Guatemala

Hola Amigos! Ik ben alweer een weekje in Guatemala, en ik moet zeggen dat mijn Spaans gelukkig langzaamaan wat beter wordt. Na zo’n 2-3 weekjes geoefend te hebben in Canada met Duolingo, en daadwerkelijk het idee gehad te hebben dat dit echt een ramp gaat worden, moet ik zeggen dat ik toch wel ongelooflijk blij ben met deze app! Vandaag heb ik voor het eerst een bijna fatsoenlijk gesprek gevoerd in het Spaans. Hoho niet al te hoge verwachtingen hier, het waren echt wat basiszinnetjes en wat bijeen geknutselde woorden die op de een of andere manier toch wel een soort van duidelijke vraag vormden, maar dit was wel een moment dat ik even trots op mezelf was. Mijn eerste dagen hier stonden in het teken van 3 woorden Spaans (meestal de begroeting en dan hield het wel een beetje op. Zelfs op de vraag hoe het met me ging antwoordde ik al met enige vertraging en wat aarzelend... niet echt indrukwekkend). Vandaag heb ik echter in de ‘chicken bus’ (het lokale vervoersmiddel, dat redelijk primitief is en vooral wordt gekenmerkt door een compleet gebrek aan persoonlijke ruimte) al wat korte gesprekjes gevoerd. Bij elke nieuwe buurman of buurvrouw was het even goedendag zeggen, vragen hoe het gaat, en de vraag beantwoorden waar ik heen ging of waar ik vandaan kwam. Ondanks de ietwat oncomfortabele rit, vond ik dit dus vooral echt een topervaring!
Eenmaal aangekomen in het hostel in Xela heb ik dan bijna de gehele incheckprocedure in het Spaans gedaan, en ook wat vragen over de stad zelf gesteld in het Spaans. Er kwam een hele golf informatie uit de vrouw hier (de bevolking is over het algemeen echt super vriendelijk en behulpzaam), en daar denk ik toch wel de belangrijkste dingen van verstaan te hebben. Later ook door het stadje gaan lopen, en hier kwam ik een super leuk marktje tegen. Tijd om weer wat aan eten en drinken uit te proberen! Hier kreeg ik gezelschap van een gezinnetje, waarbij het kleine meisje nogal aarzelend in mijn richting kwam. Haar vader zat aan de ene kant van het bankje, en ik aan de andere kant. Ik gebaarde dat ze rustig tussen ons in mocht komen zitten, en om wat te helpen groette ik dus ook maar en vroeg hoe het met haar ging. Daarop kreeg ik van de moeder te horen dat het meisje zelf ook Engels sprak, en begon zij dus af en toe wat in het Engels te zeggen, en probeerde ik maar Spaans te blijven praten. Super gekke interactie, maar weer een leuke oefening en ook leuk dat de mensen er zo open op reageren 
Dit is ook echt een groot contrast met mijn eerste dagen hier. Op het moment dat ik eenmaal overgeschakeld was naar Engels, durfde ik ook niet meer terug te gaan naar Spaans. Meestal kon ik ook maar de halve zin in het Spaans zeggen, en dan had ik zoiets van: “wat heeft dat nu voor zin”. Dag 3 in Antigua ben ik op een gegegeven moment wel naar de receptie van het hostel gegaan, en toen heb ik ze in het Spaans verteld over mijn plannen voor de dag erna, en hoe ik dit kon doen. Daar was ik toen ook al erg blij mee, alhoewel de rest van het gesprek toch echt weer in het Engels moest.

Ik moet zeggen dat ik ook aangenaam verrast ben door dit land. Het eerste ritje van het vliegveld naar Antigua toe was nogal interessant. Binnen 5 minuten kwamen we de eerste chicken bus al tegen die met pech langs de weg stond. Enkele honderden meters verderop stond een auto stil aan de andere kant van de weg, en was iemand een wiel aan het verwisselen. En niet al te lang daarna was het tijd voor de volgende bus waar iemand onder lag om de boel weer aan de praat te krijgen. “Oke??? Het vervoer gaat hier nog interessant worden”, denk je dan.
Eenmaal in Antigua veranderen de wegen (die op zich nog best van prima kwaliteit waren) in kinderkopjes. Een heerlijk gehobbel dus, zelfs in een shuttle. Wel is dit echt een prachtig stadje, dat onwaarschijnlijk schoon gehouden wordt. Op elke hoek van de straat is wel iemand aan het vegen, en ik heb zelfs iemand gezien die het onkruid tussen de stenen op straat uit aan het plukken was. Ook heb je hier prachtige gebouwen in allerlei kleuren, blijven de auto’s je om de oren scheuren, en kom je in elke straat ook wel één of ander half afgebrokkeld gebouw tegen – iets dat alleen maar bijdraagt aan de geweldige uitstraling van deze stad.
De eerste dag ben ik ook meteen in een ‘comedores’ beland: dit is een soort restaurantje, maar dan met een beperkt menu en vaak ook veel goedkoper. Ik liep eerst een soort van winkeltje in, maar moest dan langs de kasso op naar een ruimte daarachter om daar dan met andere mensen aan een tafel te gaan zitten. De vrouw gaf heel snel de keuzes die ik had (hier kon ik echt niets van maken), en dus ben ik maar met de eerste optie gegaan. Achteraf bleek dit pepian de pollo te zijn (ik wist nog net dat ik iets met kip besteld had voordat mijn bord arriveerde haha), een heerlijk gerecht dat wel iets weg heeft van een curry. Prima ervaring dus! Ook de latere dagen nog kunnen genieten van wat heerlijke maaltijden in het stadje, heerlijk fruit als snack tussendoor, en vooral ook een fantastisch ontbijt in het hostel elke morgen!

Ook kwam ik in dit hostel direct al twee leuke meiden tegen, en zijn we eigenlijk zo goed als alle dagen grotendeels samen opgetrokken. Dag 2 kwam ik er ook achter dat één van hen heel toevallig ook jarig was op dezelfde dag als ik. Tijd om dus wat verjaardagsplannen te maken! We besloten dat we dat Pacaya vulkaan op gingen klimmen op onze verjaardag. Dit betekende een wekker om 5 uur in de ochtend, om op tijd in de shuttle te zitten voor dit klimmetje. Gelukkig was het opstaan geen al te groot probleem, aangezien we elke avond ook tussen 7 en 8 zo ongeveer wel in bed lagen :P Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt in een dorm room in een hostel, maar elke nacht lag iedereen voor 9 uur ’s avonds al in z’n bedje! Geniaal haha!
De Pacaya hike viel uiteindelijk wel mee qua uitdaging, en daar was ik ook wel blij mee aangezien ik toch nog wat moe was van mijn nachtelijke vliegreis. Wel was het aardig warm, en het briesje op de top was dan ook wel welkom. Hier konden we genieten van spectaculaire uitzichten, en misschien nog wel indrukwekkender: het zicht op Pacaya met de rook die er continu uitgespoten kwam, en de steenmassa’s (soms roodgloeiend) die naar beneden gerold kwamen. Nogal vanzelfsprekend konden we dus niet naar het topje van Pacaya zelf met al deze activiteit, maar wel naar wat andere prachtige punten. Ons laatste stopje bij de vulkaan was op het vulkanisch gesteente zelf, waar je regelmatig ook wat warme plekjes kon vinden. Hier was het dus tijd om het warmste plekje uit te zoeken en marshmallows te gaan roosteren! Wat doe je anders op een vulkaan? Dit was wel een leuke variatie op de verjaardagstaart. In de middag dan nog genoeg tijd over om lekker te gaan relaxen en in een hangmat te gaan liggen in het hostel. ’s Avonds nog heerlijk uit eten geweest en ook maar een cocktailtje besteld om het goed te vieren!

Zo ging de tijd in Antigua al aardig snel voorbij, en ondanks het extra nachtje dat ik nog geboekt had, was het dus binnen no-time alweer tijd om te gaan. Ik keek echter ook erg uit naar dit gedeelte van de reis: ik zou naar San Marcos La Laguna aan Lago Atitlan gaan. Deze dag had ik er dan maar voor gekozen om het nog even gemakkelijk te maken voor mezelf, en in het hostel een directe shuttle te boeken. Helaas was ook deze rit niet al te comfortabel, aangezien ik wat te groot was voor dat middelste zitje voorin in de bus. Ik kon niets zien door de ramen aan de zijkant, en zelfs de voorruit was niet hoog genoeg om me meer dan enkele meters van de straat voor ons te kunnen laten zien. Dat was dus af en toe maar dubbel vouwen om wat uitzicht te kunnen hebben, en verder maar rechtop zitten en proberen wat weg te dutten. Eenmaal in San Marcos werden we direct aan het begin van het stadje eruit gegooid (iets vriendelijke dan dat klinkt, dat dan weer wel). De rest van de wegen hier was namelijk veel te smal voor de bussen. Je zag hier wel wat auto’s rondrijden, maar veelal was het toch de enorme lading tuktuks die hier overal te spotten zijn. Deze tuktuks waren echter ook beperkt in waar ze heen konden: de meeste paden in dit kleine dorpje waren slechts breed genoeg voor 1-3 wandelaars naast elkaar. Voor mij was het een wandelingetje van nog geen 2 minuten naar het hostel, en hier kwam ik aan in een oase van groen! Wat een prachtige plek! Later merkte ik wel dat dit misschien een net iets te zweverige locatie was voor mij, met de gekste ‘helingrituelen’ en weet ik wat nog meer. Ik heb het maar redelijk simpel gehouden en heb een ochtendje meegedaan met de yoga die aangeboden werd. Dit was echt heerlijk en oh waarom is het zo lang geleden dat ik dit gedaan heb? Mijn lichaam voelde de dag erna wel dat het een tijdje geleden was haha.
Ook ben ik hier naar een mooi mininatuurgebiedje gelopen waar ik eerst wat uitzichtspuntjes bezocht heb. Later was het tijd voor nog wat meer ontspanning, en heb ik geprobeerd een comfortabel plekje op de rotsen te vinden om op te drogen na een lekker verfrissende duik. Dit was echter nogal een opgave (vooral aangezien ik ook graag wat schaduw wilde), en dus misschien niet altijd in de meest comfortabele positie gelegen. De plek zelf was echter prachtig, en dus zeker een middagje genoten hier! Het probleem aan dit meer is, is dat het waterlevel de laatste jaren extreem gestegen is. Enkele hotels zijn dus al (gedeeltelijk) onder water beland, de stranden zijn verdwenen en er zijn nieuwe steigers aangelegd voor de boten en ook als wandelwegen van het ene plekje naar het volgende.
Na 2 dagen in San Marcos besloot ik ook nog 2 dagen in Santa Cruz door te brengen. Dit was wel even een shock, met een hostel waar beduidend meer mensen verbleven, en het onderwerp van gesprek ook weer veel meer richting alcohol en feesten ging (of dit was mijn impressie bij aankomst in ieder geval). Later bleek het gelukkig wel mee te vallen met het partygehalte hier, en ben ik bij het ontbijt een leuk groepje mensen tegen gekomen. We besloten een wandeling langs de kust te maken naar Jabailito ofzoiets (het buurdorpje). Hier bevond zich een best wel luxe hotel met onder andere een infinity pool in hun ‘achtertuintje’. Gelukkig mocht iedereen daar gebruik van maken, zolang je maar minimaal 100Q aan eten en/of drinken uitgaf daar. Dit was wel iets duurder dan ik meestal kwijt was, maar ook weer niet zo’n extreem groot verschil – en met wat we ervoor terugkregen was dit het meer dan waard! Wat een heerlijk dagje zo!

Dezelfde avond ben ik mee gaan doen met een kookcursus. Ik herinner me nog steeds erg goed hoe ik deze in Thailand niet meegemaakt heb, en dat heb ik mezelf nog niet helemaal vergeven. Dit laat ik me dus niet nog een keer gebeuren! De kookcursus zelf werd gehouden bij een locale non-profit organisatie die veel projecten in het dorpje zelf steunde. Helemaal perfect dus! Uiteindelijk hebben we naast het koken ook mogen genieten van wat verhalen over de cultuur, hadden we heerlijke muziek om de stemming er goed in te houden, en werd ons – volkomen onverwacht – uiteindelijk een fantastische 3-gangenmaaltijd geserveerd vanaf het balkon met prachtig uitzicht. Hadden we dit zelf gemaakt? Nadat alle gerechten klaar waren en wij naar het tafeltje gestuurd waren om ook eindelijk alles te mogen proeven, hebben ze onze kookkunsten in de keuken nog eens omgetoverd tot daadwerkelijke kunstwerkjes! Super leuk :D

De laatste dag aan Lago Atitlan heb ik dan nog eens genoten van een heerlijke ochtend: ik ga nog steeds erg vroeg naar bed, en dit betekent dat ik ook wel redelijk vroeg wakker wordt. Om 6 uur in de ochtend is het echter al super licht hier (en 6 uur ’s avonds pikkedonker – vandaar mijn ritme ook), alleen is er nog zo goed als niets open. Wat doe je dan? Bikini aan, strandje opzoeken (of wat ervan over is dan dus), en lekker het water inspringen. Een betere manier om je dag te beginnen is er niet wat mij betreft. Wat uitzichtjes over de omringende vulkanen en de zon die nog laag staat en daarmee zo’n heerlijke gouden gloed over dat water geeft – ik kan niet klagen!
Bij terugkomst was er langzaamaan wat meer leven in en rondom het hostel, en ben ik dan ook langzaamaan aan m’n ontbijtje begonnen. Ik wist dat ik aardig wat tijd had voordat ik hoefde te beginnen aan de busreis naar Xela, en dan is dit ook de perfecte plek om nog extra te genieten van het relaxte leventje hier. Na afscheid genomen te hebben van de 3 meiden waarmee ik vooral opgetrokken ben, ben ik dan met de boot naar Panajachel gevaren. Vanaf hier zou ik voor het eerst gebruik gaan maken van de ‘chicken buses’. Er was me verteld dat er rond 1 uur een directe bus zou zijn naar Xela. Een andere mogelijkheid was 3x overstappen (naar Solola, dan naar één of andere kruising met de hoofdweg door het land, en als je pech had nog een keer een buswissel net voor Xela). Dit klonk voor de eerste keer niet echt als de meest ideale optie, dus ik wachtte maar even in Pana. Na een tijdje kwam er echter een man aan die ons vertelde (ondertussen had zich een groepje ‘gringo’s’ verzameld bij deze bushalte voor dezelfde rit) dat de directe bus vandaag niet reed. Ik was eerst nog wat aarzelend hier: waarom zegt deze man dit en wil hij ons meenemen naar een andere locatie? Later hoorde ik echter van een ander meisje dat zij ook al meerdere keren van bus had moeten wisselen vanwege een wegafsluiting en nog wat problemen, dus toen werd dit wat geloofwaardiger. In plaats van de 2-3x overstappen zei deze man dat hij ons naar de rechtstreekse bus naar Los Encuentros ofzoiets bracht, zodat we maar 1x over zouden hoeven stappen. Geen idee of dit waar zou zijn, maar het proberen waard zo besloten we. Het eerste ritje was nog verrassend comfortabel in deze bus, en al snel kwamen we bij ons overstappuntje uit. Hier werd het echter chaos: alle buschauffeurs en hulpjes vooral schreeuwen waar de bus heen gaat, en ik heb dus nog net voor elkaar gekregen te vragen of de bus rechtstreeks naar Xela zou gaan voordat mijn tas al op het dak beland was, en ik ergens al 3e persoon op een bankje zat dat toch net iets te klein was voor die 3 personen (één bil heeft 2 uur lang in de lucht gebungeld – wat er ook toe leidde dat elke bocht een soort van worsteling was om niet nog meer ruimte te verliezen op de bank en me maar stevig vast te houden aan de reling van de stoel voor me). Niet dat de vrouw naast me hier iets aan kon doen, zij was één van die mensen met wie ik mijn korte maar plezierige gesprekje in het Spaans gevoerd heb. Misschien ook door deze introductie probeerde zij het grootste deel van de reis na elke bocht ook weer eenstukje terug te schuiven, en was ook zij zich vast aan het houden om niet met haar volle gewicht tegen me aan te hoeven leunen tijdens elke bocht naar links.

Uiteindelijk na deze interessante reis dan wel in één keer aangekomen in Xela – dat is dus onverwachts nog goed gegaan! Hier in het hostel aangekomen, mijn beste ervaring met Spaans spreken tot nu toe gehad, en daarna dus ook nog even leuk rondgekeken in deze stad. Ik voel me helemaal top – een goed moment dus om ook maar weer eens alle ervaringen vast te gaan leggen voordat er weer te veel gebeurd. Ik moet daarbij ook bekennen dat ik dit verhaal niet terug gelezen heb – dus mijn excuses voor idiote zinnen en spellingfouten die vast wel her en der te vinden zijn. Ik denk: ik gooi dit meteen maar online voordat ik weer enkele internetloze dagen tegemoet ga – je weet maar nooit hier. En voor de geinteresseerden: bijbehorende foto’s heb ik net op facebook gegooid, dus voor een impressie kun je ook altijd daar even kijken.

Adios!