Vervolg:

Sorry, ik weet dat mijn vorige verslag al erg lang was.. Maar hierbij nog wat extra leesvoer voor jullie: deel 2! ;)

In de ochtend al vroeg uit Punakaiki vertrokken om op pad te gaan naar Barrytown. Daar is niet zo heel veel te beleven (bestaat letterlijk uit maximum 10 huizen), op een ding na: je kunt daar een ochtend / dag creatief doorbrengen en je eigen sieraad maken van bot of jade. En zo kwam het dus dat ik met enkele andere een ochtend lang aan het 'bonecarven' geweest ben om mijn eigen ketting te ontwerpen en te maken. Een erg leuke ervaring, erg vermoeiend ook - want perfectionistisch als ik ben, wil ik dit allemaal heel precies, geconcentreerd en goed doen - maar het resultaat is het zeker waard! Ik ben trots op mijn eigen ontwerp (wat ze enigszins afraden, ze hadden liever dat je een voorbeeld nam en deze natekende) en heb een geweldig souvenir aan mijn tijd in NZ!
Begin van de middag dan vertrokken naar de glaciers. Voor mij was dit een enorme stap, want zo ver zuid was ik nog niet geweest! Greymouth voorbij gaan en eindelijk die grens overschrijden: op naar het zuidelijke gedeelte van het zuidereiland! Ook vandaag was weer een erg lange dag. We kwamen rond 6 uur aan in Franz Josef. Niet zo heel veel tijd meer dus om rond te kijken vandaag. Wel met wat mensen van de bus afgesproken om de dag erna naar de glacier te wandelen en misschien nog wat andere wandelingetjes te doen. Het was een prachtige dag, de wandeling naar de glacier was erg mooi en het was geweldig om de glacier uiteindelijk te zien! Helaas kon je niet heel dichtbij komen (gevaarlijk door 'rock fall' + je kunt de glacier alleen op met een helicopter), maar genoten van het landschap, de rotswanden aan beide kanten toen we dichterbij de glacier kwamen (de rotsen zijn gevormd door de glacier zelf, aangezien deze een hele tijd geleden zich veel verder uitstrekte), de indrukwekkende watervallen die her en der te zien waren en de stroom met extreem helder en blauw water waar we vaak langsop liepen. Verder ook nog wat kleine wandelingetjes gemaakt naar uitzichtpunten en kleine meertjes waar de omgeving prachtig in weerspiegeld werd!
Uiteindelijk dus een goede en lange dag gehad. Tijd om alles te gaan regelen voor morgen. Ik dacht eerst namelijk om nog een dagje extra in Franz Josef te blijven, en daarna door te gaan naar Fox, een andere glacier niet veel verder weg. De weersvoorspelling zag er echter alleen nog maar goed uit voor morgen, daarna zou het slechter, grijzer en regenachtiger worden. Ik dus maar besloten om mn reis de volgende ochtend al vroeg te vervolgen, op naar Fox Glacier, op naar mijn wandeling op de glacier zelf!
Zo kwamen we dan bij het bedrijfje aan die deze tours organiseerde, werd gekeken of we goede kleding hadden, kregen we schoenen + crampons (van die spikes om onder je schoenen te binden) voor de tocht op het ijs en konden we de bus in, op naar de glacier zelf. Fox glacier was anders dan Franz Josef: Fox kon je nog wel wandelend bereiken om daarna het ijs op te gaan en de glacier te ontdekken! Eerst een behoorlijke wandeling gemaakt naar uitzichtpunten om de glacier te bewonderen, en na een tijdje was het dan eindelijk tijd om die crampons aan te doen en daadwerkelijk het ijs op te gaan! Hele gekke ervaring, want het ziet er ongelofelijk glibberig uit, en het duurde dus even voordat ik die crampons helemaal vertrouwde. Verder hadden we ook een skistok gekregen waarmee we wat meer in balans konden blijven, alleen werkte dat voor mij averechts ben ik bang: ik wilde af en toe steunen op die stok, alleen was deze niet scherp genoeg om in het ijs te prikken en gleed dus de hele tijd weg. Op een gegeven moment dus maar besloten dat het waarschijnlijk beter was om deze zo min mogelijk te gebruiken! Het was dus al een heel avontuur om op het ijs zelf te lopen. Later echter ook steeds meer unieke verschijnselen kunnen bewonderen: een tunnel uitgesleten door water, boogvormen ontstaan door de druk van het ijs, en het prachtige blauwe ijs zelf! Verder was er wat hoger op veel 'ijsval' te zien: we konden hier niet lopen, want dit bestaat zo goed als alleen uit kloven / afgronden en vele enorme stukken ijs met erg 'spike-achtige' vorm. In totaal dus een erg indrukwekkende dag, af en toe wat koud (eindelijk dus een soort van wintergevoel hier :P) en een prachtige ervaring!
Aan het eind van de dag dan helemaal kapot en ik geloof dat ik om 6 uur in de avond mn bed ingedoken ben en bijna aan een stuk door geslapen heb tot de volgende ochtend rond 8 uur. Het waren wat actieve en vermoeiende dagen / weken geweest en echt tijd voor mezelf ontbrak enigszins. Dat continue verplaatsen van plek naar plek en maar nieuwe indrukken opdoen, blijkt niet alleen een prachtig te zijn, maar ook extreem vermoeiend! Het wordt snel tijd om ergens weer even goed uit te rusten :)
En zo nog een dag extra in Fox doorgebracht, in mijn dagboek geschreven, film gekeken en wat aan het kletsen geweest met iedereen in het hostel. In de avond heerlijk in de jacuzzi gegaan (ze hebben hier redelijk vaak een gratis 'hot spa' bij de hostels! Geweldig dus voor na dagen like this!). De volgende ochtend dan met de Straybus doorgegaan naar Wanaka. Weer een enorme rit voor de boeg, en normaal gesproken zouden er onderweg redelijk wat stops gemaakt worden om wat wandelingetjes te doen. Helaas (of gelukkig, wanneer je een hele dag in de bus zit) was het weer verschrikkelijk: het was flink hard aan het regenen en na 1 stop en een wandeling van een half uur ongeveer had iedereen het wel gezien. Dit was een wandeling naar lake Matheson, waar je normaal gesproken een prachtige weerspiegeling hebt van de bergen in het meer zelf. Helaas waren de bergen niet eens zichtbaar voor ons, laat staan enige weerspiegeling in het nu wat minder rustige water! :P De rest van de rit was dus rustig, en bestond vooral uit wat wegdoezelen en toch maar zo veel mogelijk proberen te zien en uit het raam blijven staren. Zo kwamen we door Mt Aspiring National Park, waar normaal al redelijk wat watervallen zichtbaar zijn blijkbaar. Met de regen van vandaag, werden deze watervallen alleen maar zichtbaarder, groter en ruiger! Het was dus nog steeds een prachtige rit met geweldige uitzichten! Soms veranderde de rotswand aan de ene kant van de bus in een enorme waterval en kwam het water de weg op gespetterd / tegen de bus aangekletterd! Ook erg mooi om te zien en zelfs de buschauffeur werd er razend enthousiast van: watervallen als dit had ze hier nog niet eerder gezien!!

Eenmaal in Wanaka was het weer redelijk, de regen was in ieder geval opgehouden. Dat was tijd om alles uit te pakken, te installeren in mn kamertje, kort wat rond te kijken en inkopen te doen voor de komende dagen. Eindelijk was er weer een fatsoenlijke supermarkt in de buurt! Deze dag zelfs nog een geweldige zonsondergang gezien over het meer: uitkijkend over het meer zag je de bergen ontstaan aan beide kanten, hoger klimmend in de verte, en steeds witter van de sneeuw; en de lucht die langaamaan roze kleurde. Prachtig weer! Ik herinnerde me er op dit moment aan dat ik weer vaker moet genieten van die zonsopgang en zonsondergang. In de eerste weken van het rondreizen deed ik dit continue, nu werd het allemaal wat gewoner denk ik, en vaak mss vooral ook wat kouder om nog heel ver op pad te moeten.
De volgende dag heb ik me echter gehouden aan dit goede voornemen en ben ik een lange wandeling gaan maken: wat later vertrokken dan ik normaal zou doen (rond 11 uur in de ochtend), langs het meer gaan wandelen naar wat mooie plekjes toe. En die mooie plekjes heb ik zeker gevonden! Het weer was erg goed vandaag gelukkig, en dus waren de bergen weer eens zichtbaar, hing er een mooie waas boven het water op sommige plekken om de hele scene een mysterieus effect te geven en was het uitzicht gewoonweg prachtig! De wandeling zelf was redelijk vlak, maar ik besefte dat dit de omgeving was waar ik lange tijd op heb gewacht! Omringd door bergen, echt hoge bergen, die zich tot in de verte uitstrekken: wat wil ik ook graag daar omhoog! :D Zo uiteindelijk een hele dag rustig rondgelopen, vele pauzetjes gehouden (blijkbaar is dat dus toch mogelijk voor mij! :P) en aan het eind van de middag aangekomen bij het begin van Mt Iron. Hier wilde ik nog een looptrack gaan lopen van ongeveer 1,5 uur. Ik wist niet precies wanneer de zon onder zou gaan, dus ben ik deze berg opgeraasd als een gek! In een half uur op de top... zwetend en hijgend, maar op tijd voor de zonsondergang! Zelfs nog enige tijd moeten wachten, heel veel foto's gemaakt, wat gelezen en me ingepakt in warme kleding als voorbereiding op de kou die waarschijnlijk snel genoeg zou volgen. Zo uiteindelijk nog best een tijdje op de top doorgebracht en de zon langzaamaan zien zakken, verdwijnend achter de bergen, prachtige lichtstralen achterlaten, mooie roze kleuren op de bergen in de andere richting en een geweldige weerspiegeling van kleuren in het meer! Zeker de moeite om hierop te blijven wachten! Toen de zon eenmaal verdwenen was, ben ik echter maar begonnen aan mijn terugweg. Ik had namelijk geen idee hoe lang de rest van de wandeling nog zou zijn: waarschijnlijk ongeveer een half uur om van Mt Iron af te komen, maar daarna moest ik ook nog naar Wanaka zelf toe. Op de plattegrond leek dit niet zo ver, maar die was niet op schaal... dus dat kon vanalles zijn! :P Ik wilde niet al te laat terugkomen in het hostel, dus maar begonnen aan de weg terug. Gelukkig had ik hierbij zo goed als continue nog uitzicht op de bergen en het meer, en zag ik ook de lucht langzaamaan verkleuren: wolken verkleuren van geel naar oranje naar rood/roze tinten. Geweldig om te zien :D En gelukkig was de rest van de wandeling ook niet al te lang meer, nog geen uur na op die top gestaan te hebben, was ik weer - met een erg voldaan gevoel - terug in het hostel! Hier direct kunnen genieten van mn zelfgemaakte uiensoep die al klaar stond van de vorige dag! Meteen dat hongerige buikje kunnen vullen :D
Dezelfde avond ook goed nieuws gekregen: Guillaume, Elizabeth and Kristy zijn ook in Wanaka aangekomen en vanaf morgen zouden ze ook in hetzelfde hostel verblijven! Ontmoeting nummer 2 dus na ons vertrek uit Nelson! Ik kijk er alweer naar uit hen te zien, te horen wat ze gedaan hebben en mn eigen verhalen te kunnen delen!
Zo de dag erna met de 2 meiden op pad gegaan, naar Puzzling World. Dit is een soort interactief museum, maar dan gek! De hele buitenkant ziet er heel speels uit, met allerlei scheve huizen en een toren die je voor foto's 'op kunt tillen' (soort pippi langkous effect wanneer ze dat paard de lucht in tilt zegmaar). Binnenin wordt het alleen maar vreemder, met allerlei perceptuele illusies: een hele kamer waar je niet normaal in kunt staan, waar water omhoog stroomt, waar je een ritje kunt maken op een stoel wat heel normaal lijkt maar een verschrikkelijk gek gevoel geeft. Vervolgens nog allerlei andere ruimtes met nog meer gekkigheid (waarvan ik vele illusies wel al kende van de studie, maar het heel grappig was dit nu in het echt mee te maken) en dan als hoogtepunt een kamer waar je aan de ene kant enorm lijkt en de andere kant verandert in een dwerg! Dit was erg lachen toen Kristy (die normaal wat geplaagd wordt met dr lengte) ineens reusachtig was, en Elizabeth maar bleef springen om dat plafond te proberen te raken! Geniaal gewoon! :P

Na deze hilarische ochtend werd het tijd voor een lunch in het cafe van het museum. En die lunch zelf is dan niet zo heel interessant, hier ging het vooral om alle puzzels die je kon doen! Allemaal van die hersenkrakers als tangram, tower of Hanoi en vele andere puzzels om maar mee bezig te blijven. Het duurde dus een tijdje voordat die lunch voltooid was. Snel maar even een bezoekje brengen aan het toilet om daarna door te gaan naar het doolhof. Of in ieder geval: we dachten wel snel even naar de wc te kunnen. Toen we echter de ingang namen waar 'ladies' boven stond, werden we enigszins verrast: we kwamen in precies dezelfde ruimte uit als wanneer we de andere 'mens' ingang genomen hadden. En voor ons zagen we die oud-Romeinse toiletten: wat houten planken met gaten erin... Uhhhmmmm?! Na verbaasd en lachend rond te kijken, zagen we dan eindelijk ook de deur aan onze rechterhand: nog een deur! En hier kwamen we dan aan in (soort van) normale toiletten, waar we in alle rust en privacy gebruik van konden maken. Toch een fijner idee dan het andere alternatief ;) Natuurlijk bij terugkomst nog wel even wat foto's moeten maken van de minder praktische, maar toch veel interessantere wc's!
Na een kleine vertraging dan het doolhof ingegaan: blijkbaar het enige 2-verdiepingendoolhof ter wereld. Hier moesten we eerst de 4 verschillend gekleurde torens vinden en daarna naar de uitgang toe. Voordat je het doolhof inging, kon je lezen dat de meeste mensen er zo'n half uur tot een uur over doen om hun weg te vinden. Vol goede moed begonnen aan onze tocht en met het doel om dit zo snel mogelijk te doen! Als een goed team samenwerkend zijn we zo al rennend door het doolhof gegaan, lachend wanneer we 2x precies hetzelfde deden, gefrustreerd van het in rondjes lopen of alle doodlopende paden, maar erg optimistisch over de prestatie die we neer zouden gaan zetten! Binnen enkele minuten hadden we toren 1 bereikt, toren 2 ging ook erg snel, toren 3 was even iets lastiger, maar de 4e toren hadden we dan toch binnen een half uur bereikt! "Dat wordt een record!" dachten we!!! Alleen moest toen de uitgang nog gevonden worden. En niemand van ons was voorbereid op de ramp die dit zou worden! We waren al een keer langs te uitgang op gekomen, maar niemand van ons herinnerde zich waar die nu precies was en wanneer we erlangs kwamen. Dat was dus vele rondjes lopen, vele trappen op en af om dat andere deel van het doolhof te bereiken, vele herhalingen, vele deja vu momenten, nog meer verwarring, frustratie bij Elizabeth die op het punt stond om over de trapleuning heen te klimmen om maar bij de andere trap te komen ("NO CHEATING" gingen Kristy en ik dan in koor), veel gelach om deze hopeloosheid en - na waarschijnlijk een record gebroken te hebben, alleen niet wat betreft tijd, maar wat betreft aantal gelopen kilometers :P - dan toch de uitgang gevonden. Waarschijnlijk hebben we, na de 4 torens gevonden te hebben, het hele doolhof afgezocht naar de uitgang en serieus elke mogelijke weg geprobeerd voordat we de juiste keuze gemaakt hadden... de 4 torens dus allemaal nog een 2e keer bezocht en telkens maar omhoog gaan klimmen om te zien of we iets in een helder moment zouden herkennen! Vaak zonder resultaat dus, maar uiteindelijk gelukkig wel na ongeveer een uur en 20 minuten onze weg uit dit doolhof kunnen vinden! En wat waren we blij dat we dat wc bezoekje vooraf gedaan hadden!!!

Hierna nog enkele dagen in Wanaka gebleven, veel tijd doorgebracht met Kristy, Elizabeth en Guillaume, nog wat door het stadje gewandeld, heerlijk uit eten geweest, spelletjes gespeeld in het hostel, een nieuwe en hele slechte uitvinding gedaan (1 minute chocolate brownies uit de magnetron) en uiteindelijk een prachtige wandeling gemaakt met op de top uitzicht over een glacier. Dit was weer eens een flinke klim omhoog (enigszins frustrerend om de extreem fitte en sportieve Guillaume dan voor ons uit te zien rennen als het ware, moeiteloos de hellingen ophuppelend). Uiteindelijk toch de twee uitzichtpunten bereikt en genoten van het prachtige uitzicht, een enorme waterval, en vooral ook de rust en stilte op deze plekken! I LOVE IT! :)
De dag erna was het alweer tijd voor het trio om hun reis voort te zetten: voor de 12e keer zo ongeveer dus afscheid genomen, maar ook dit keer wist ik dat ik ze weer zou zien. Ik zou nog een dag extra in Wanaka blijven om daarna door te gaan naar Dunedin. Zij zouden eerst nog wat andere plaatsen bezoeken en uiteindelijk ook in Dunedin aankomen om daar nog net het Cadbury Chocolate Festival mee te maken. Niet getreurd dus, het uiteindelijke, echte afscheid kon nog even uitgesteld worden :)
Ik mijn reis dus voortgezet op naar Dunedin en eenmaal daar aangekomen direct op zoek gegaan naar werk. Ik zou hier in een hostel gaan werken voor accommodatie, maar het leek me wel een goed moment om ook op zoek te gaan naar een betaalde baan. De eerste middag en avond doorgebracht met cv's uitdelen in restaurants totdat ik zo ongeveer alles wel gezien dacht te hebben. Niet echt veelbelovende reacties gekregen... overal hadden ze genoeg mensen in dienst. De volgende dagen mn oren en ogen dus maar opengehouden, en ook wat op internet gezocht. Helaas met niet al te veel resultaat. Het enige wat ik vond was een advertentie voor 'haarmodellen'. En waarschijnlijk hebben de meeste van jullie de uitkomst van dat verhaal ondertussen wel al gezien of gehoord ;)
Ik in ieder geval besloten dat het nooit kwaad kon om te reageren op deze advertentie waarin ze vroegen naar meiden met lang haar die ervoor open stonden om het korter te laten knippen. Enkele foto's opgestuurd van hoe ik er nu uitzag en hoe lang mijn haar nu was en al snel een erg positief bericht gekregen: ik zou perfect zijn voor de job. Mijn eerste reactie was dan iets van 'huh serieus?!', maar het leek me ook wel grappig om mee te maken. En gezien ik toch nodig eens naar de kapper moest, was de timing perfect! Na verder contact bleek dat ik de optie had om een extreme bob te laten knippen, of me kaal te laten scheren. "KAAL? dat nooit!" dacht ik toen nog. Maar na veel gepraat te hebben met zowel mensen thuis als mensen hier in het hostel, er veel over nagedacht te hebben en erg nieuwsgierig geworden te zijn, heb ik dan besloten om toch kaal te gaan. De hele dag met make up + foto shoots was een leuke ervaring, en het knippen van mijn haar voelde erg onwerkelijk. Een verandering in kapsel kon geen kwaad, maar dat ik zoiets extreems zou doen had ik nooit verwacht! Bij het knippen van de extreme bob werd er direct al een deel van mn hoofd kaalgeschoren. In plaats van hier half hysterisch op te reageren, zat ik er eigenlijk wel heel relax bij. Ik was vooral erg benieuwd! En zo ook met het kaalscheren: op het moment zelf dacht ik dat het gewoon nog niet helemaal tot me doordrong dat ik daadwerklijk snel genoeg helemaal kaal zou zijn. Achteraf denk ik echter dat ik er helemaal op voorbereid was en klaar voor was. Zo zijn er uiteindelijk eerst foto's genomen van toen ik kaal was, en heb ik daarna de foto's kunnen zien van hoe het er nu eigenlijk uitzag, en pas daarna werd ik naar een spiegel gebracht om het hele resultaat nog wat meer in het echt te zien. En waar ik dacht toch wel geshockt te zijn bij het beeld - en na ook gewaarschuwd te zijn dat het best voor kon komen dat ik me de eerste dagen niet helemaal zou herkennen -, was ik er eigenlijk meteen aan gewend! Toen ik de eerste foto zag was ik zelfs blij verrast! Ik had zooooo veel erger verwacht!
En aan het eind van de shoot dan ook meteen kaal de straat opgegaan: ondanks dat ik mijn muts bij me had om direct op te doen, voelde ik me zeker comfortabel genoeg om zonder hoofdbedekking rond te lopen. Moet wel een raar gezicht geweest zijn: helemaal kaal, waarschijnlijk met een idiote lach op mn gezicht en een pluk haar in mn hand over straat!
Hier allemaal erg positieve reacties gehad, en het is zo gek om mensen die me nooit anders gezien hebben, foto's te laten zien van hoe ik er eerst uitzag! Verder is het nu een grote ontdekkingsreis voor mij wat mijn haar gaat doen: wachtend op de 'klittenbandfase' waarbij blijkbaar alles aan je hoofd blijft plakken, die eerste keer de douche in (en 2e en 3e keer die ook nog erg vreemd voelen, maar tegelijkertijd ook zeer efficient en snel :P) en steeds maar voelen aan deze langzaam teruggroeiende haartjes!

Verder hier in Dunedin dus vooral schoon aan het maken in het hostel met een gezellig team om me heen! Heel veel geweldige mensen leren kennen, en geweldig leuke middagen samen gehad! Zo was er de eerste dagen een meisje (Elisa) uit Singapore waar ik veel mee opgetrokken heb: een bezoekje aan de botanische tuin, naar een theatervoorstelling van studenten, rondkijken in de art gallery en continue pratend over aziatisch voedsel!!! Uiteindelijk zijn we dan ook in een restaurant beland waar we voor slechts 10 dollar onbeperkt konden eten: soep, nachos, salades, gefrituurde dingen, sushi, spaghetti, rijst en toetjes! Aan het eind konden we dus bijna niet meer staan - laat staan lopen - maar was er wel het continue gegiechel veroorzaakt door waarschijnlijk een te veel aan suiker (slagroom, chocoladesaus, caramelsaus, bananacake en apple crumble!!!). Deze middag maakte dat we een onvergetelijke tijd gehad hebben samen, en het was erg jammer dat ik na enkele dagen alweer afscheid moest nemen van deze geweldige meid!
Gelukkig met de rest van de mensen in het hostel ook een goede band en vele middagen op pad gegaan met Michael, Shaun en Sophie om vanalles in de omgeving van Dunedin te zien. Dunedin zelf is een grote stad (voor Nieuw Zeelandse begrippen) en het was erg fijn om eindelijk weer een die cultuur van een stad te hebben, met alle mogelijkheden die erbij horen (naar de film / theater, dagje shoppen en dat soort dingen). Maar ook was het erg fijn om vaak toch de natuur in te gaan: en dat is hier ook te vinden op slechts 15 minuten rijden. Zo vele middagen rondgebracht op mooie stranden, baaien en in huizen met geweldig uitzicht over de peninsula en het water hier! De tijd in Dunedin vliegt dan ook voorbij, en in plaats van slechts 2 weken te blijven, zal ik hier uiteindelijk in totaal iets meer dan 3 weken zitten. Komende donderdag wordt voor mij de dag van vertrek heb ik besloten. Ik zal dan eerst naar Queenstown gaan om daar waarschijnlijk wat te gaan snowboarden, en daarna doorgaan met de Straybus naar Mt Cook. Hier ga ik weer in een hostel aan het werk, alleen zal dit gevoel compleet verschillend zijn: in Mt Cook heb ik bijna niets aan bewoonde wereld om me heen... er is niet eens een supermarktje te vinden heb ik te horen gekregen. Dat is dus flink inkopen doen en lekker de natuur in! En misschien gaat er zelfs tijd zijn voor een van de geweldigste en duurste activiteiten die ik hier in Nieuw Zeeland ga doen: een 'heliboarding' trip. Met de helicopter omhoog, gedropt worden op diverse plekken, en omlaag snowboarden in de (hopelijk verse poeder)sneeuw! Maar daarover de volgende keer meer ;)

Nu dus weer even helemaal up to date met mijn blog, dus jullie zijn verder veilig de komende weken! :P

Groetjes!

The Baldy (zoals ik hier nu ook wel genoemd wordt :P)