Even wat in te halen... South Island Tramping

Oooooopsss... waar ik dacht die laatste week in NZ toch nog wel tijd te hebben om te schrijven over alle geweldige gebeurtenissen & wandeltochten, is dat toch iets anders uitgepakt... De laatste dagen/weken in NZ bestonden voornamelijk uit een 2-4daagse wandeling van hut naar hut, inkopen doen (=voedsel voor de volgende trek) en naar de volgende plek afreizen. Eenmaal daar hopelijk een nachtje goed slapen in een normaal bed, en dan weer op naar de volgende wandeltocht. En zo dus - zoals ook al genoemd in het vorige verslag - de Copland & Routeburn track gedaan, gevolgd door nog enkele andere wandelingen :)
De Copland was echt GEWELDIG: onderweg een duits meisje ontmoet en de hele tocht samen met haar gelopen: gezellig kletsend, genietend van de mooie natuur en het geweldig blauwe (glacier)water dat hier door de rivier naar beneden stroomt. Ook leuke momenten gehad op de swingbridges hier (die gammele bruggetjes over de rivieren heen die te breed zijn om op een andere manier over te steken) en zo uiteindelijk al snel (of iig zo voelde het: na zo'n 6-7uur wandelen) bij de hut uitgekomen. Eerste prioriteit hier was naar de hot springs rennen om te kijken hoe dit eruit zag. Resultaat was beter dan ik had durven hopen! Het deed me aan Rotorua denken, alleen dan een minder toeristische (lees: heel wat lastiger te bereiken) versie. Dus: bikini aangedaan, door de kou gerend, op naar ons privebad! :D Er waren 3 poelen waar we uit konden kiezen. We begonnen in de koudste, minst diepe en degene met de meeste sandflies. Dat betekende: snel weg dus! 2e en 3e poel waren veel beter: lekker warm tot heet, en diep genoeg om lekker ondergedompeld in te zitten. En deze avond dan ook meteen de beslissing genomen: 'ik weet waar ik morgenvroeg te vinden ben!'
Nachtje goed geslapen en dan in de ochtend mn bed uitgerold om naar de wc te gaan (altijd buiten de hut). Toen ik het hoekje omliep werd ik ook nog eens aangenaam verrast: mijn ogen waren net open en ik moest dus een aantal keer knipperen om echt goed te kunnen zien, maar voor me zag ik ineens de bergen de zich om ons heen bevonden! Gisteren was het erg bewolkt+ grijze lucht en ook vandaag waren die wolken nog niet echt verdwenen. Er werden echter steeds stukjes berg onthuld en dat zag er geweldig uit! :D Tijd om weer de hot springs in te duiken en te genieten van dit beetje extra :) Wat een geweldige plek moet dit zijn om in de winter te zitten, met een laagje verse witte sneeuw en een strakblauwe lucht! Nog zo'n beslissing gemaakt hier: "IK KOM HIER TERUG!!!"

Vanuit hier dan weer mijn weg teruggemaakt, een nachtje in Fox doorgebracht en de dag erna naar Wanaka/Cromwell vertrokken. Ik ben deze laatste weken veel aan het liften geweest en zo ook deze dag (vandaar dat ik mijn eindbestemming nog niet helemaal wist). Dit was de eerste keer met liften dat ik ook echt lang heb moeten wachten (meestal werd ik binnen enkele seconden (letterlijk!) tot 20 minuten wel opgepikt. Deze ochtend echter bijna 2uur gewacht op een lift... dat ook weer mee mogen maken ;) Uiteindelijk opgepikt door 2 reizigers die ook op pad waren naar Wanaka, dus dat kwam goed uit! Gezellig gekletst en wat stops gemaakt onderweg: eerst voor korte wandelingetjes, een leuk lunchplekje, een mooi uitzicht etc etc.... en later omdat we gedwongen waren te stoppen. De auto was namelijk niet in de beste staat en de motor kon wel eens overhit raken. Ik vond het echter te gezellig met deze 2, en dus gewoon gewacht aan de kant van de weg (ook weer met een goed uitzicht, dus je hoort me niet klagen!) totdat we weer verder konden. Zo toch wel heel wat langer gedaan over deze tocht dan verwacht, en besloten dat het beter was om een nachtje in Wanaka te blijven en een dag later maar naar Cromwell te gaan. En zo dan - na een drankje in een cafe in wanaka, waar we ook weer wat oude bekenden tegenkwamen - op een camping net buiten wanaka belandt. Ik kon in de auto slapen (whoohoo: kan die ook weer afgevinkt worden van mn lijstje :P) terwijl de andere 2 het tentje opzetten en daarin overnachten. Erg gezellige avond gehad hier met z'n allen :D Mooi hoe deze dingen zo uit kunnen pakken!
Ook de volgende ochtend was heerlijk: redelijk vroeg wakker geworden, zonsopgang kunnen zien die zorgde voor een fenomenale roodgekleurde gloed over het landschap hier en daarna lekker ontbijtje gaan maken: pannetje en gaskoker kwamen weer eens tevoorschijn - tijd voor porridge! (zo ongeveer wel mijn standaard travellersontbijt geworden ;)).

Op deze prachtige warme zonnige zomerdag dan ook nog maar besloten dat ik er beter maar het beste van kan maken, en maar moet genieten van deze laatste dag in Wanaka. En dus een prachtige wandeling gemaakt, op naar iets van de Rocky Summit (ben de naam even kwijt, iig een plek bij Diamond Lake). Vermoeiende tocht omhoog, vooral door de hitte! (ik denk dat dit voor mij een van de eerste warme zomerdagen was (en ook een van de weinige - zo bleek)). Maar wat een prachtig uitzicht vanaf de top! Kijkend over Lake Wanaka aan de ene kant, naar de bergtoppen van Mt Aspiring aan de andere kant, en dan nog een stuk met heuvels in alle kleuren / maten / patronen. WOW! Wat een plek! En zo ben ik dan ook helemaal verliefd geworden op wanaka. Wat wil ik daar graag terug!

In Cromwell werd ik echter ook verwacht een dezer dagen, en in de middag dus maar op pad gegaan. In Cromwell hartelijk ontvangen, en meteen teruggevallen in een oud patroon: hier wordt altijd redelijk wat bier of wijn gedronken ;) De middag doorgebracht in de achtertuin bij Shelley (collega van 1e werkweek in de wijngaard, waar ik nog altijd contact mee gehouden heb) en daar al bijkletsend enkele biertjes achterovergeslagen in het zonnetje :) Wat heerlijk om hier weer terug te zijn. Deze dagen stonden dan ook vooral in het teken van wat uitrusten en heel veel mensen opzoeken en gedag zeggen. Ook nog wat tijd gehad om wat van de omgeving te zien (waar ik voorheen idioot genoeg geen tijd voor gehad (of beter: gemaakt) had. En dus een dagje gaan fietsen naar de Roxburgh Gorge, gevolgd door een dagje fietsen over een stukje van de Otago Rail Trail met Barry&Anthea.
Het gedag zeggen was heel gek: deze mensen zijn als familie voor mij, en het is zo normaal geworden om af en toe even een paar dagen of weken weg te zijn, en dan weer aan te kloppen en bij te kletsen. Het voelde dus heel erg onwerkelijk en achteraf gezien was het verlaten van Cromwell misschien nog wel moeilijker dan het verlaten van NZ in z'n geheel. De 4-5 laatste dagen in Cromwell zijn echter heerlijk geweest, met veel goed eten en vooral geweldig gezelschap!

Het vertrek werd ook verzacht door de volgende activiteiten: op naar Queenstown&Glenorchy, waar het bijna tijd was voor de Routeburn! Eerst echter nog Queenstown in - die drukke toeristische plek, zo on-niew zeelands, met al z'n verschrikkelijk toeristische adrenaline activiteiten waar je veel te veel voor betaald - en dus tijd om daar een canyonswing te gaan doen! :P Ik had er heel lang over zitten denken of ik wel iets van een bungeejump wilde doen, aangezien dit een van de dingen was op mijn lijstje voordat ik naar NZ vertrok. In NZ voelde dit echter niet meer noodzakelijk, te toeristisch en niet 'puur-NZ' op een bepaalde manier. Het land zelf was zo veel meer about de mensen hier, de natuur, de prachtige wandelingen - en niet zozeer al deze activiteiten. Ik denk echter dat ik er spijt van gekregen zou hebben als ik niets in Qtown gedaan zou hebben en dus besloten om of een bungee of een canyonswing te gaan doen (lijkt op een bungeejump, maar in plaats van naar beneden te springen en weer omhoog getakeld te worden, spring (of glijd / val / ...) je hier naar beneden voor enkele meters freefall om dan in een 'swing' te komen: een 'grote-mensen-schommel' als het ware. Veeeeeele meters lang slinger je door een kloof: prachtig uitzicht, je hart nog nabonkend van de adrenaline kick, knieen knikkend, en zelf schreeuwend: "whaaaaa whoeehoeeee woooowwwwww!" Het leukste van deze swing was ook dat je kon kiezen hoe je naar beneden wilde (en hoe vaak): ik heb ervoor gekozen om 2x te gaan, waarbij ik de eerste keer op een stoel zat, met mijn rug naar de rand toe, en al wiebelend moest ik mezelf dan inclusief stoel van die rand afduwen. Dat was dus wel erg spannend, heel onnatuurlijk en extreem verschrikkelijk toen ik eindelijk besloten had om hard genoeg te duwen om daadwerkelijk over dat randje te kukelen - om tegengehouden te worden door de instructeur. Whaaaa! Trillend lichaam & hart dat zowat uit mijn lichaam gesprongen komt! Tijd om me nog een keer flink af te zetten (om zo nogmaals 2x tegengehouden te worden, de 3e keer echter slechts voor enkele seconden, en zo tuimelde ik dan nog op een compleet onverwacht moment de diepte in). Wat een gevoel!!!!!
De 2e keer besloten om me los te laten maken door de instructeur, terwijl ik ondersteboven boven de afgrond hing. Dat was dus even eng + heel wat acrobatiek om zo geplaatst te worden, naar beneden kijken was verschrikkelijk, en het gevoel toen ik eenmaal losgelaten werd geweldig! Ze noemen het ook iets van een 'groundrush' ofzoiets en de freefall is dan ook echt geniaal! Onwerkelijk gevoel in je lichaam om zo naar beneden te schieten!
En dat was dan dus mijn tijd in Qtown op de toeristische manier ;) Tijd om snel op pad te gaan naar Glenorchy en weer echt de natuur in te trekken! Een prachtige avond gehad in Glenorchy, geweldige zonsondergang aan het meer met die impressive mountains op de achtergrond. Wat een plek weer! :) Volgende ochtend ook nog veel tijd om lekker wat rond te lopen en me voor te bereiden voor de Routeburn: 3 dagen en 2 nachten om deze Great Walk te voltooien. Eerste dag was echter bijna verwaarloosbaar: nog geen 2 uur wandelen naar de hut. Helaas zag het weersbericht er niet al te goed uit voor deze tocht, en dus dag 1 vooral in de regen gelopen. De 2e dag zou het weer nog erger zijn dan dag 1, dus dat beloofde niet veel goeds (alhoewel de regen en natheid ook wel een beetje bij dit deel van NZ hoort).
De eerste nacht in een gezellig hutje terechtgekomen, met gelukkig niet al te veel mensen (de meeste slapen de 1e nacht in de volgende hut, die dan ook erg groot en compleet volgepakt zit). Gezellige avond gehad dus, en een heerlijk nachtje slaap :)
Volgende dag erg vroeg opgestaan: er stonden redelijk wat uren wandelen op het programma, en vaak is het weer in de ochtend stukken beter dan laat in de middag. Proberen zo veel mogelijk regen te vermijden ;) Zo dan half in het donker vertrokken en veel samen met 2 andere Nederlanders gelopen. Zodra we de 2e hut bereikten (dit was al na zo'n 1.5uur) werd het uitzicht gewoonweg fantastisch! Watervallen en stroompjes overal, zonnestralen die net door de wolken heenbreken en een prachtig licht werpen op de omringende bergen, en simpelweg die typische NZse 'lord of the rings'-look. Wat een prachtige natuur! Zo dus al fotomakend (bij deze is dat een nieuw woord) verder de berg opgeklommen, op naar Harris Saddle. Genietend van elk moment dat we dit uitzicht konden zien, aangezien we verwacht hadden vooral in de wolken te lopen. Eenmaal op het hoogste punt dan tijd voor een korte stop, wat nieuwe energie (chocolate! :D) en tijd om de beslissing te maken: wil ik hier de sidetrack doen, nog verder omhoog naar Conical Hill, of de tocht voortzetten naar de volgende hut. Het was echter behoorlijk koud hier op de top, er waren al heel wat wolken zichtbaar en er stond een sterke wind. Maar niet Conical Hill op dus helaas. Iets langer de tijd genomen voor de break en daarna terug de kou in, mijn weg omlaag makend naar de MacKenzie Hut. Helaas erg weinig zicht op dit deel van de track. We bevonden ons in een redelijk dichte wolk en konden vooral genieten van de begroeiing aan de side van de track. Niet heel veel meer te zien helaas... Maar nog steeds een geweldige wandeling en prachtige natuur! Sneller dan verwacht dan aangekomen bij het stuk waar we uitkeken over Lake MacKenzie en vandaar dan de alpineshrub achter ons gelaten en meer de beechtrees en mosachtige omgeving ingedoken. Ook snel aangekomen bij de hut en in de middag dan zelfs nog een extra wandelingetje gemaakt naar 'split rock' (letterlijk een gespleten rots - het indrukwekkende was dat deze rots zelf zo'n 6 meter hoog was en ook enkele meters lang en breed, en dan met een langwerpige opening van slechts enkele centimeters). Verder veel tijd doorgebracht in de hut (schrijven&lezen), naar een extreem lange 'hut-talk' moeten luisteren van de ranger die hier al enkele jaren aan het werk is: vaak wel grappig, maar op een gegeven moment simpelweg te lang en het was vooral ook al te laat (9uur = bedtijd!!!!). In ieder geval dus goed 'in-slaap-val-materiaal' gekregen en weer een nachtje heerlijk geslapen.
Voor de volgende dag weer hetzelfde programma: opstaan terwijl het nog donker is en op pad bij het eerste daglicht! En vandaag was dat een erg goede keus! In de ochtend werden delen van de bergen onthuld en weer verstopt in de wolken, en had ik dus gelukkig een klein inkijkje in de geweldige bergen die ons hier omringen! Indrukwekkende rotsachtige toppen, en op het moment zelfs bedekt in een vers laagje sneeuw :) Ook onderweg heb ik nog wat in de sneeuw mogen lopen (en ik zat toen echt niet meer zo heel hoog, misschien rond de 1000m?). En hier is het dan zomer met een temperatuur rondom vriespunt overdag, terwijl ik gehoord heb dat het bij jullie - midden winter - zo'n 10-15 graden warmer was: geniaal!
Ik had geen lange wandeling meer te gaan van hut naar eindpunt (zo'n 2-3uur naar de volgende hut en dan nog 1-2 uur naar het eind van de track). Zodra ik echter aankwam bij deze laatste hut, begon het enorm hard te regenen! Perfecte timing :) En maar een erg lange lunchbreak gehad hier dus, wachtend tot het ergste ophield. En waar ik eerst de enige was in de hut hier, werd ik langzaamaan vergezeld door meer en meer mensen totdat de hele hut volledig volgepakt was (en lekker warm!). Uiteindelijk dan toch maar vertrokken: het regende nog steeds, maar niet heel hard meer. En zo dan al snel weer in de meer bewoonde wereld uitgekomen, een nachtje doorgebracht in Te Anau (in een erg goed hostel met geweldige views!) en de volgende dag doorgegaan naar Stewart Island: tijd voor een nieuwe plek, nieuwe uitdagingen & wat nieuwe wandelingen! :D

- wordt vervolgd - (of iig hopelijk dan.... morgen een dagje op pad maar in de avond + volgende ochtend wss wel weer tijd om wat te typen, de laatste beetjes van mijn reis in NZ te onthullen en jullie ook te vertellen over mijn avonturen buiten NZ :P ik merkte alleen de laatste dagen dat ik het eigenlijk heel jammer vind dat ik niets meer geschreven heb over de laatste weken en dacht dat ik dit wel even snel kon doen... wordt echter toch altijd heel wat uitgebreider dan in eerste instantie de bedoeling was... hihihihi)

De tocht naar Stewart Island was nog een extreem avontuur zelf. Ik had altijd wel verhalen gehoord over deze ferrytocht door de ruige zee, maar niets kon me voorbereiden op deze trip. Ik stapte de boot in en het eerste stuk lekker buiten gestaan op het dek, genietend van het dobberen op het water en het verder verdwijnen van het mainland. Na een tijdje - bij het verlaten van de veilige en 'sheltered' baai - werd de zee echter ruiger en ruiger. Mijn weg gemaakt naar de deur om daar iets vast te kunnen houden, en al snel daarna naar binnen gestrompeld om op een stoel te kunnen gaan zitten: rechtop staan (laat staan rondlopen) was geen optie meer! Ook op de stoel ging het avontuur nog volop door... uit het raam kijkend zag ik enorme golven die van alle kanten kwamen: het ene moment bevonden we ons op top, daarna weer ergens in een dal omringd door alle golven, dan weer half omhoog gelift enz enz. Op een gegeven moment snapte ik zelfs waarom ze altijd dat 'safety praatje' houden: hier was ik echt blij dat ik wist waar ik de reddingsvesten kon vinden. Op een bepaald moment was die boot echt niet ver meer verwijderd van omkantelen. Waar ik me hier op het begin nog enigszins mee bezig kon houden, bestond de rest van de trip (na 5minuten zo ongeveer) uit geconcentreerd naar buiten kijken en hopen dat ik niet over hoefde te geven. Overal om me heen werden de 'sick bags' opgehaald om weggegooid te worden en vervangen te worden door nieuwe. De staff kon al niet meer normaal rondlopen, en toch kregen ze het voor elkaar om nog goed voor ons te zorgen. Na een verschrikkelijke volgende 55 minuten van de trip dan toch Stewart Island bereikt. Ik heb mezelf beloofd dat ik nooit meer die ferry op ga: ik ga kijken of ik terug kan vliegen! Ondanks dat dit een korte trip was, en ik gelukkig niet over heb hoeven geven, dit was echt verschrikkelijk!!! Nooit meer!
Bij aankomst op Stewart Island hoorde ik echter dat dit ook echt zo ongeveer de ergste condities waren: golven van 4-4.5 m (en bij 5meter kan de ferry niet meer uitvaren). Dus toen toch maar besloten om de ferry terug te boeken (in de ochtend dan wel, aangezien de zee dan vaak kalmer is).

Voor mijn tijd op Stewart Island had ik nog niets gepland en dus die eerste dag meteen naar DOC gegaan om te zien wat voor opties ik had. Uiteindelijk besloten om een deel van het 10-daagse North-West Circuit te gaan doen (dag 1 was de eerste dag van de Great Walk, en dan nog wat verder naar de backcountry huts). Deze tocht was geweldig en lekker nat&modderig. De eerste dag was easy: het wandelpad van de Great Walk tracks is altijd heel wat makkelijker (breder, beter onderhouden) dan de rest van de tracks. Zo dus al snel de hut bereikt en daar een gezellig nachtje geslapen. Dag 2 stond me een heel wat zwaardere dag te wachten: een behoorlijke wandeling, met ook wat redelijke hoogteverschillen. En het was niet zozeer de hoogte, als wel het pad dat de uitdaging was: nat, glibberig, veel boomwortels en gladde rotsen, en die continue modder! Zo dus langzaamaan mijn weg omhoog gemaakt en daarna weer omlaag (wat zo mogelijk nog langzamer ging door al die glibberigheid!). Ik dacht dat het onmogelijk was dat 11km 7-8 uur kon duren... maar nee hoor! Bijna 8 uur gevuld met deze wandeling! En zo dan bij het volgende schattige hutje aangekomen. Daar weer gezellig gekletst met de 4 anderen die hier ook overnachten en in de avond er dan nog even op uit gegaan: zowel voor de mooie lucht met zonsondergang, als ook om misschien (hopelijk!!!!) een kiwi te zien (waarmee ik nu dan de vogel bedoel, niet de persoon of het fruit ;)). Een stukje rondgewandeld en op een gegeven moment hoorde ik het dan: dat typische gesnif van de kiwi die met zijn snuit in de grond aan het wroeten is, op zoek naar voedsel en vervolgens het zand weer door die snuit uitblaast. Een tijd lang dus stil blijven staan, wachtend en het geluid volgend. Gelukkig hoorde ik dat het dichter en dichterbij kwam, dus dat is het wachten wel even waard! En daar was ie dan: in het halfdonker zag ik die typische, grappige vorm van de kiwi! Met open mond dus een tijdje staan kijken en de kiwi heel zachtjes gevolgd terwijl deze zijn weg maakte langs het wandelpad (op en neer waggelend). Hoe geweldig is dit! Doel bereikt hier op Stewart Island (=de plek om kiwis in the wild te spotten). Terug in de hut was iedereen dan jaloers: de rest was lui op bed blijven liggen :P

Volgende dag nog meer geluk: in de ochtend een behoorlijk zware klim gedaan naar een uitzichtpunt en het hoogste punt hier in de omgeving. De tocht omhoog zelf was al geweldig, het uitzicht maakte het nog beter (je kijkt uit over een enorm groen landschap: alleen bomen overal - en waar de bomen ophouden, begint de zee. Dat is het unieke hier van Stewart Island. Alle mensen die hier wonen (die 300-400 :P), wonen op een heel klein gedeelte van het eiland. De rest van het eiland is puur natuur, untouched! En waar ik normaal dan meer van bergen hou, hogere hoogten en meer uitzicht, was deze tocht zo speciaal op z'n eigen manier. Prachtig! En op mn weg omhoog en omlaag nog eens enkele kiwis gezien!!! :D Enkele zelfs tussen 10 en 11 in de ochtend, bij vol daglicht dus! (kiwi is normaal nocturnal, alleen hier op Stewart Island tonen ze zich ook gedurende de dag om op zoek te gaan naar voedsel). Wat een dag!!! :D Daarna maar weer verder gegaan naar de volgende hut: een wat saaiere wandeling, erg vlak (16km in 3uur, dus dat was heel wat anders dan de dag ervoor ;)).
Eenmaal in de hut knock-out gegaan: het was stiekem toch wel een lange dag geweest. In de avond dan lekker naar het strand gelopen om hier zonsondergang te kijken: ook weer prachtig! En hoe heerlijk om weer die zee te zien met de golven die in komen glijden en dan met dat gedonder in elkaar spatten. De rest van de mensen van de hut waren de andere kant op gelopen voor wat kiwispotten: ik had de luxe dat ik al 6 kiwi's gezien had en dus maar besloot om op een andere manier te genieten hier :)

De dag erna was het dan tijd om mijn weg weer terug te maken naar de vorige hut, vanwaar ik met een watertaxi terug zou gaan naar Oban (dat kleine dorpje met enkele mensen hier op het eiland). Ook hier weer geluk en nog 2 kiwi's gezien! Wat een tocht!
Zo dan met een geweldig gevoel teruggegaan naar het hostel, om daar te besluiten wat ik verder ga doen op Stewart Island (en even lekker uit te rusten in een heerlijk bed + mijn schoenen te poetsen die onder de modder zaten).
Hier dan besloten om een dagje naar Ulva Island te gaan, om daar al het birdlife en alle planten + bomen te bekijken. Ook een geweldige dag en een lekkere rustige, korte wandeling. Daarna nog op een andere 3-daagse tocht gegaan om iig de hele Great Walk gelopen te hebben, en ook nog een stukje verder te gaan naar een andere backcountry hut (aan de andere kant van het North-West Circuit). Ook deze wandeling was weer heerlijk, mooi in al het groen, wat zwaar door de diepe modder her en der (de modder was hier absoluut niet te vermijden, enorme poelen van meters lang en breed, om lekker tot boven je enkel in te zakken (en dus ook heerlijk die modder in je schoen te voelen glijden)). Grappige ervaring, en voor enkele dagen goed te overleven ;) Alleen op mn weg terug was ik op een gegeven moment echt ziek van die modder! Stewart Island is leuk geweest, maar genoeg is genoeg! En dus bij terugkomst nog maar een keer mijn schoenen flink schoongemaakt (2x in een week is te veel!). Tijd om nog even te genieten van dit prachtige eiland, de kea nog een laatste keer te zien en overal om je heen te horen, en de beste fish&chips te eten in mijn hele tijd hier in NZ! :D

De weg terug van Stewart Island naar het mainland was verrassend kalm! Water was zo goed als vlak, en op de ferry kon ik zelfs met andere mensen praten! Wat een verschil!!!
Zo dan mijn weg voortgezet, door de Catlins naar het noorden, op naar een nachtje in Dunedin en dan weer verder, mijn weg makend naar Hanmer Springs waar ik mijn laatste week in een Holiday Park ga werken.

In de catlins had ik het geluk 2 geweldig lieve mensen uit Israel tegen te komen (met een auto), en met hen ben ik - na een heerlijk nachtje aan Purpoise bay met prachtige zonsopgang! - een dagje door de Catlins gaan touren. Dit gedeelte van NZ is namelijk alleen goed te ontekken wanneer je je eigen vervoer hebt. Er zijn geen bussen hier, en de vele mooie punten om te zien bevinden zich vaak niet aan de main road, maar aan een doodlopende gravelroad zo'n 10km verderop. Deze dag dus vooral genoten van de prachtige uitzichten vanaf de weg alleen al, over de zee aan de ene kant en die glooiende heuvels aan de andere kant. Verder was het hoogtepunt van vandaag wel een strandwandeling waarbij we 7 zeeleeuwen gezien hebben! Aan het ene eind van het strand waren er zelfs 5 aan het spelen en konden we ze dus van afstandje bewonderen terwijl ze vrolijk rond aan het huppelen (alhoewel huppelen iets te soepel klinkt voor deze logge dieren) waren.
Verder nog wat kortere wandelingetjes gemaakt, wat mooie watervallen gezien en uiteindelijk de Catlins weer uitgereden, op naar Dunedin. Hier een nachtje doorgebracht en dan de volgende dag weer verder naar het noorden getrokken, dichter en dichterbij mijn eindbestemming... Hier dan nog even een side-trip gemaakt naar Mt Cook om daar mijn laatste wandeling op mijn lijstje af te vinken: op naar de Muelller Hut! :) In de winter had ik een groot deel van deze trek al gelopen, alleen nu was het tijd om ook het deel te kunnen doen dat toen te gevaarlijk (sneeuw&ijs) was. Tijd om weer die 1700 trappen te beklimmen (of zoiets? iemand heeft ze ooit geteld :P) om bij de Sealy tarns uit te komen. Vandaar was het nog eens 1x zoveel omhoog, alleen nu niet over mooi geplaatste trappen, maar klimmend over rotsen - elke keer zoekend naar die oranje paaltjes die markeren waar je zo ongeveer heen moet (jup: er is geen vast wandelpad hier, hier geldt het principe van 'vind je eigen weg maar omhoog'). Heerlijke tocht dus, maar ook wel vermoeiend (met iets meer gewicht op mn rug dan de vorige keer vanwege een nachtje in de hut). Ik heb echter uitgebreid de tijd genomen om omhoog te komen, mede ook omdat de views hier zooooooo spectaculair zijn! Elke 100m moest ik wel even stoppen voor een foto'tje ;)
Zo uiteindelijk dan toch op een van de hoogste punten aangekomen, een side-tripje gedaan naar een andere rotsachtige top en daar genoten van het fenomenale uitzicht! De glaciers om je heen, de besneeuwde toppen, Mt Cook met zijn unieke top, de steile rotswanden die recht omlaag lijken te gaan, en simpelweg 360graden mountains!!!! WOW! En het wordt dan nog wat spectaculairder wanneer je de lawines als tijdelijke en enorme watervallen naar beneden ziet storten, met dat typische krakende geluid. En dan de andere kant op kijkend, verschijnt de redelijk grote rode hut op houten palen (voor de winter, wanneer er heel wat meer sneeuw ligt hier). Jeeeeeej! Bestemming bereikt! Nog even mn weg vinden over enkele rotsen en door wat patches sneeuw en daar zijn we dan! Tijd voor een welverdiende rust, een lekkere snack buiten op het balkonnetje. Heerlijk in de zon met dat prachtige uitzicht! Weer een plek om verliefd op te worden! (en wat een geluk met het weer!!! :D).
Hier dan - zodra ik weer wat energie had - ook nog weer een extra tochtje gemaakt naar een hoger gelegen punt (best wel een uitdaging en een spannende beklimming over al die rotsen hier). En ook daar genieten van het magische uitzicht! Spectaculairder kan het niet worden!

Eenmaal terug in de hut is het dan tijd voor een warm drankje, een avondmaaltijd en later zonsondergang bekijken. De lucht verkleurde in oranje/rode/paarse tinten, geweldig om te zien! Wel kwamen er meer en meer wolken tevoorschijn, dus ik werd enigszins bang dat zonsopgang morgenvroeg niet echt te zien zou zijn... weersvoorspellingen voorspellen ook wat slechter weer, dus dat kan best in de komende uren aan komen zetten. Toch maar mn wekker gezet om vroeg wakker te worden - en dit werd beloond :) Gelukkig nog wat tijd om een warme choco te maken en deze mee te nemen terwijl ik in het donker wat rotsen op hobbel, op zoek naar een mooi plaatsje voor de zonsopgang. En hoe prachtig was dit! Eerst de lucht die van donkerzwart verandert in rood - oranje - geel en dan het lichtblauw; de zon die op een gegeven moment langzaamaan - bijna als een verlegen kindje - zijn gezichtje toont en meer en meer boven de bergen uitkomt, en daarbij de rotsen op doet lichten in een gouden gloed. Wanneer ik dan naar links en rechts kijk, zie ik overal mensen die hetzelfde deden als ik: zittend, wachtend, genietend van dit natuurlijke wonder, al trillend van de kou en de meeste ook met een warm drankje (dat ondertussen niet zo heel warm meer is) in de hand. Het was het zooooo waard!
Daarna dan tijd om een fatsoenlijk ontbijt te eten, alles in te pakken, nog wat rond te hangen aangezien ik de tijd had en deze magische plek nog niet wil verlaten, en uiteindelijk dan toch te beginnen aan de weg omlaag. Ook dit was nog steeds een prachtige - en soms wat enge / glibberige - tocht. Al sneller dan verwacht weer teruggekomen in Mt Cook Village en van hier dan de bus ingesprongen op naar Lake Tekapo. Hier een nachtje doorgebracht, om de volgende dag weer verder te trekken naar Methven.

In Methven heb ik nog 2-3 dagen gezeten en enkele tours geboekt die ook nog op het lijstje stonden als mogelijke 'to-do's'. Alles was hier echter wat uitgespreid en moeilijk te bereiken, en dus maar helemaal gek gedaan, deze laatste dag van mijn 'travelling' in NZ (de laatste dagen waren werk in Hanmer Springs, en die tel ik dus niet helemaal meer als het 'travelling'): auto gehuurd, een korte jetboattour geboekt naar het eind van een wandeling, vandaar teruggelopen naar het beginpunt, de auto weer ingesprongen, op naar de plek vanwaar ik ga paardrijden, op deze tour eerst met het paard de gorge ingegaan en uiteindelijk zelfs een behoorlijk stuk het water in (ik moest mijn voeten oplichten om niet nat te worden). Daarna de heuvels in, om prachtige uitzichten te krijgen over het hele omringende gebied hier. Daarna dan tijd voor het volgende deel op het programma: weer de auto in, op naar de volgende bestemming (Washpen Falls), waar ik nog een wandeling ga maken die 1000x mooier was dan ik had kunnen denken. Daarna was ik toch wel een beetje moe en heb ik het laatste onderdeel van het programma van vandaag maar overgeslagen (er was nog een andere waterval (Sharplin Falls) met mooie wandeling die ik kon bezoeken, maar die lag weer vele kilometers de andere kant op, en het werd al laat en meer nog: ik was moe (gek he?!)). Dat was wel een manier om deze rondreis af te sluiten zeg! :P

Volgende dag stond me dan een lange busreis te wachten: via CHCH naar Hanmer Springs, waar ik een weekje in het holiday park zou gaan werken. Deze reis voelde heel erg dubbel: uit het raampje van de bus zie ik weer al die prachtige natuur voorbijkomen: wat een prachtige plek! Maar vooral ook: ik wil hier niet weg, ik kan hier niet weg. Ik geloof dat ik mijn thuis gevonden heb in dit land en vaarwel zeggen gaat niet makkelijk zijn.
Gelukkig ben ik hierbij heel erg geholpen met wat geweldige mensen mijn laatste week (het kan ook niet anders hier in NZ ;P) en zo een betere afsluiting gehad dan ik had durven hopen.

De laatste week begon dan ook vooral met een gezellig dagje kletsen: Sam&David waren de mensen hier die normaal het holiday park aan het runnen waren. David's ouders waren echter enkele weken op bezoek, en Sam&David vonden het leuk om wat tijd met hen door te kunnen brengen. Zo had ik dus een belletje gekregen: "LINDA! Kun jij hier het overnemen voor een weekje?" En waarom ook niet :) De eerste dag was dan eigenlijk ook bedoelt om me in te werken en te laten zien wat er allemaal moet gebeuren. Echter duurde het bijkletsen en gezellige meidenpraatgedeelte wat te lang, en was het dan aan het eind van de dag wat stressen :P Gelukkig wisten enkele van de WWOOFers ook wat er allemaal moest gebeuren, dus een van de meiden zou me de volgende dag ook nog wel het een en ander laten zien. Zo dan 3 gekke dagen gehad op het begin: drukdrukdruk, met veel schoonmaakwerk, veel mensen die uitcheckten en veel nieuwe arrivals. Hectisch, maar ook erg gezellig met het team! En het strijken in de avonden (tot 11uur 's avonds af en toe, om alles maar klaar te hebben voor de volgende dag) noemen we dan maar gewoon ontspanning! ;) Gelukkig werd het na deze eerste dagen wat rustiger, en had ik ook tijd om er af en toe eventjes tussenuit te gaan; of gewoon lekker buiten in het zonnetje te genieten. Ook het een en ander uit moeten zoeken voor de rest van mn reis, want ik wist nog steeds niet waar ik heen wilde: ik vlieg naar Singapore, ga enkele dagen daar doorbrengen: maar wat daarna?! Aangezien dit mijn laatste week in NZ is, wordt het wel tijd om wat knopen door te hakken denk ik zo :P
En zo dan, naast de stress van het werk in het holiday park, ook wat last-minute stress over vaccinaties, visa en malariatabletten! Gelukkig is dit ook allemaal goedgekomen - of iig op die manier van: ik ben aan het reizen, ik zie wel wat er komen gaat! Enkele dagen in Singapore, en vanaf daar gaan we misschien maleisie in, misschien de boot op naar Indonesie of het vliegtuig in naar Laos. En als ik het ergens niet naar mn zin heb, dan wordt het gewoon een andere boot of vliegtuig in en op naar een nieuwe bestemming! Easy as! :P

En zo was ik dan - na een week poetsen, strijken & mensen in- en uitchecken; enkele miniprobleempjes op kantoor; lezen over de eventuele bestemmingen in azie; en uiteindelijk 3 fantastische (afscheids)maaltijden achter elkaar (een zeer NZs meal met bbq kip op blikjes tui (=bier) van Rod, heerlijke indische takeaways van David&Sam, en mijn homemade mexicaanse ovenschotel met nachos) - toch wel ready om NZ te verlaten. Wat een geweldige laatste week is ook dit weer geweest! Vol nieuwe ervaringen en het belangrijkste: met enkele GEWELDIG LIEVE mensen! Ondanks de stress en het feit dat dit toch ook een weekje werken was - ik had het niet anders willen doen! :D
En zo dan vanaf Hanmer Springs, midden in de nacht, naar CHCH gereden om daar het vliegtuig op te gaan. Het moment dat ik het vliegtuig in ging was even lastig (ze versieren hier alles met ofwel LotR dingen; ofwel die prachtige groene natuur - en zo was het dan even traantjes wegslikken toen ik het vliegtuig in ging, door zo'n sluis versierd met de zo typische beechtrees en treeferns van NZ, inclusief alle birdsounds around me. Waarom doen ze dit toch?! :P) De rest verliep echter redelijk soepel, en dus tijd om op weg te gaan naar Australie en dan door naar Singapore. Hier staat me weer een nieuw avontuur te wachten, en daardoor werd het vertrek wat makkelijker gemaakt denk ik. Tijd om een vriendin op te zoeken, en daarna tijd voor de verdere avonturen in Azie :)