Luxeleventje op het Noordereiland

Hii!

Ik ben bang dat ook dit weer een erg lang verhaal gaat worden.. Het is alweer zo’n 3 weken geleden dat ik iets geschreven heb geloof ik zo en ik moet zeggen dat ik in deze weken behoorlijk wat meegemaakt heb! Van Paihia ben ik naar het zuiden gegaan en momenteel ben ik alweer bijna een week in Bethlehem. Ja: de namen van alle plekken hier zijn een beetje vreemd. Ze nemen vanalles over van andere landen (ik ben zelfs ‘holland street’ al tegen gekomen), en deze plaats- + straatnamen zijn redelijk goed uit te spreken en te onthouden. Er zijn echter ook veel namen in het Maori, en dat is net wat ingewikkelder. Ze beginnen allemaal met Wh (uit te spreken als een ‘f’. Vb: whakahoro, whakarewarewa etc. Klinkt enigszins alsof je aan het schelden bent :P). Ondertussen wordt ik steeds beter in het uit elkaar halen van al die plaatsen die hetzelfde klinken (whangarei, whitianga, waitangi, waitomo, wanganui, whakatane, whakapapa, om nog maar even te illustreren hoe het er hier aan toegaat ;)). Misschien zijn de plekken waar ik ben verbleven wat makkelijker uit te spreken voor jullie. Heel kort: van paihia ben ik naar Auckland terug gegaan om daar 2 nachtjes te blijven en een Auckland tour te doen. Niet veel bijzonders aangezien ik Auckland uiteraard al gezien had. Vooral veel leuke mensen ontmoet en voorbereidingen getroffen om verder naar het zuiden te gaan. Vanaf daar was het naar Hahei, Raglan, Waitomo, Rotorua en Bethlehem (dichtbij Tauranga). Dit betekende een beetje zigzag over het Noordereiland heen, maar is desalniettemin een geweldige reis geweest!

Eerst kwam ik aan in Hahei: een erg klein plaatsje aan de oostkust. Het enige wat je er kon vinden waren toeristen, vakantiehuizen, veel strand en mooie uitzichten. Verder ontbrak echt zo goed als alles! Je had er nog net een klein supermarktje, pinautomaat was nergens te vinden! Gelukkig had ik nog net genoeg geld bij me om rond te komen in Hahei! :P
Ik ben enkele dagen gebleven in dit verlaten, maar erg mooie plaatsje. Via het hostel kon ik een gratis fiets lenen en zo de (eerst nog meer uitgestorven, later wat meer bewoonde) omgeving verkennen. Heerlijk om de heuvels in te gaan en her en der te stoppen voor een wandeling met geweldige uitzichten, een tochtje over het strand of naar een compleet verlaten baai! Voor degenen die er graag een kaart bij pakken om even te kijken waar ik precies geweest ben (of voor degenen die graag willen leren de namen uit elkaar te houden): ik ben van hahei naar whitianga gefietst en onderweg over cook’s beach gaan scheuren, naar lonely bay gegaan en genoten van het uitzicht vanuit shakespeares cliff (je merkt het: hier komen die engelse namen dan weer naar boven: een stuk makkelijker he!). Vervolgens door naar de ferry om even een kijkje te nemen in Whitianga. Ik kwam daar aan en had warempel het idee in een stad terecht gekomen te zijn! Ik weet niet of iemand zin heeft om op te zoeken hoeveel inwoners het plaatsje heeft (ik heb geen idee namelijk), ik weet alleen dat we in NL een plaatsje zoals dat nooit niet een stad zouden durven noemen.
Verder ben ik in Hahei veel aan het wandelen geweest, ben ik 2x naar cathedral cove gelopen om daar te genieten van de zee die tegen de rotsen aan slaat en lekker te spelen in het water (voor het eerst in mn leven dat ik zo’n hoge golven zie! JEEEEJJ!!!) en ben ik nog een middagje rond gaan fietsen om te kijken hoe hot water beach er bij daglicht uit zou zien. De eerste avond zijn we namelijk naar dit welbekende strand gegaan om een gat te graven en zo onze eigen ‘hot spa’ te creeren. Geweldig om dit te doen in het donker, gaf een soort extra sfeer. Aangezien ik enkele dagen later nog tijd had en graag weer een keer de fiets op stapte ben ik ook maar eens bij daglicht gaan kijken. Je komt dan aan op een zo goed als verlaten strand en je kijkt zo’n 200 meter verder: hier staat dan een hele groep mensen bijeengepropt op enkele vierkante meters. Sommigen hard aan het graven, sommigen (geluksvogels) liggend in een hot pool en genietend van het warme water, en sommigen lopen langs de lege poeltjes en voelen telkens met hun tenen in het water of deze heel toevallig misschien nog warm is. Helaas: die laatste tactiek heeft zo ongeveer een 0% kans van slagen. Aangezien ik enkele dagen geleden al hard aan het werk geweest was om een poel te graven en toen dus al lekker genoten had van het water (en later van de ongelofelijke hoeveelheid zand in mn bikini en verspreid over mn hele lichaam, ook heerlijk! :P), kon ik nu genieten van al die mensen die zo hard op zoek waren naar een klein beetje warm water. Geweldig, wat een drukte!

Na enkele geweldige dagen in Hahei met nog veel meer wandelplezier, prachtige zonsondergangen, een bijna geweldige zonsopgang (we moesten een bus halen en misten daardoor net het meest spectaculaire deel: en daarvoor sta je dan om 4:30 op... pfoeee!) en heerlijk zonnige dagen ben ik dan doorgegaan naar de westkust: Raglan. Dit betekende weer veel zon, zee en strand alsook mijn eerste surfpogingen!
Helaas waren er bijna geen golven en heb ik dus 2 ochtenden vooral ontspannen op een surfboard liggen dobberen in de zee! Enkele keren wel een poging gedaan om een golf te pakken en op te staan, maar daar bleek ik net niet flexibel genoeg voor of was de golf net niet lang genoeg voor. Ik kon mijn benen niet in een keer onder mijn lichaam krijgen, en tegen de tijd dat ik op 1 knie en 1 voet zat, moest ik alweer van mn board afspringen omdat ik anders zou stranden op het strand! :P
Verder was Raglan vooral een plek om nog meer te relaxen en te genieten van het geweldige weer! Het hostel waar ik verbleef, voelde meer als een resort: ik had een 2-persoonsbed voor mezelf, er was een hot spa, een sauna, hangmatten overal, balkon met geweldig uitzicht en een voor-, achter- en middentuin om het zo maar even te noemen! :P Verder ben ik in Raglan mensen tegengekomen die ik ook al eerder gezien had: of bij Cape Reinga (noordelijkste puntje) of in Hahei. Met hen een erg gezellige tijd gehad! Vooral veel opgetrokken met Katja, een Duits meisje. Samen hebben we heel wat avonturen meegemaakt! Om toch nog een beetje actief te doen, zijn we een middag rond gaan wandelen om een baai. Op een gegeven moment leek de route niet de kant op te gaan die wij op moesten om terug te komen, en besloten we dus maar een ‘shortcut’ te nemen. Keuze was tussen oversteken over een golfbaan en geen idee hebben waar we uit zouden komen, of langs het water op lopen aangezien het laagtij was. We kozen uiteindelijk voor de laatste optie. Ik wist dat deze route enigszins modderig zou worden, maar had niet verwacht dat we zo af en toe tot onze enkels weg zouden zakken! Het koste dus nogal wat moeite om op onze eindbestemming aan te komen: uiteindelijk – na meerdere lachbuien en modderspatters overal – dan toch het hostel bereikt. De route was zeker korter wat betreft afstand, maar qua tijd denk ik dat we er zelfs wat langer over gedaan hebben! Dit hield ons echter niet tegen om de volgende dag nog een keer samen op pad te gaan. Dit keer met de mtb op pad om de heuvels in te trekken en bij andere stranden gaan kijken. Het was een erg zware tocht heen: vooral heuvel op. Dit betekende geweldige uitzichten waar je van kon genieten zodra je zonnebril niet meer beslagen was! :P De heenweg duurde zo’n 2uur, de terugweg ging gelukkig net even iets sneller: na iets meer dan 30 minuten waren we alweer terug! Bijna niet hoeven trappen op de terugweg, dus dat was een meevaller 

De laatste dag in Raglan maar een rustdag genomen. Een ochtend vanalles aan het bakken geweest (muffins, bananaloaf en chocolatefudge, jummie!) en ’s middags vooral mijn slackline kunsten proberen te verbeteren. Nog een van die geweldige dingen van het hostel: slackline in de achtertuin!
In Raglan ben ik me er ook erg bewust van geworden hoe enorm ik hier in het nu leef. We bespraken wel eens de ‘wereldproblematiek’ met elkaar: wat eten we vandaag? Waar slapen we vanavond? En misschien nog: welke kleren doe ik vandaag aan? Zo kijk je maximaal 3 dagen vooruit, aangezien een klein beetje planning en hostels boeken af en toe nodig is. Zo gek dat dit het enige is waar we ons mee bezig houden. Het gaat zo vanzelf hier dat leven van dag tot dag. Wat een onwerkelijk jaar is dit in dat opzicht! Genieten :D

Na 5 dagen in Raglan was het dan helaas alweer tijd om verder te gaan (en afscheid te nemen van mijn double bed... mwuhhhh...). Ik ben een dagje naar Waitomo gegaan en heb daar een caving trip gedaan. Eerst een abseil omlaag de grot in om vervolgens te gaan ‘black water raften’. Dat klinkt heel wat spectaculairder dan het is: je drijft rond op een rubberen band door de grot heen. Het was vooral supermooi om alle rotsformaties te zien, en met als hoogtepunt enorme aantallen glowworms overal om je heen. Het leek net alsof je naar een geweldig heldere sterrenhemel aan het kijken was! 

De dag erna was het weer de bus in, op naar een Maori dorp. Hier hebben we kunnen genieten van een culturele show en hebben we overnacht in een marae, een belangrijke plek voor de Maori’s. Verder hebben we vanalles gehoord over hun cultuur, hebben we kunnen genieten van een erg uitgebreide maaltijd die klaargemaakt was voor ons en werden we tijdens dit overheerlijke diner toegezongen. Eerst waren dit Maori songs, later moesten we allemaal een lied zingen van ons eigen land. 3x raden: dat was Guus Meeuwis bleren met een hele groep nederlanders! ;)
Het was een geweldige ervaring om de cultuur van de Maori’s van zo dichtbij mee te mogen maken en geweldig om wat van hun en hun levensstijl te leren. Helaas was ook deze avond en nacht alweer snel voorbij en tijd om door te gaan naar de volgende plek: Rotorua.
Dit is de meest bijzondere plek die ik tot nu toe gezien heb in NZ. Je komt hier overal geothermische activiteit tegen: borrelende modderpoelen, warmwaterbronnen, stoom boven verschillende poelen en een heerlijke geur: zwavel. Gelukkig was het niet zo erg als ik gedacht had met alle verhalen over een rotte-eierenlucht die in heel rotorua te ruiken zou zijn. Ik ben 3 nachten in Rotorua verbleven en heb dit goed vol kunnen houden. Af en toe komt er wel eens een wat minder frisse lucht langs, maar gasmaskers waren niet nodig!
Het is wel heel indrukwekkend om al deze activiteit te zien. De eerste dag ben ik rond gaan wandelen in Rotorua zelf en daar kom je al allerlei poeltjes tegen met stoom en borrelende modder. Het feit dat het niet een of ander attractiepark is waar je inloopt, maar dat dit gewoon allemaal in deze aarde gebeurd en hier aan de oppervlakte komt, maakt het een heel ongewone ervaring. Je voelt je ineens klein als mens met al die natuurkrachten die aan het werk zijn!
De 2e dag ben ik wel naar meerdere parken geweest om ook daar een kijkje te nemen: Wai-o-tapu en Waimangu vulcanic valley. Beide waren zo enorm indrukwekkend! Grote kraters, gaten in de grond, enorme meren/poelen met allerlei verschillende kleuren en rotsen en riviertjes gekleurd door zwavel. Hoe geweldig en hoe onwerkelijk nog steeds! Tussendoor zijn we naar Kerosene Creek gereden (ik was een dagje op stap met een groep Belgen en 1 Nederlander die meer Belgs dan NLs klonk, heerlijk :P) en hebben we daar gebadderd in de rivier die ook door de activiteit onder de aarde verwarmd werd. En warm (heet) was het zeker! Na onze spieren dus wat rust gegeven te hebben en ons eigen plekje in deze natuurlijke jacuzzi opgezocht te hebben (ik ben tegen rotsen gaan zitten die als dam dienden en daardoor had ik een heerlijke stroming tegen mn rug) weer verder gegaan. Erg lang kon je ook niet in het warme water blijven, aangezien je wat duizelig werd van de zwavellucht.

Na rotorua ben ik een andere bus ingestapt en richting Tauranga / Bethlehem gegaan. Hier heb ik 2 geweldige mensen ontmoet: Mike & Tia. Ze hebben me bij hen thuis ontvangen alsof ze me al jaren kenden (terwijl uiteindelijk bleek dat ze niet eens precies wisten hoe ik aan hun adres gekomen was) en ik heb een heerlijke tijd hier gehad. Ik ben er nu een week en ben overal mee naartoe genomen: wandelen over oude treinrails waar goudzoekers aan het werk zijn geweest, door enorm lange tunnels (ik denk dat het langer dan 30 minuten duurde voordat we de andere kant bereikt hadden), naar watervallen, uitzichtpunten en alles wat maar enigszins de moeite waard was hier in de buurt. Verder heb ik ook veel familie van hun ontmoet en overal werd ik even open ontvangen. Zo geweldig die cultuur hier  En ik heb ook enorm veel geluk met het weer: elke dag zon, blauwe lucht en erg warm! Dagen moeten dus niet al te druk zijn, en bijna elke dag is er wel plek voor een heerlijke duik in de zee hier! (Sorry, ik wil jullie niet al te jaloers maken, maar dat is momenteel het dagelijkse leven voor mij!) Ik ben enorm aan het genieten van de zee en hou ervan over het strand te lopen, naar de golven te kijken en op rotsen te gaan zitten om daar het water op te zien spatten.
Het hoogtepunt hier in de omgeving van Tauranga was mijn uitstapje naar White Island: een actieve vulkaan. Met de boot zijn we naar het eiland gevaren en onderweg zijn we dolfijnen tegen gekomen: een enorme groep met ook babydolfijnen. Geweldig om te zien en nog veel mooier omdat ik het niet verwacht had!! Uiteindelijk kwamen we bij het eiland aan, zijn we eromheen gevaren, om uiteindelijk ook een tour over het eiland te krijgen. Dit was zo mogelijk nog indrukwekkender dan Rotorua: hier kwamen enorme stoomwolken uit de krater, was de geur van zwavel af en toe te sterk en moesten we door een gasmasker ademen. De patronen in de rotsen waren geweldig: overal waren scheuren en spleten te zien, de hele grond was bedekt met rotsen in allerlei kleuren (vooral geel en oranje van de zwavel) en je had echt het idee in een soort maanlandschap te lopen. Wat een fantastische ervaring! Helaas was deze tour al snel genoeg voorbij en gingen we weer terug de boot op. Hier was nog even de tijd om een verfrissende duik te nemen in de zee (tussen enkele kwallen, dat was wat minder prettig). Dit gaf wel een erg raar gevoel: eerst ben je helemaal aangekleed inclusief helm en gasmasker, en vervolgens zit je in je bikini op de boot op te drogen, met het eiland met al z’n activiteit nog steeds slechts op enkele meters afstand.
Ook op de terugweg met de boot nog dolfijnen gezien. Dit keer een kleinere groep die op zoek was naar eten. Zij waren dus iets sneller weg bij de boot, maar ook hier weer volop genoten van het zien van deze prachtige dieren! Wat een geluk dat we ze weer tegen kwamen 

De laatste twee dagen ben ik nu vooral uit aan het rusten geweest en heb ik een overheerlijk en uitgebreide maaltijd gekookt voor die 2 geweldige mensen hier! Wat is deze laatste week voorbij gevlogen, en wat heb ik het enorm naar mijn zin gehad! Gelukkig ontmoet ik deze mensen over een aantal weken weer: ik ga dan samen met ze naar de westkust, bij New Plymouth in de buurt. Ik blijf dus nog iets langer op het Noordereiland dan verwacht, maar zie ook wel weer delen waar de bus niet heen zou gaan. Verder staat Taupa, Wanganui river en Tongariro op de planning voor de komende tijd (voordat ik naar New Plymouth ga). Het wordt dus weer van de oostkust naar de westkust slingeren, met wat geweldige natuur en nog meer vulkanen op het programma! Ik heb zo’n zin in alle wandelingen en hopelijk een 3-daagse kanotocht over de Wanganui river! En ben ook erg benieuwd naar die beroemde Tongariro Crossing!!! :D

Ik heb me nu echt voorgenomen om wat sneller op zoek te gaan naar internet en wat vaker te bloggen, want jemig wat een verhaal! En ik merk dat ik zelf dan ook al heel wat vergeet van alles wat ik meegemaakt heb.

Groetjes!!!!!
Xxx Linda

P.S.: Voor degenen die zin hebben om lekker op de bank te gaan liggen en een film te kijken (met dat koude weer daar bij jullie!! Hihi!) en daarbij nog wat van NZ willen zien: the Whale Rider is echt een aanrader! Je ziet wat natuur + huizen zoals ik hier op het noordereiland tegenkom en het is een erg mooi verhaal over de Maori cultuur.