Very very up

Ik weet het, ik ben niet meer bepaald met mijn grote reis bezig en zal ook niet regelmatig gaan bloggen - maar vandaag is die behoefte er gewoon. En waarom dan ook niet?!

Vandaag heb ik echt een prachtdag gehad: als skileraar op pad met mijn groepje dat op het moment nog bestaat uit 5 kindjes. En wat ben ik blij met ze! Het was even raar gelopen op zondag, hier altijd het begin van de week. Zondag ben ik in mijn eentje begonnen in kinderland - met 5 ukkies van 2-5jaar oud. Op het begin is het dan allemaal wat huilen, maar na wat spelletjes gespeeld te hebben en wat leuke oefeningetjes te doen op de ski's, is het eigenlijk alleen nog maar lol! Aan het eind van deze - wel erg vermoeiende - dag dus met een zeer tevreden gevoel naar huis gegaan en warempel ook nog veel zin in de volgende dag! (dit gebeurt niet heel vaak als je bij kinderland staat: zondag en maandag zijn dan toch vaak de dagen die heel zwaar zijn, met heel veel huilende kinderen die toch echt niet meer overeind willen komen of wat dan ook - sommigen zelfs zo overstuur van het gemis van papa en mama dat je je afvraagt hoe het uberhaupt mogelijk is om het 2 uur vol te houden zo te huilen en schreeuwen! :P).

Kom ik dus maandagochtend weer aan bij onze verzamelplek op de piste, wordt me na 5 minuten gevraagd of ik van groep wil wisselen. Er was bij de 'blauwe' kinderen (de kinderen die al een beetje kunnen skien: afgeleid van de pistekleuren groen - blauw - rood - zwart) een kind dat absoluut niet met Judi, de lerares van die groep wilde skien. Zij was er vorig jaar ook al en blijkbaar is dat dus niet zo'n groot succes geweest! (en nog best grappig en ernstig tegelijkertijd: ik heb zo al eerder een kind in mijn groep gehad die een traumatische ervaring had van Herman, een andere skileraar en tevens de man van Judi (ter verduidelijking: beide zijn zo ergens rond de 60 denk ik zo, en houden er nogal wat andere ideeen op na hoe je les moet geven en die kinderen aan moet pakken - gaat allemaal met iets meer grof geweld om het heel hard uit te drukken). Door die ervaring zijn dat kind en dus ook de ouders 3 jaar lang niet op wintersport geweest. Dit jaar zijn ze dus maar eens teruggekomen op het nogmaals te proberen en hoe geweldig was dat! Dat kind hield zo veel van de sneeuw en was niet van zijn ski's af te krijgen!!! Ouders dus ook blij dat ze vanaf nu weer wel elk jaar op wintersport konden ;))

In ieder geval: ik ben maandagochtend van groep gewisseld, had ineens 7 nieuwe kinderen voor me staan, heb zelf even snel een schakel in mijn kop om moeten zetten, en ben toen met dit groepje op pad gegaan. 2 kinderen gingen vandaag weer naar huis, dus dan blijven er 5 over om weer mee te nemen. In de ochtend eerst nog geoefend bij ons beneden bij de ankerlift. Dit was al een erg gezellige ochtend, met best wel een aantal afdalingen en ook veel plezier met de kinderen! Hoogtepunt was wel toen iedereen een gekleurd flexibel stokje in zijn/haar hand geduwd kreeg en van mij te horen kreeg dat dit een gitaar was. De meeste kinderen begonnen spontaan al muziek te maken, en zo dus ook met veel lawaai een hele afdaling gemaakt! Heerlijk!
Met het enthousiasme in de groep zat het dus wel goed, en gelukkig ontbreekt ook het skitalent niet. Aan het eind van de ochtend wist ik dan ook zeker dat we 's middags met de gondel omhoog konden gaan, en daar begon het hele avontuur dan ook!

Tot nu toe had ik vooral veel gehoord van de 4 duitse kindjes in mijn groep. Zij praten veel met me, deden alle oefeningen vaak mee en vroegen me ook veel. Het 5e kindje, een Pools jongetje, was veruit de minst spraakzame. Hij kon een beetje engels was me verteld, maar ik had hem nog niet veel meer horen zeggen dan heeeeeel af en toe een binnensmondse 'yes' - en begon ook een beetje te twijfelen hoe veel hij verstond van mijn engels.
Nou, hier kwam dus verandering in op het moment dat we klaar stonden om de gondel in te gaan: "very very up". De eerste keer vroeg ik me even af of ik het wel goed verstaan had en ja hoor, daar kwam ie nog een keer: "very very up". En daarna kwam er ook nog wel het een en ander in het Pools achteraan. Hij praat, hij lacht, en hij loopt sneller dan hij tot nu toe gedaan heeft... wat een verandering ineens!
Zo dus met mijn groepje de gondel ingestapt, gezellig met z'n allen in één zo'n ding en daar begon het feest! "Very very up" - en dan elke keer met een big smile op z'n gezicht!!! Al die duitse kinderen vroegen zich op een gegeven moment dan ook af wat hij nou precies steeds zij. Ik dus uitgelegd dat dat engels was en verteld wat hij dan precies zij. Beginnen die kinderen alles op te noemen wat ze maar kennen in het engels en al snel begint dan het tellen tot twintig zo ongeveer. Vraagt zo'n meisje in het duits aan dat poolse jongetje of hij ook in het engels kan tellen. Ik dat maar even snel vertaald in het engels voor dat jongetje, en daardoor verdwenen er wat vraagtekens die zo bij hem in zijn ogen te zien waren. En warempel: begint ook hij te tellen. Dus dan maar met z'n allen tegelijkertijd: "one two three ...". Het voelde echt als zo'n groepsbuilding activiteit - en ineens zijn we samen écht één groep geworden!
De rest van de tocht met de gondel werd dan gevolgd door allerlei liedjes die samen gezongen werden en nog wat grote ogen en vele "woowwws" toen alle kinderen om zich heen keken naar dat prachtige uitzicht dat we ineens hebben en zich bewust werden van de hoogte waarop we ons bevonden. Zo'n mooi moment! :D

En dan komt natuurlijk het leukste nog (alhoewel ik na deze ervaring toch bijna ga twijfelen of het skien wel echt leuker is dan met z'n allen in een gondel samengepakt zitten :P): we begonnen aan de afdaling!!!
Een aantal stukken recht naar beneden gegaan om de volgende heuvel weer op te komen ("dat was zo cool!!"), vele bochtjes gedraaid, regelmatig een enthousiaste "tikketakke tikketakke hooihooihooi - chocobananen chocobananen mmmmmmmm" horen klinken, en dan nog die kinderen die elkaar helpen met opstaan als er iemand gevallen is. Eén van de kinderen heeft zelfs haar ski's uitgedaan en is omhooggelopen naar haar vriendinnetje om haar te helpen met het aandoen van haar ski - onder het motto van: "vriendinnen laat je niet in de steek". Heel schattig (ook al kostte het meer tijd om 2 meiden te helpen hun ski's weer aan te doen, dan alleen die ene die neergevallen was :P)!
Aan het eind van de afdaling was het dan ook tijd om wat meer aan de rand van de piste wat paadjes op te gaan, wat sprongetjes te maken en een steeds grotere glimlach op het gezicht van de meeste kinderen te zien. Zelfs de poolse jongen hield niet op met kletsen, lachen, "very very up" en ook allerlei geluiden als "whhiiieeeeeeejj"!

Kortom: met hulp van het zonnetje en de heerlijke sneeuw van vandaag een fantastische dag gehad met de kinderen en genoten van dit prachtige landschap, deze lieve groep, het werk en het skien! :D Niet elke dag ziet er zo uit, vaak is het ook echt hard werk met af en toe wat vervelende momenten. Maar zo'n dag als vandaag maakt alles goed: hier doe je het voor! Ik verheug me er weer op om morgen met deze kinderen nog een keer "very very up" te gaan! :)