Aftellen & Afvinken

Stapje voor stapje, beetje bij beetje, komt het einde dichterbij...

Het lijkt wel mijn motto voor de laatste weken. Uiteraard is daar het einde van mijn tijd in Nieuw Zeeland dat in zicht komt (en niet zo heel lang daarna het einde van deze reis): elke dag is er weer eentje minder en ik weet nog niet zo goed hoe ik me daarover voel. Aan de ene kant heb ik wel zin om naar huis te gaan, weer iedereen te zien, lekker in het echt bij te kunnen kletsen (in plaats van die lettertjes op een scherm - ik merk dat ik minder en minder gemotiveerd wordt om te schrijven over mijn laatste weken, aangezien het voor mijn gevoel nu niet zo lang meer duurt voordat ik het allemaal in het echt vertellen kan!). Aan de andere kant voelt Nieuw Zeeland ondertussen ook echt als mijn thuis en weet ik wel zeker dat ik het niet leuk vind om dit land, alle geweldige mensen en die prachtige natuur achter me te laten. En misschien meest van alles nog wel: afscheid nemen van wat voor mij mijn 'thuis' geworden is hier: mijn backpack en de hele levensstijl die daarbij komt kijken. Je 'thuis' meenemen waar je ook gaat, je 'thuis' vinden in jezelf in plaats van op een bepaalde plek. Het gaat net zo goed een afscheid worden van een deel van mezelf dat ik tijdens deze reis tegen gekomen ben.
Maar dat is even genoeg over het weggaan uit NZ. Hoe verschrikkelijk de ontdekking ook was dat ik niet meer kan spreken over 'nog zoveel maanden in NZ', maar dat ik toch echt af moet gaan tellen in weken, eerst staan er nog enkele geweldig leuke activiteiten op de planning, en heb ik ongelofelijk veel prachtige trips mogen maken over de laatste weken! En ook daar komt het aftellen (en uiteraard het afvinken ;)) bij kijken.

Allereerst was er natuurlijk de reis met mama: 5 weken lang rondcrossen over het zuider- en noordereiland. Ik ga niet allemaal omschrijven wat we gedaan hebben - dan ben ik hier nog wel enkele uren bezig, en jullie ook. En dat wil ik geen van allen aandoen! :P
De reis met mama was weer heel anders dan alles wat ik daarvoor in dit land mee heb mogen maken. Een groot verschil was al de auto! In plaats van met de bus rond te gaan of afhankelijk te zijn van anderen om mee te rijden naar bepaalde plekken, konden we nu gaan en staan waar we wilden (en konden er heeeeeel veel boodschappen gedaan worden, hoefde die tas niet elke dag ingepakt te worden, maar kon er gewoon een enorme rotzooi gemaakt worden in de kofferbak en op de achterbank, heerlijk!!!! :P). En zo werd de reis tussen twee bestemmingen in ook al een compleet ander avontuur! Over het algemeen heb ik heel erg kunnen genieten van het rondrijden over de slingerwegen hier (verhard danwel onverhard, breder of eigenlijk net iets te smal) en heeft mama de diverse reizen ook overleefd (de combinatie van die 2 laatste opties - onverhard en smal - zorgde voor wat lichtelijke spanningen tot bijna met 2 personen op de bestuurdersstoel zitten toen mama die afgrond toch net even iets te dichtbij vond komen)! ;)
Verder was er nog een ander groot verschil in de manier van reizen: waar ik normaal eigenlijk altijd in backpackers sliep, hadden we nu ons eigen tentje en waren we vaak dan ook op holiday parks te vinden. Afhankelijk van het weer was dit dan of in ons tentje of in een 'cabin' (soort kamertje voor ons tweetjes): we hebben namelijk nogal eens wat regenbuitjes gehad en dan is het wel lekker om je geen zorgen te hoeven maken over de tent. Gelukkig hebben we de tent slechts 1x nat in moeten pakken, de rest van de tijd klopten de weersvoorspellingen of ons gevoel aardig goed en maakten we de juiste beslissing mbt kamperen of toch maar een echt dakje boven ons hoofd!
En verder nog een heel groot verschil natuurlijk: ineens was ik hier niet meer alleen! De eerste dag, toen ik mama op ging halen van het vliegveld in Christchurch, vroeg ik me heel erg af hoe het zou voelen om elkaar weer te zien. Het was langer dan een jaar geleden, maar voelde totaal niet zo. En op het vliegveld was het dan eigenlijk ook maar even enkele seconden vreemd, en daarna was het de normaalste zaak ter wereld dat mama hier in NZ was. Voor mij was het dan nog wel even vreemd om qua taal om te schakelen: enkele maanden had ik niets anders gedaan dan engels spreken, en zoals sommigen van jullie gemerkt hebben: nederlands spreken was voor mij niet zo gemakkelijk meer... :P En dat was niet het enige: ik vond het idee van nederlands spreken ook niet meer zo heel aantrekkelijk. Engels voelde als mijn moedertaal, dus waarom omschakelen? Toen mama hier aankwam, heb ik het er de 1e dag ook even met haar over gehad: wat vond ze ervan om in het engels tegen mij te spreken? Zou ook goed kunnen zijn voor haar voor de rest van de reis, vooral als we wat mensen van hier ontmoeten! En zo hebben we de eerste 2 uurtjes in de auto redelijk wat in het engels gekletst. Ik merkte echter al snel dat haar engels beter was dan ik verwachtte, en dus zijn we toch maar snel gestopt met engels tegen elkaar praten. Zo 5 weken lang ineens weer voornamelijk nederlands gesproken, en jullie hoeven niet bang te zijn: ik kan het nog!! :P

Vanaf CHCH zijn we eerst 3 weken over het zuidereiland gaan scheuren! Zo goed als elke dag gingen we naar een nieuwe plek toe, dus vele kilometers gemaakt hier! Niet altijd even geweldig weer helaas, maar ook niet echt iets zo heftigs dat het ons tegenhield. En zo ook wel elke keer kunnen genieten van het zonnetje en de uitzichten wanneer deze te zien waren! Het begin van de reis was dan al fantastisch: de weersvoorspellingen voor Lake Tekapo en Mt Cook waren verschrikkelijk, maar toch zijn we maar die kant op gegaan: dit was onze enige kans. En tadaaaaa! Zo hebben we een geweldige dag gehad rondom Lake Tekapo, kunnen genieten van prachtige uitzichten over het extreem blauwe meer en de bergen er rondomheen. Ook Mt Cook hebben we kunnen zien, toen we de dag erna wegreden uit Lake Tekapo, langs Lake Pukaki op. Helaas begon het weer daar echter te veranderen, en zijn we na enkele korte wandelingen dan maar weer de auto ingesprongen om redelijk wat uurtjes te gaan rijden. En hier stonden ons nog enkele geweldige dagen te wachten! Misschien niet zo veel geluk met het weer, maar zeker met het wildlife! Een prachtige en ongeplande trip gemaakt naar Otago Peninsula aangezien we nu al een voorsprong hadden op de globale reisplanning (uiteindelijk is deze planning zeer globaal gevolgd, maar hebben we bijna geen enkele nacht geslapen op de locatie waar ik dacht dat we zouden zijn: perfect dus om zo lekker flexibel maar die auto in te kunnen springen, en te kunnen wachten tot eind van de middag / avond met accommodatie zoeken / boeken) en daarna de Catlins ingegaan. Gedurende deze dagen hebben we veel wildlife kunnen zien: 2 verschillende soorten pinguins, zeehonden, een zeeleeuw en hector dolfijnen. WOW!
Daarna was het weer tijd voor meer niet-levende natuur zegmaar (alhoewel dat ook niet helemaal de juiste term is, maar weet even niet hoe het anders te noemen) en net wat minder wildlife: fiordland national park ingegaan en een prachtige tour gemaakt met auto & boot naar Milford Sound. Hier hadden we 1 dag geweldig weer (als in zonnig) en 1 dag nog steeds goed weer om Milford te zien (als in: veel regen en wolken, maar met opklaringen, wat zon en weer veel wolken - zo kunnen genieten van geweldige watervallen, mysterieuze views de Fiord in met alle wolken de om de bergen heenhangen, en toch nog de bergen en prachtige kleuren kunnen zien op het moment dat die wolken even aan de kant gingen en de zon doorbrak).
Vanaf hier zijn we dan onze weg omhoog gaan maken, met vele wandelingen en stops onderweg. We hebben vele geweldige dingen gezien (de glaciers, pancake rocks, arthurs pass, abel tasman, vele korte wandelingen etc etc), kunnen genieten van de kiwi hospitality en zo o.a. een geweldig verblijf in Cromwell gehad (in ons prive '10sterren hotel' bij Margy&Warwick) en ook kennis gemaakt met wat NZs voedsel (venison pie, kumara, "fush&chups"). En zo is de tijd op het zuidereiland wel voorbij gevlogen! Al heel snel hadden we kerst achter ons gelaten (weer eens een erg natte kerst, en dus niet die traditionele kiwi BBQ kunnen doen), en was het ineens alweer mama's verjaardag! En gelukkig hielp het weer hier wel mee: een prachtige zonnige dag, die we op een boot in de Marlborough Sounds door hebben gebracht! De dag erna bleek ook wel weer dat het zonnetje speciaal voor mama's verjaardag verschenen was, want 1 januari hebben we ook weer behoorlijk wat regen gehad (en het is nu wel heel erg laat, maar voor degenen met wie ik nog niet gesproken heb: gelukkig nieuwjaar! :P). Dezelfde avond was het dan alweer tijd om de ferry op te gaan en het zuidereiland achter ons te laten. Wat een geweldige dingen hebben we toch weer kunnen zien en meemaken! Nu op naar een iets kalmer reisje op het noordereiland :)

Op het noordereiland zijn we ook redelijk wat op en neer aan het crossen geweest, maar wel vaker op dezelfde plek verbleven. Hier heb ik een van mijn (letterlijke en figuurlijke) hoogtepunten van mijn reis mee mogen maken! Uiteraard stond er een bezoekje aan Tongariro National Park op de planning - en vooral dan ook de Crossing. We hebben 2 prachtig mooie dagen gehad in deze omgeving (of iig anderhalve dag) en de crossing kunnen doen met erg mooi weer :) Voor mij stond echter niet alleen de crossing op de planning, ik wilde ook graag nog naar een van de summits toe, de Ngaurahoe Summit (ofzoiets.... bijna een jaar geleden heb ik daar ook over geschreven - die vulkaan met de naam die niet uit te spreken is, en voor vele mensen is het dan ook een opluchting dat bijna iedereen hem beter kent als 'Mt Doom' uit Lord of the Rings). En zo ben ik die dag dus Mt Doom beklommen!!!!!! De zwaarste en engste tocht omhoog die ik ooit gedaan heb, dat zeker! Ik weet niet helemaal of ik het omhoog gaan zo eng vond, of meer al het idee dat ik er daarna ook omlaag zou moeten, maar het was iig verschrikkelijk!!! Op een gegeven moment kom je in erg losse en scherpe rotsen terecht en glij je bij elke stap die je zet een halve tot 3/4 van die stap weer omlaag. Hierdoor moet je redelijk door blijven stappen, maar door de steile bergwand / de hoogte en misschien ook wel de angst, gaat je ademhaling en hart als een gek tekeer. En zo kun je dus eigenlijk niet door blijven lopen: elke 10-20 stappen moest ik weer pauzeren en op adem komen, en het maar weer voor lief nemen dat ik hierbij dan telkens weer nog wat extra naar beneden zakte, en ook steeds meer moeite kreeg met het weer opstarten! Uiteindelijk gelukkig toch bovenop gekomen, wat foto's gemaakt van het uitzicht (maar niet echt vol ervan kunnen genieten, zo veel was ik bezig met de terugweg over die veel te steile wand naar beneden) en ook de krater van Mt Doom in kunnen kijken (alhoewel er geen pruttelend lava te zien is zoals in de film :P slechts ijsspegels aan een van de wanden). De terugweg was de eerste 10 meter ongeveer eng en daarna had ik eigenlijk al wel mijn draai gevonden. Ik ging nog steeds langzaam - stapje voor stapje - naar beneden, maar vond het op de een of andere manier minder eng dan verwacht. En na een tijdje zelfs de hele losse 'scree' (soort los grind/zand/rotsenmix) ingegaan en daarin omlaag gegleden. Eerst nog wat voorzichtig, maar na een tijdje half rennend (voelt een beetje als skien). En zo een iets meer dan 2uur durende klim omhoog gehad, terwijl ik in ongeveer een half uur beneden was (sommige mensen beginnen meteen al in dat losse gesteente en zeggen in 15 minuten beneden te zijn, na die verschrikkelijke uitputtende klim! Maar een goed gevoel is het! :)).
Gelukkig uiteindelijk mama weer ontmoet op de track (zij had gewacht op mij op een punt verderop, en een deel van een andere sidetrack gelopen.. helaas duurde dit allemaal een stuk minder lang dan mijn 'uitstapje' en trof ik zo een volledig ingepakte en afgekoelde mama aan - er stond een sterke en frisse wind vandaag). De rest van de Crossing nog samen gelopen en kunnen genieten van deze geweldig speciale omgeving!
Verder op het noordereiland nog wat toeristische uitstapjes gemaakt, met o.a. rotorua en the coromandel op het lijstje. Ook op bezoek geweest bij Mike&Tia in Te Puna (Tauranga area) zodat mama nog wat meer van mijn 'familie' van hier kon ontmoeten. Alles op het noordereiland ging net wat rustiger, en vaak verbleven we 2 dagen op dezelfde locatie of brachten we iig wat minder uren per dag door in de auto. De tijd bleef echter maar vliegen, en dus was het al snel tijd om richting Auckland te gaan en daar afscheid te nemen: mama het vliegtuig in, ik meteen weer een stukje naar het zuiden om langzaamaan mijn weg terug te maken naar het zuidereiland.

Na de reis met mama wist ik 1 ding echter zeker: ik moest nog terug naar Tongariro National Park, simpelweg omdat dit voor mij DE mooiste plek in NZ is. Over het algemeen vind ik het zuidereiland 100x beter (wat vooral veel zegt over het zuidereiland, het noordereiland is namelijk nog steeds een prachtige plek met geweldige mensen!), maar Tongariro is gewoon zo uniek en zo speciaal, daar moest ik nog even terug! En hier stond dan ook weer eens een meerdaagse wandeling op de planning: de 'Round the Mountain Track', rondom Mt Ruapehu.
De planning was om bijna de hele ronde te doen in 4 dagen (3 nachten in de hutten). Ik sla alleen een klein stukje over, want dat heb ik eerder al gelopen tijdens de Great Walk in Tongariro NP. De eerste dag had ik flink wat uren wandelen te gaan, en vooral ook flink wat rivieren en stroompjes te crossen en paadjes/rotswanden omhoog te klauteren. Het was een behoorlijke uitdaging vandaag! Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel stroompjes van breder dan 2 meter ik overgestoken ben (zonder brug dan dus, alleen het hoppen van rots naar rots om je droog te houden - met als hoogtepunt een behoorlijke rivier van zo'n 20 meter breed denk ik wel). Gelukkig is dit allemaal goed gegaan en ben ik steeds veilig en droog aan de andere kant aangekomen! Verder viel het me ook meteen op dat deze track heel wat minder gevormd was. Waar de Great Walks allemaal best mooie paden zijn, was het hier wat meer je eigen weg zoeken, veel modderiger, veel ongelijkere ondergrond en ook enkele flinke opstappen. Ik heb nog een foto gemaakt van een van die eerste 'opstapjes' die ik tegen kwam: ik moest hier mijn voet tot ongeveer heuphoogte omhoogbrengen om dit opstapje op te komen! Pffooeeeeee! Toen wist ik echter nog niet wat me te wachten stond de rest van de track: er waren nog wel wat meer van die grote (en soms ook glibberige) punten om op de een of andere manier met een pack van 10+ kilo op je rug omhoog te komen. Gelukkig waren er vaak boomstammen oid te vinden om je half aan op te hijsen of je iig aan vast te houden wanneer een voet tegen de vlakke wand aan gedrukt werd, om mijn lichaamsgewicht maar de andere kant op te duwen en zo te proberen om omhoog te komen. Je wordt vanzelf creatief! ;) Dit dus allemaal overleefd, en na een lange 9 uur durende dag dan bij de eerste hut aangekomen. Uitgeput maar voldaan! Want het was een geweldige track voor vandaag en voor het eerst denk ik dat ik langer over de track gedaan heb dan de DOC-bordjes zeiden! Dit kan mede veroorzaakt zijn door langere stops, een gezellige (en daarmee ook een stuk langere) lunch, vele fotomomentjes, en zelfs halverwege gestopt om te schrijven over de wandeling en de geweldige natuur hier! Want wat is het hier super!!!! Alle rotsen, watervallen in de verte, kristalheldere stroompjes etc etc..... Prachtig!
Eenmaal bij de hut was het nog even schrikken: ik had verwacht dat deze track redelijk rustig zou zijn, aangezien de Great Walk hier vorig jaar ongeveer rond dezelfde tijd ook niet echt druk was. Dit is nog een meer 'remote' track, dus had ik zo goed als niemand in de hut verwacht. Als je dan aankomt als 10e persoon bij een hut waar 10 personen in kunnen slapen, sta je toch even verbaasd te kijken!!! Niet de rust waar ik me dus op voorbereid had, maar wel een heel gezellig en knus avondje! :D
En zo ging het ook de dagen erna. Een dag volop genieten van de zware, maar prachtige wandeling in deze grote speeltuin, met steeds wisselende natuur, om in de avond in de hut te komen met 5 tot 17 anderen! Wel erg gezellig :)

Na deze prachtige ervaring (en na zo goed als alle wandelingen in Tongariro NP gedaan te hebben nu :P) kon ik deze area verlaten voor een nieuw avontuur op een nieuwe plek. Even iets heel anders weer, want ik zou weer op zoek gaan naar werk. Hiervoor een plekje uitgekozen genaamd 'opotiki' aan de oostkust op het noordereiland. Het hostel hier klonk erg leuk, en er is in deze area vaak wel seasonal work te vinden. In de avond kwam ik dan hier aan, meteen aan de eigenaar gevraagd of hij iets wist van werk, enkele telefoonnummers gekregen, aan het bellen gegaan en 1.5 uur later had ik dan een baan in de kiwifruit orchards! De volgende dag kon ik ook meteen beginnen, dus dat was even druk...! Gelukkig was de supermarkt hier open tot 9 uur 's avonds (heel gek voor zo'n klein dorpje, maarje zult me niet horen klagen:P) en kon ik dus na snel wat instant noodles gegeten te hebben om mn hongerige maagje op te vullen, nog even naar de supermarkt scheuren om lunch + avondeten voor de volgende dag te halen. Wel zo handig als je een hele dag aan het werk moet!
De eerste dag werk was echter verschrikkelijk! Ik geef niet snel op, maar ik moet zeggen dat ik toch wel 100x gedacht heb om ontslag te nemen en maar ergens anders heen te gaan. We hadden een supervisor die bijna niets zei en geen uitleg gaf, en een team waarin niemand echt spraakzaam leek. Daarbovenop was het werk ook echt verschrikkelijk, aangezien je de hele dag met je handen omhoog staat en omhoog moet kijken (die kiwi's groeien op hoofdhoogte zegmaar). Af en toe was het ook erg ongemakkelijk half je knieen en rug buigen, maar toch nog steeds naar boven kijken. Stijve nek en pijnlijk lichaam dus! Ik heb het echter nog een aantal dagen meer volgehouden - vooral te danken aan het hostel: op een prachtige locatie, direct aan de zee (onze mega jacuzzi in de achtertuin zoals ie ook wel bekend stond :P heerlijk voor de nekspieren!) - en dus meteen tijd voor een duik na een lange 9uur durende werkdag! Zelfs 's avonds was het nog lekker om op het strand te liggen, op te drogen, lekker je eten te maken en op te eten op het buitenterras al uitkijkend over deze prachtige omgeving! Een heerlijke plek om tot rust te komen, te genieten van het strand, de zee en prachtige zonsondergangen. Alleen al de gedachte aan het hostel, zorgde dat ik mijn 2e dag een stuk beter doorkwam. Verder ook nog wat andere verbeteringen op het werk: veel leukere en spraakzamere supervisor, leuker team en je lichaam went na enkele dagen aan het werk. Zo heb ik het dus volgehouden om hier 2 weken aan het werk te zijn en ook nog een heerlijke tijd te hebben ook!
Verder was het in het hostel zelf ook gezellig met 4 duitse jongens en 3 duitse meiden met wie ik aan het werk was. Veel kunnen kletsen (half duits half engels - toen ze erachter kwamen dat ik zo goed als alles verstond in het duits, deden ze dus niet eens meer de moeite om engels tegen me te praten.. die gekke duitsers ook altijd hier :P) en een keer een enorm dinner samen gehad!
Verder ook wat vrije dagen gehad (een public holiday, en een keer een weekend rust - normaal was het werk 7 dagen per week, 8+ uren per dag). Gelukkig dit keer redelijk geluk met het weer en lekker wat van de omgeving kunnen verkennen, een mooie wandeling gemaakt en - waarschijnlijk voor de laatste keer hier in NZ - met Mike&Tia afgesproken om elkaar in Ohope te ontmoeten (ergens tussen Tauranga en Opotiki in). Voordat ik het wist was mijn tijd hier dan ook weer voorbij en stonden er wat lange dagen reizen op de planning.

Ik ben van Opotiki naar Wellington gegaan met de bus... wat een erg lange reis was! Hele dag in de bus, om 's avonds (helemaal kapot!) in Wellington aan te komen. De volgende dag nog even met iemand afgesproken die ik in Nelson had leren kennen, enkele maaaanden terug, en daarna alweer tijd om de ferry op te gaan, op naar het zuidereiland!

En nu ben ik dus weer terug op het zuidereiland, heb ik nog een keer een lange 3-daagse wandeling gemaakt (de Queen Charlotte Track in Marlborough Sounds), ben ik voor de 4e keer in Punakaiki terecht gekomen en ben ik nu alweer bij de Glaciers. Weer redelijk wat reizen dus, steeds wel enkele uren onderweg. En wanneer ik niet aan het reizen ben, dan ben ik wel lange wandelingen aan het maken! Morgen op naar de Copland Track naar de Welcome Flat Hot Springs, waar ik een nachtje in een hut zal slapen en hopelijk kan genieten van de natural hot springs hier. Daarna door naar Wanaka en Cromwell om daar nog iets in de omgeving te gaan doen (wandelen of fietsen, daar ben ik nog niet helemaal uit). Dan wordt het tijd om richting Queenstown en Glenorchy te gaan, want de hutten voor de Routeburn Track zijn geboekt! :D (JEEEEEJJJ! Dat was echt nog de nummer 1 op mijn lijstje, nu dus alleen hopen op redelijk goed weer!). Maar over al deze wandelingen die ik hier op het zuidereiland gedaan heb en de wandelingen die nog komen gaan, vertel ik jullie de volgende keer meer ;)
Ben nu moe en denk dat ik wel weer genoeg geschreven heb (hoop dat het verhaal hierdoor niet al te haastig of warrig geworden is...). Ik wilde graag nog meer vertellen over de tracks tot nu toe (daar had het aftellen ook mee te maken: want tijdens zo'n 3-4daagse wandeling loop je het aantal dagen, aantal kilometers of aantal uren elke keer af te tellen. En ook daar heb ik altijd een erg dubbel gevoel: waar je het eerste deel van de dag altijd volop aan het genieten bent, dat gevoel van avontuur en lekker op pad te zijn in de natuur simpelweg het beste gevoel is dat je kunt hebben... ...de laatste 1-2 uur wil ik vaak niets liever dan bij de hut of bij het einde van de track aankomen (ben ik weer eens te overenthousiast geweest met de planning: "OOOH 9uur wandelen is die eerste dag goed te doen, 27km, dat red ik wel!"), maar eenmaal daar kun je alleen maar terugdenken aan die geweldige track die je hebt mogen lopen. Het is dus een continue strijd tussen mijn beenspieren en vermoeide voeten - en het gevoel van weer eens een flink goede dag gehad te hebben!
Jullie horen hopelijk snel hoe de rest verlopen is! (de laatste week hier in NZ ga ik aan het werk in een holiday park, en daar heb ik als het goed is weer internettoegang en misschien ook wel weer wat tijd ;))

Groetjes! xxxxxxx