Pancake Rocks’ die daar te vinden zijn, en ook de rit van Westport langs de kust naar het zuiden (Punakaiki en later Greymouth) staat bekend als een van de mooiste wegen om te rijden. Punakaiki was een geweldige plek om wat te relaxen! In een hostel direct aan het strand, prachtig weer (alhoewel niet heel warm meer, het is hier wel langzaamaan winter aan het worden), veel gezellige mensen in het hostel zelf, en wat korte wandelingetjes in de buurt. Ik heb hier veel over het strand gewandeld, prachtige zonsondergangen gezien op verschillende plekken, de pancake rocks 2x bezocht, veel gelezen en maar over de ruige zee uit aan het kijken geweest. En wat was dat prachtig! De manier waarop de golven tegen de rotsen aan kletteren, het water naar alle kanten opspattert, en de zon langzaamaan wegzakt in die ruige zee. Dit is zeker een van de mooiste plekken die ik tot dusver gezien heb! En ik zou zeker graag terug willen om meer te zien - of gewoon hetzelfde, want dat was zeker geweldig! 3 Dagen op deze plek – waar de meesten enkel een stop maken om de pancake rocks vlug te zien - was dus bijna te weinig! Het was echter weer tijd om door te gaan, op naar Greymouth. In dit plaatsje was op zich niet heel veel te doen, dus dat klonk perfect! Geen verleiding om de bergen in te gaan of al te gek gaan doen :P Hier ben ik een week aan het werk geweest in een hostel, voor gratis accommodatie. Toiletten, douches en keuken schoonmaken in de ochtend, en de rest van de dag vrij. Ook hier dus weer veel aan het lezen geweest, wat films gekeken, kletsen met de andere mensen in het hostel en af en toe het plaatsje in om wat rond te kijken en dingen te regelen (mijn camera was kapot gegaan in Westport, dus dat kon er toen ook nog wel even bij..). Om de een of andere reden is ook deze week verrassend snel voorbij gegaan, dus alweer tijd om de reis voort te zetten. In plaats van verder naar het zuiden te trekken, leek het me een goed idée om het zuidereiland over te steken en via Arthur’s Pass naar de oostkust te gaan. Dit stond namelijk sowieso nog op mijn ‘to do list’, dus waarom niet nu? De rit van Greymouth naar Arthur’s Pass was erg mooi: het landschap werd langzaamaan bergachtiger, en uiteindelijk was er zelfs wat sneeuw zichtbaar her en der op de bergtoppen. Ook bij het uitstappen van de bus, voelde je meteen dat je in een ander gebied zat: hoger, weg van de zee, de bergen in. Bij het uitademen zag je de damp en mn neus voelde al snel erg frisjes! Jullie zullen me misschien voor gek verklaren, maar wat een heerlijk gevoel! Ik was langzaamaan – na zo goed als een jaar zomer – erg aan het verlangen naar dat koudere gevoel en vooral sneeuw! J

Ik heb 2 dagen in Arthur’s Pass doorgebracht en ben daar wat korte wandelingetjes gaan doen. De eerste dag een wandeling van een half uur naar een 131m hoge waterval, en dag 2 naar Arthur’s Pass zelf (een punt op ongeveer 900m hoogte, 1,5uur lopen vanuit het plaatsje zelf). Ik heb enorm genoten van deze wandeling, met uitzicht op de bergen die er overal anders uitzien, de sneeuw die na de laatste nacht meer en meer van de bergen bedekte, de watervallen en de beekjes die je overal ziet, de bomen en andere begroeiing waar het zonlicht op een prachtige en soms mysterieuze manier opvalt en ga zo maar door! Helaas bleek aan het eind van deze tocht (na zo’n 3uur wandelen), dat mijn knie het hier nog niet helemaal mee eens was. Balen dus, en ook even een goede herinnering dat ik toch echt nog even meer moet rusten.

Vanuit Arthur’s Pass daarna doorgegaan naar Christchurch. Ik dacht dat ik het mooiste deel van de tocht wel al gehad zou hebben, maar daar bleek ik ernaast te zitten. Het gedeelte naar Christchurch (CHCH) was zo mogelijk nog 10x zo mooi als de rit van Greymouth naar Arthur’s Pass! Omringd door bergen die er overal waar je kijkt toch net even wat anders uitzien, enkele grote meren aan de voet van de bergen, weer die besneeuwde toppen, op bepaalde plekken rotsen die zomaar tussen al het gras verschijnen: het is onbeschrijfelijk! Ik zou dit gedeelte zo graag nog eens zien, en dan ook met de mogelijkheid onderweg te stoppen en goed rond te kunnen kijken. Nu was ik als een gek mijn hoofd rond aan het draaien om maar zo veel mogelijk te kunnen zien (inclusief vele oooh’s en aaaah’s en openhangende mond, het moet een geweldig gezicht geweest zijn :P). Langzaamaan werd de weg minder slingerig, en het landschap uitgestrekter. Totdat we in de regio Canterbury aankwamen, en alles ineens weer zo goed als vlak is! Het herinnerde me hier af en toe wel in iets aan Nederland (of misschien meer: belgie, gezien het hobbelige wegdek, de bovengrondse elektriciteit en toch nog net iets meer hoogteverschillen dan compleet vlak).

Ik ben een nacht in CHCH in een hostel verbleven. Even voor degenen die de recente geschiedenis van CHCH niet kennen: zo’n 2 jaar geleden zijn er hier enkele ernstige aardbevingen geweest en vele naschokken. Een groot deel van de stad is toen verwoest en 185 mensen zijn omgekomen bij de 2e beving. Voordat ik in de stad aankwam had ik wel gehoord van deze aardbevingen en ook van vele mensen gehoord dat de stad hen aan een spookstad deed denken, dat je er niet veel langer wilt blijven dan 1 dag / misschien enkele dagen. Ik heb 2 dagen in het centrum (zo ongeveer, voor zover je nog kunt spreken van een centrum) doorgebracht. De eerste dag ben ik rond gaan wandelen om de stad te verkennen: eerst langs de rivier, naar het Hagley Park (een enorm park zo goed als midden in de stad). Her en der zag ik wel wat wegversperringen, en wat barsten in de stoep, maar dat was het dan wel. Verder was het een zonnige dag en heb ik heerlijk genoten van het prachtige weer en het mooie park met veel groen. Het was pas op de terugweg dat ik ook de andere kant van CHCH zag. Eerst kwam ik in het gedeelte van de stad dat ze RE:Start noemen. Dit is zo ongeveer de nieuwe hoofdstraat nu (zo’n 100m lang denk ik, je loopt er in minder dan 5 minuten doorheen). Het ziet er allemaal erg gezellig uit: gebouwen met veel kleuren, veel te doen op straat, een klein marktje, leuke café’tjes etc. Pas wanneer je beter kijkt, zie je dat het allemaal scheepscontainers zijn, omgetoverd tot winkeltjes. En zodra je uit deze straat loopt, houdt de drukte op, strekt een grijze vlakte zich voor je uit, en wanneer je omkijkt zie je duidelijk dat het inderdaad gaat om een verzameling opgestapelde containers waar de mensen nu iets van proberen te maken. En dan dringt het tot je door wat er bedoelt wordt met spookstad. Vanaf dat moment ben ik random rond gaan lopen, en wat je dan ziet is indrukwekkend. Halve gebouwen, sommige worden nog afgebroken; lege grijze vlakten met steenresten en stof, soms omgetoverd tot parkeerplaats; en een omheind voormalig winkelcentrum, half verwoest, gebroken stenen en glas overal verspreid, de grond en muren begroeid met onkruid, Het enige wat je om je heen ziet is verval en verlies, monumenten voor de overledenen, en teksten die beschrijven wat er eerst was. Deze hele tocht door CHCH was erg indrukwekkend. Ik weet niet hoe de stad er uitzag voor de aardbevingen, maar het is te zien dat er veel meer gebouwen stonden, dat het ooit een levendig centrum was en er ook erg mooie, oude gebouwen te zien waren. Nu is dit alles verwoest, en de wederopbouw lijkt nog wel even te kunnen duren.

Na deze 2 dagen ben ik niet direct weggegaan uit de stad: ik ben nog in een van de buitenwijken voor 2 dagen bij mensen thuis gaan werken, weer in ruil voor gratis accommodatie. Dit blijkt momenteel wel even een ideale manier van reizen, aangezien het nogal verschrikkelijk voelt om maar geld uit te geven aan hostels etc., terwijl ik niet veel kan doen in de omgeving. Bij deze mensen nog meer gehoord over de aardbevingen en het effect daarvan op de stad, lekker uit kunnen rusten (eigen kamertje, 2-persoonsbed, en geen geluiden ‘s nachts! :D) en wat gezien van deze buitenwijk.

Daarna ben ik opgepikt door Lia, een vriendin van Carin die al een behoorlijk aantal jaren in Nieuw Zeeland woont, om met haar naar haar huis (+van 2 andere, ook origineel Nederlanders) in Rangiora (of in ieder geval iets daar in de buurt – slechts iets meer dan 25km daar vandaan :P) te gaan. Hier ben ik zo’n 4 dagen gebleven en heb ik weer wat meer mee kunnen krijgen van het leven in Nieuw Zeeland. Ik heb meegeholpen op het land - voornamelijk prei uithalen en prei wassen – en wat was dit heerlijk om te doen! Ik moet zeggen dat ik dan ook wel geluk had met het weer (nog steeds blauwe lucht + zonneschijn), maar toch. Het was zo heerlijk om zo veel buiten te leven, aan het eind van de werkdag even een rondje te gaan fietsen, en in de avond lekker bij de kachel opwarmen (ondanks het prachtige weer is het erg koud vanaf 4 uur ‘s middags zo ongeveer, zodra de zon een stuk lager staat).

Verder was het heel gek om enkele dagen weer erg veel Nederlands te spreken en Nederlandse TV te kijken. Zo gek om dat vertrouwde Brabantse accent te horen, maar dat maakte ook dat ik me erg snel thuis voelde bij deze mensen denk ik J En je komt er ook al snel weer achter hoe klein de wereld is: Sjan, de andere vrouw in het huis, was de zus van “meneer van Kessel”, mijn techniekleraar op de middelbare school. Erg grappig wanneer je hier dan weer achter komt!

Deze dagen – met veel gepraat, goed brood, hagelslag en goede kaas – vlogen helaas echter ook voorbij. Tijd om weer door te gaan: terug naar CHCH, daar een nachtje doorbrengen in een hostel, om de volgende dag opgepikt te worden door 2 Duitse meiden. Met hen ben ik naar Wainui gegaan (dichtbij Akaroa, alleen dan aan de andere kant van het water) om daar te gaan WWOOFen. De rit naar Wainui zelf was al erg gezellig, dus dat beloofde een leuke week te worden! Zondag zijn we in het huis verwelkomd door Kathy, onze 'host'. Maandag arriveerde er nog een ander meisje (van de States), en weer een dag later een vriendin van Kathy: 6 meiden bij elkaar voor enkele dagen dus! :D Dit is uiteindelijk een erg geslaagde week geworden: veel koken & bakken (dit werd dan 'werk' genoemd :D), cabbagetree bladeren in stukken knippen, hout halen voor de kachel (het wordt hier koud!!! :P), walnoten kraken, bij mooi weer wat in de tuin werken en verder in de vrije tijd veel lezen, wandelingen maken, spelen met de hond (Nina, een poedel met erg veel energie), wat knutselen, veel spelletjes doen met z'n allen, wat films kijken (Keizer Kuzco als hoogtepunt! :P) en heel veel eten! Er is goed voor ons gezorgd hier! De dagen vlogen echter voorbij en gisteren zijn de 3 meiden vertrokken naar de volgende bestemming. Ik ben hier nog een dag extra gebleven en ga vanavond naar CHCH om daar meteen op de bus te stappen naar Hanmer Springs. Ook hier ga ik weer een soort van WWOOFen doen: werken voor accommodatie in een holiday park. Verder hoor ik van iedereen dat de omgeving ook erg mooi is, dus ik ben benieuwd hoe het daar weer gaat zijn. Waarschijnlijk zit ik daar weer ongeveer een week (langer als het erg goed bevalt), om daarna weer door te gaan naar het Noorden en hopelijk dan eindelijk toch nog Abel Tasman te lopen!

Cheers!

xxx Linda