Op naar de andere kant van het Zuidereiland

Oeeeeffff: bereid je voor, dit wordt een lange zit! De vorige keer dacht ik dat het wel genoeg was (zowel voor mij qua typen als voor jullie voor het lezen) na het verhaal over de Coastal Track... en had ik nog niets vermeld over mijn dagen daarna. Nu heb ik daar enigszins spijt van, want dat wordt een eeeeeenorm verhaal nu. We gaan zien hoe ver ik kom! :P

Na Abel Tasman ben ik enkele dagen in Takaka in Golden Bay verbleven: dit was mijn tijdelijke rustplek, maar ook meteen de plek om slechts enkele dagen later van te vertrekken en de Heaphy Track te gaan lopen met enkele oude bekenden. Helaas en gelukkig tegelijkertijd kreeg ik de eerste dag in Takaka (toen ik weer telefoonbereik had!!! ;)) een berichtje van Kristy (Canadese meisje van Nelson) dat de andere 3 mensen met wie we de Heaphy zouden gaan lopen, niet meer gingen vanwege de slechte weersvoorspellingen. Zij zouden later misschien wel gaan als de voorspellingen wat beter waren. Toen - na wat op en neer gebel en gesms - maar besloten dat wij ook even zouden wachten en zouden kijken hoe alles zou gaan lopen. Mijn benen slaakten toen wel een zucht van opluchting denk ik zo: "extra daagjes rust!". Zelf was ik echter ook wel teleurgesteld dat ik de Heaphy WEER niet zou lopen. Al het geregel steeds werd ook enigszins vermoeiend... maar laatste poging dit keer!
De dagen in Takaka zijn er gelukkig niet door verpest: met 3 dagen geweldig mooi weer (het is winter hier, maar weer had ik echt het idee dat het zomervakantie was... het was zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment langs een basisschool fietste en - toen ik de kinderen in de klas zag zitten - dacht: 'wat doen die hier? Het is toch zomervakantie?!' Geen idee hoe mijn brein er zoooo naast kon zitten :P) heb ik vanalles kunnen doen! Veel rondgefietst om de omgeving te verkennen. Zo ben ik naar de pupu springs (ze hebben officieel gezien een iets langere naam: waikoropupu of zoiets? Nou jaaa... dat is dus de reden dat iedereen maar gewoon pupu zegt) geweest, waar extreem schoon + helder water zo goed als uit de grond gespoten komt: het helderste water ter wereld op ergens in antartica na + er komen daar 40 badkuipen (14.000 liter) water per seconde uit de grond. Idioot gewoon!
Verder ook naar wat strandjes geweest, wat uitzichtpunten bezocht en gewoon random wat rond aan het fietsen geweest. Het toppunt van deze trip vond ongetwijfeld plaats toen ik een lekker rustplekje gevonden had op het strand en wat om me heen aan het kijken was. Er waren niet heel veel anderen in de buurt, maar af en toe kwam er dan toch wel iemand langs. En zo ook na enkele minuten: komt een mevrouw aangelopen, met een koord in haar hand, en aan het uiteinde van dat koord een geit!! Hilarisch gezicht en van dit hele verschijnsel 'geit uitlaten op het strand' moest ik dus ook echt even een foto maken. Dit maak je alleen in NZ mee! :P
Als laatst ook een dag een hele tocht gemaakt verder naar het noorden toe. Hier heb ik Wharariki Beach bezocht, een prachtig strand met indrukwekkende rotsformaties en (alweer :D) spelende zeehondpups! Ik kan er nog geen genoeg van krijgen en dus ook hier weer zo'n 100 foto's geschoten van die schattige beestjes :) Daarnaast ook wat meer rondgereden (man uit het hostel was zo aardig om me een dagje rond te touren) in de omgeving en zo op diverse lookouts terecht gekomen met uitzicht over de zee en farewell spit. Farewell Spit is een erg lang en dun stuk land, vooral bestaande uit duinen, en het meest noordelijke deel van het zuidereiland. Het is vernoemd naar de bekende Abel Tasman (die Nederlander ja) die het niet helemaal voor elkaar kreeg om hier in NZ aan land te komen. Hij had (onbedoeld) wat ruzie met de Maori's en is, zo is me verteld, op een gegeven moment dus weggevaren van dit 'onbeschaafde' land, waarbij hij bij het verlaten van het laatste beetje van het zuidereiland, zijn agressie kwijt moest en dus maar gespuugd heeft op dit stukje land waar hij 'vaarwel' tegen zei.
In totaal dus een erg interessant verblijf in Takaka, met overheerlijk voedsel (altijd goed na 3 dagen erg simpel gekookt te hebben) en enkele geweldige mensen!
Ik had echter ook weer een leuk tripje in het vooruitzicht: ik zou weer terug gaan naar Nelson en dit keer wist ik zeker dat ik daar ook weer Kristy, Elizabeth en Guillaume zou zien :D Nog een keertje richting mijn 'home away from home' hier in NZ! Eenmaal in Nelson heb ik samen met Kristy besloten dat we de Heaphy een week later zouden gaan lopen. Een hele week in Nelson klonk dan toch als net iets te lang - na die 2,5 maanden daar. 2 dagen nog wat uitgerust en daarna ben ik dan toch weer op pad gegaan: ditmaal een bezoek gebracht aan St Arnaud / Nelson Lakes National Park. Hier wilde ik eigenlijk al heen toen ik nog in Nelson aan het werk was, maar nooit echt het juiste moment voor gevonden. Mooi dus om nu even tussendoor te doen!
Hier de eerste dag een kortere wandeling gemaakt naar Lake Rotoiti en wat informatie verzameld voor de volgende dagen. Ik was namelijk van plan om hier weer een 2-daagse wandeling te gaan doen: niet te lang, maar wel lekker een nachtje weer een hut in. Dit was echter ook meteen mijn eerste meerdaagse tocht die niet behoorde tot de Great Walks, dus dat was ook best exciting! Het verschil was echter ook meteen wel merkbaar: de eerste dag was slechts 4 uur wandelen, maar door een recente storm lagen er veel takken en bomen verspreid over het pad, en was het pad ook erg modderig. Heel wat zwaarder om te lopen dus! Gelukkig - tegen verwachting in - goed weer gehad en niet al te laat bij de hut aangekomen. Hier dan hout gaan verzamelen voor het vuur, de omgeving wat verkend, wat gelezen, de hut ingevlucht vanwege de hoeveelheid sandflies hier (ik dacht dat het minder zou worden in winter!!!! hoe moet de zomer er dan uitzien?!) en uiteindelijk begonnen met het maken van vuur. Dit duurde heel wat langer dan mn eerste vuur helaas... een erg kleine en onhandige kachel waar ik amper kleine stukjes hout in kon plaatsen... Na iets meer dan een half uur had ik dan toch een goed vuur gaande! Bij nadere inspectie betekende dat helaas ook veel rook... De soort van schoorsteen bleek niet helemaal goed te werken en dus vulde de hut zich met rook. Dat was dus alle ramen en deuren open om die lucht maar weg te krijgen! Het vuur maar aangelaten om op te koken, maar daarna dan meteen uitgemaakt om die ramen en deuren ook maar dicht te kunnen doen. Een frisse nacht tegemoet!
Gelukkig was het allemaal niet al te erg en heb ik goed kunnen slapen. In de ochtend genoten van een prachtige zonsopgang die zorgde dat de bergtoppen (waarvan enkele weer met sneeuw! :D) prachtig oplichtten. Klaar voor dag nummer 2!
Helaas kwam hier zo goed als direct al mijn eerste uitdaging: een riviercrossing. In de ochtend dus alleen mijn korte broek weer aangedaan (+die 5 bovenlagen zoals bij de Abel Tasman). Het had echter gevroren deze nacht, dus al dat koude gras / tussock streelde langs mijn benen. Binnen no time waren sommige lichaamsdelen dus al redelijk gevoelloos, zonder ook maar door het water heen te zijn gegaan! Na zo'n 10 minuten dan bij de rivier aangekomen, waar me de grootste uitdaging te wachten stond: het ijskoude water in! Een verschrikkelijke gedachte, en ik heb mezelf serieus afgevraagd waarom ik dit ook alweer wilde doen... Uiteindelijk - nadat je lichaam weer een normale temperatuur bereikt heeft - is het wel een enorme ervaring om dit gedaan te hebben, en hoort het nu eenmaal bij zo'n trip! Dat is natuur! (ik zou alleen geen 'nee' zeggen tegen het bouwen van een brug! :P). Zo dus dag 2 begonnen, en uiteindelijk ook deze dag - na paden vol modder en omgevallen bomen, een prachtige waterval, mooie uitzichten over het meer en uiteindelijk weer eens redelijk vermoeide benen - zonder al te veel problemen voltooid!

Tijd om mijn trip weer voort te zetten: ditmaal vanuit Nelson Lakes op naar Westport. Hier zou ik mijn bagage achterlaten in een hostel, en - na een nachtje in een voor mijn idee chaotisch druk hostel (mogelijkerwijs speelt hier de isolatie van het vele slapen in hutten een rol) - weer doorreizen naar Karamea.
Karamea is het dichtstbijzijnde soort van bewoonde iets bij het begin / eind van de Heaphy Track. Ik had met Kristy afgesproken dat we elkaar hier zouden ontmoeten en de Heaphy dan van zuid naar noord zouden lopen. Voordat ik Kristy zou ontmoeten, had ik echter nog anderhalve dag de tijd om ook Karamea wat te verkennen. De eerste middag via de rivier naar de zee gelopen. Hier was het idee om - met het redelijk mooie weer waarmee ik de wandeling begon - een korte strandwandeling te maken. Ik had het begin van de route echter nog niet bereikt of er kwam een enorme grijze lucht aangerold. Bij die onheilspellende aanblik maar besloten om terug te gaan naar het hostel... al snel was er ook wat onweer te horen en begon ik sneller en sneller te lopen. Niet snel genoeg echter, en al snel was ik binnen enkele seconden compleet doorweekt! Enorme druppels kwamen in enorme hoeveelheden uit de lucht gevallen... er was geen ontsnappen aan! Gelukkig nog maar 2 minuutjes verwijderd van het hostel, en direct ook van droge kleding en een heerlijk warm vuur :) Geen al te dramatisch eind dus! ;)
In het hostel zelf was het extreem rustig: er waren 2 mensen aan het werk voor accommodatie, en verder arriveerde er nog 1 jongen iets later dan mij. In de avond veel aan het kletsen geweest en uiteindelijk besloten om de dag erna samen naar de 'Oparara Arch' en omgeving te gaan om daar wat korte wandelingen te gaan doen. Dit was echter nog zo'n 25-30km verwijderd van het hostel, en in een uithoek als dit vind je geen openbaar vervoer! Samen dus een auto gehuurd om deze bezienswaardigheden nog te kunnen zien, en dat was het zeker waard! Een uitdagende rit alleen al naar de start van de diverse wandelingen toe (16 km onverhard en erg hobbelig). Daarna de Oparara Arch bezocht: een natuurlijke en enorme boogvormige limestone formatie (200m lang en 37m hoog). Daarna een wat langere wandeling gemaakt door het bos hier: deze dag was wat regenachtiger, en dat paste hier ook wel goed. Veel bomen die overal heenkronkelden, veel varens en alles begroeid met mos. Het gaf een erg sprookjesachtig / LotR effect. En uiteindelijk dan ook aangekomen bij de Moria Gate Arch! Een heel wat kleinere limestone formatie, maar zeker indrukwekkend. En vooral ook erg interessant, aangezien een deel van de Lord of the Rings hier opgenomen is! En het was een van de eerste locaties die ik ook daadwerkelijk herkende! :D Hier dus ook weer enige tijd doorgebracht, proberen uit te vogelen welke scenes hier dan precies opgenomen zijn en waar... en vooral ook gewoon genoten van deze prachtige (en droge (overdekte)) plek.
Als laatst nog naar enkele grotten gegaan waar we wat in rond konden kruipen en ook weer diverse indrukwekkende verschijnselen konden bewonderen. Erg productieve dag dus! :D

In de avond opgepikt door Luisa, Kristy, Fiona en Andrew (wat mensen die ik nog kende van werk en die in eerste instantie de Heaphy ook zouden gaan lopen) en naar Luisa's & Andrews grootouders gegaan om daar een nachtje te verblijven. De volgende dag dan (EINDELIJK!!!!!) vertrokken, op naar de Heaphy!
Het eerste uur werden Kristy en ik dan nog vergezeld door de andere 3, maar al snel was het tijd om van hen afscheid te nemen, nog snel even wat foto'tjes te schieten en met z'n 2en de tocht voort te zetten. We hadden nog zo'n 4 uur wandelen voor de boeg!
In deze 4 uur af en toe wat regen, dan was het weer even droog, dan weer een buitje, maar lang niet zo erg als het zou kunnen zijn. Regenkleding was wel aangenaam, maar we hadden nog genoeg tijd om rond te kijken, veel foto's te maken en gezellig te kletsen op weg naar onze eerste hut. Het pad voor dag 1 liep vooral langs de kust en dit gaf vaak indrukwekkende beelden: de zee hier aan de westkust is (meestal, de laatste keer dat ik hier was, was blijkbaar een enorme uitzondering) erg ruig: enorme golven waren te zien, en het woeste witte water spatte vaak alle kanten op. De horizon was ook zeker niet een rechte lijn: hier zag je de beweging van het water al beginnen. En zodra de golven dan - snel achter elkaar - de kust bereiken, geeft dit vaak wel een spectaculair effect (vooral als er ook nog eens een rotsje in de weg zit!! :P).
Uiteindelijk, na in totaal 5 uur en iets meer dan 16 km gelopen te hebben, dan aangekomen bij de hut. WOW! Dit was een van de nieuwste hutten die ik ooit gezien had: heel veel ruimte, mooi ontwerp, en in de avond zelfs verlichting op zonne-energie!!! Wat een luxe :D Het avontuur is echter nog niet over zodra je bij de hut aankomt. In de winter is een van de belangrijkste dingen namelijk om dat vuur weer eens gaande te krijgen. Kristy ontfermde zich dus over de kleine stukjes hout, de krant en een aansteker, terwijl ik maar eens ga beginnen aan 'houthakken poging 2'. Ik had niet het idee dat het dit keer heel veel anders uit zou pakken als bij Abel Tasman, maar oke... toch nog maar eens proberen. Het is namelijk wel zo aardig voor de volgende hutbezoekers om wat droog hout binnen achter te laten.
Blok hout op een ander blok, bijl pakken, even goed mikken, en met zo veel mogelijk kracht dan toch maar dat blok raken: KLETSJJJSSJ!!!!! 2 iets kleinere stukken hout springen allebei de andere kant op!!! In een keer ben ik volledig door dat hele blok heengegaan!!! WHHAAAA!!! YEAAHHH!!!
Ik dus naar binnen gestormd met deze 2 blokken, enthousiast springend en gillend waarschijnlijk, en tegen Kristy schreeuwend dat het gelukt is! :D Moet een hilarisch gezicht geweest zijn... ik iets te enthousiast over deze prestatie :P Maar al snel was ik dan weer buiten te vinden, bijl in mn handen, om deze 2 blokken nog wat kleiner te maken (ze waren nog wat groot voor het formaat van de kachel). En zo ook begonnen aan het 2e blok hout, het 3e, 4e, .... En zo enige tijd erg actief doorgegaan! Het gevoel was simpelweg zoooo geweldig! Na een tijdje al het hout dat gehakt was dan ook maar naar binnen gaan brengen... en dat was zo mogelijk nog grappiger! De hele vloer lag vol met stukken versgehakt en vaak nog enigszins vochtig hout: achja, de mensen die hier na ons komen, kunnen iig wel even vooruit ;)
Vervolgens in de avond die normale hutactiviteiten gaan doen: omkleden, avondeten maken, bed klaarmaken en wat lezen / schrijven / kletsen. En uiteindelijk is dit zo (wss mede door de verlichting in de hut) nog best een late nacht geworden: ik denk dat we tussen half 11 en 11 uur ons bed ingingen! Weer een record :P

Dag 2 redelijk rustig aan opgestaan, wat foto's gemaakt buiten van aan de ene kant de zee waar de golven nog steeds energiek naar het land gerold kwamen, en aan de andere kant de heuvels/bergen waar we vandaag in zouden trekken. Nu in de ochtend nog met wat laaghangende mist / wolkjes, wat een prachtig effect gaf. Verder zag de lucht er redelijk goed uit: 'dat belooft een mooie dag te worden, tegen de weersvoorspellingen in', zo dacht ik toen nog.
Helaas na het ontbijt en alles ingepakt te hebben was die redelijk heldere lucht ineens grijs en was het al wat aan het regenen. Toch maar op pad gegaan want ja, vandaag zelfs een iets langere dag: 6uur wandelen voor de boeg, 20.5 km, en vooral steigen. Onderweg was nog een andere hut, en daar gestopt voor lunch. In de 20-30 minuten dat we hier zaten begon het echter harder en harder te regenen.... Jak! Het zag er echter niet uit alsof dit snel op zou houden - en helaas had ik dit keer gelijk met die gedachte. De volgende 3 uur wandelden we voornamelijk in de stromende regen... het werd eerder meer dan minder! En, ondanks de regenjas, regenbroek en regenhoes voor backpack, is dit echt geen prettig gevoel. Deze ochtend en ook de vorige dag waren we veel aan het kletsen, maar die regen zorgde ervoor dat je helemaal in je eigen wereldje kroop. Het pad was te smal om naast elkaar te lopen, en allebei met muts op etc. werd het praten ook nogal bemoeilijkt. Af en toe was het omkijken naar de ander om snel even een grapje te maken / elkaar wat bemoedigende woorden toe te spreken of vooral gewoon even een kreet van ongemak te slaken ("blerghhhhh!").
De regen leek nooit meer op te houden, en ik werd wat ongerust over mn spullen... ik was erachter gekomen dat mijn regenhoes van mn backpack niet zo heel erg waterdicht was... wat regen of een hevige bui kon ie wel aan, maar dit?! Het continue neergekletter van die enorme druppels bleek net iets te veel te zijn. Gelukkig had ik de meeste dingen in mn backpack ook nog in plastic zakken gewikkeld (zo ook mijn reservekleding en slaapzak), maar desalniettemin begon ik me hier wel wat zorgen over te maken. Lopen in de regen is een ding, aankomen in een hut en daar niet eens droge kleding aan kunnen doen of -erger nog- geen droge slaapzak hebben om in te slapen, zou ronduit hels zijn!
Gelukkig het laatste uur van onze tocht op een wat prettigere manier door kunnen brengen: de regen stopte zo goed als helemaal, die mutsen konden van ons hoofd af, en er kon weer wat gepraat worden. We begonnen nu echter ook wel de vermoeidheid te voelen van het continue omhoog lopen: niet steil, maar enkele uren achter elkaar + in de modder is toch wel pittig. Enkele keren naar de tijd gekeken om te proberen een schatting te maken... dat is echter behoorlijk lastig, want lopen we sneller of juist langzamer dan gemiddeld? De schattingen leken meer op: "het zal nu nog een half uur tot 1,5 uur duren waarschijnlijk", waar je erg weinig aan hebt als je wilt weten of je er bijna bent! :P En onderweg waren er bijna geen bordjes met de afstanden. De enige aanwijzing over de afstand die we tegen kwamen, was het bordje 'HUT 1KM', en wat waren we geweldig blij toen deze in zicht kwam!!! Yeaaahh! Nog zo'n 15 minuten lopen en dan zijn we er! En hoe dichtbij 1km dan ook is, die 15 minuten duren dan toch nog echt veel te lang! :P
Na deze lange dag zijn we dan toch eindelijk aangekomen bij de hut: een heel wat kleinere hut dan de vorige, en ook duidelijk heel wat ouder. Het eerste wat we hier deden was die natte kleren uitdoen en droge (jaa! ook bij mij was dat goed gegaan:)) aandoen. Daarna maar snel een vuur maken om alles van overdag dan ook droog te krijgen. Alleen een probleempje hier: het vuur moest gemaakt worden van kolen, en daar hadden we allebei geen ervaring mee... Dus maar naar de beschrijving kijken, en proberen dat vuur toch maar aan te krijgen. Na heel wat geworstel (wat niet eens zo erg was, want je werd er wel lekker warm van!) is dit dan toch gelukt. Erg warm werd het alleen niet in de hut (waarschijnlijk ook mede door het feit dat we niet al te veel kolen op het vuur durfden te gooien, bang om het vuur uit te maken), dus ditkeer was het wat vroeger al het bed in. Wel genoten van een welverdiende maaltijd, kaas (!!! ongelofelijk hoe goed kaas kan zijn! :P en het heeft Kristy ook geholpen om deze dag te overleven! Halverwege de wandeling begon ik over eten te praten en de chocolade en kaas die we wel heel erg verdienden zodra we bij de hut aankwamen! Uiteindelijk zei Kristy tegen mij dat dat zo goed als het enige was dat haar op de been hield :P), notenmix en chocolade! Wat gelezen en geschreven - ditmaal niet met de verlichting, maar bij kaarslicht en en het licht van onze hoofdlampen. Gaf ook een erg knus effect en we voelden ons allebei ontdekkingsreizigers - zo ons dagboek bijhouden over de ontwikkelingen van de dag! Wat anders dus dan ons eerste nachtje, maar zeker ook onvergetelijk!

De volgende dag besloten om maar wat vroeger op pad te gaan. We hadden nu namelijk de langste dag voor de boeg: iets meer dan 24 km / ongeveer 6,5 uur wandelen op de planning voor vandaag! Flinke dag dus. Voordat we aan de wandeling begonnen dachten we dat het vandaag gelukkig een stuk vlakker zou zijn, dus dat scheelt in vergelijking met gister. En ook het weer was stukken beter! We stonden op en het zag er goed uit buiten. Beetje koud dat wel, maar we zaten dan ook heel wat hoger dan van waar we begonnen waren (750m?).
Ondanks dat dit de langste dag was, was het voor mij zeker niet de ergste! Het landschap wisselde hier het meest, het weer was geweldig goed (vooral in vergelijking met de dag ervoor), we kwamen langs 2 andere hutten onderweg (wat ook betekende dat we wat meer wisten hoe lang we nog te gaan hadden) en we hadden veel plezier onderweg, vooral op de diverse 'swingbridges'. Er waren namelijk behoorlijk wat stroompjes en rivieren om over te steken: gelukkig allemaal met de optie om via een brug te gaan. En deze zogenaamde bruggen deden ons heel erg denken aan de (binnen)speeltuinen waar we vroeger - toen we nog jong waren :P - in speelden. Het feit dat we deze bruggen nu echter in 'het echte leven' tegenkwamen en over moesten steken, maakte het weer een spannende ervaring! Het was nogal wiebelig vaak namelijk, en de bruggen konden redelijk lang zijn! Je mocht ook echt maar met 1 persoon eroverheen lopen, en vooral inclusief onze niet bepaald lichte rugzakken, durfden we het ook echt niet aan om dit te overschrijden!
Uiteindelijk een geweldig mooie dag gehad: langs kleine stroompjes op, door wat stukjes bos heen, dan weer door hele onbeschutte stukken met de alpine tussock overal (lange beige grassprieten soort van :P) en uiteindelijk voor een groot deel van de dag uitzicht over de bergen overal om ons heen met besneeuwde toppen! Prachtig! Gaf ook echt het gevoel alsof we erg hoog zaten!
Het laatste uur van de wandeling vandaag was echter minder genieten. Mijn knie begon wat pijn te doen en Kristy was gewoonweg compleet uitgeput. Ook vandaag waren we dus weer extreem blij met het 'HUT 1km' bordje! En toen de hut in zicht kwam, werden we nog wat meer opgevrolijkt: er kwam rook uit de schoorsteen! Dat betekende dus mensen in de hut die het vuur al aangemaakt hadden! Dat scheelt!!!! Zo is Kristy uiteindelijk direct op bed neer kunnen vallen, niet in staat om het eerste half uur te bewegen. Ik greep vooral direct naar mijn chocolade als tractatie op de prestatie en meer nog om mn energielevel ook weer wat omhoog te krijgen. Deze avond was de hut weer geweldig luxe, maar ook erg groot. Dat betekende dus dat het lang duurde voordat alles warm was. Uiteindelijk hebben we maar besloten om onze matrassen uit de slaapkamers de halen en in de grotere algemene ruimte (dichterbij het vuur ;)) te leggen. Zo uiteindelijk allebei redelijk vroeg en compleet uitgeput het bed ingedoken. En voor Kristy werd het alleen maar ergen: de volgende dag hadden we nog 5 uur lopen te gaan (17,5 km) en de pickup van het einde van de Heaphy, terug naar de bewoonde wereld, was om 10:15 in de ochtend. Kristy had besloten dat ze niet nog een nacht extra in een hut wilde blijven en is dus om 4 uur 's nachts opgestaan om vroeg genoeg op pad te kunnen gaan en de bus van de volgende ochtend te halen. Ik vond dit echter niet zo heel aantrekkelijk klinken + ik had mijn andere hut ook al geboekt. Samen dus besloten dat we deze laatste dag dan maar niet samen zouden lopen. Ik heb dus een erg rustige ochtend gehad, alle tijd om op te staan, wat foto's te maken (de hut zelf was omringd met her en der een soort van sneeuw), nog wat te lezen, langzaamaan in te pakken en dan ook maar op pad te gaan. Ik was nogal bang voor vandaag, aangezien de hele dag omlaag wandelen was... en dat is het meest pijnlijk voor mijn knie.
Gelukkig is dit allemaal erg meegevallen en heb ik deze dag zonder al te veel problemen voltooid :) Heerlijk gevoel om alle tijd te hebben voor de wandeling en dus onderweg te kunnen stoppen op de plekken waar je lekker even wilt genieten van je lunch / snack of gewoon het prachtige uitzicht! Na 5uurtjes wandelen deze dag dan bij mijn laatste hut aangekomen. En hier was ik - zoals ik ook al verwacht had - helemaal alleen. Bij de I-site (informatiecentre, soort VVV denk ik) hadden ze me gezegd dat dit de minste hut zou zijn. Toen ik er echter aankwam zag ik een weliswaar klein, maar daarmee ook lekker knus + sneller warm hutje. En hier had ik dan eindelijk ook weer hout om een vuur te maken, dus daar maar volop van geprofiteerd! Heel veel hout aan het hakken geweest eerst, daarna toch best wel een tijdje bezig geweest om het vuur aan te krijgen (geen droge kleine takjes buiten, en slechts heel weinig kleine stukjes droog hout binnen... + geen krant). Gelukkig - na het toch echt bijna opgegeven te hebben, alleen het feit dat ik toch niet heel veel anders te doen had hield me tegen - was dit uiteindelijk toch weer gelukt en zo een avond lang door kunnen brengen bij een geweldig groot en warm vuur! (de kachel was dit keer open en een stuk groter, dus dat voelde stukken beter! de laatste keren zat er niet eens een glazen wandachtig iets in de kachel, dus konden we het vuur niet eens zien). En verder ook volop genoten van de rust in die hut! Ik was me er erg van bewust dat dit waarschijnlijk mijn laatste nachtje in een hut zou zijn voor de komende tijd, en alhoewel een hostel toch echt stukken comfortabeler is, heeft een hut toch ook echt z'n charme. Back to basics! En heerlijk rustig + midden in de natuur. Dus deze laatste nacht in mn eentje was absoluut niet eenzaam en vervelend, maar genieten! Ook de dag erna weer rustig opgestaan en voor de laatste keer genoten van alle natuur om me heen :) Tijd om weer de bewoonde wereld in te gaan!

Met de bus naar Motueka gegaan, waar ik een nachtje gebleven ben. Hier had ik gelukkig een kamer voor mezelf, dus een goede overgang van hut naar hostel! :)
De volgende dag vertrok de Stray bus vanuit Motueka naar de westkust (Westport + Punakaiki), dus ben ik daar maar meteen opgestapt om weer naar het zuiden te gaan. Gelukkig was de buschauffeur erg aardig en grappig, en zaten er verder maar 6 mensen in de bus. Dat kon ik aan!!! Meteen dus kennis gemaakt met iedereen en met allemaal wel een goede klik. Dat is mooi, aangezien ik de volgende dagen nog met deze mensen rond aan het reizen ben (ipv direct weer uit de bus te stappen zoals ik meestal deed). Er was helaas nog een 2e bus, dus in het hostel zelf werd het een stuk drukker.
De redelijk lange tocht van Motueka naar Punakaiki was lang niet zo erg als verwacht: veel gekletst, veel stops gemaakt voor wat fototjes of gekkigheid, en uiteindelijk - na ook mijn spullen opgepakt te hebben in Westport - dan in Punakaiki aangekomen. Hier konden we weer naar de Pancake Rocks toe, en dit keer was gewapend met een werkende camera! Weer prachtig weer, eind van de middag (dus mooie belichting voor de foto's) en dit keer zelfs de blowholes gezien! (bij hoogtij en een redelijk ruige zee komt het water soms zo hard tegen de rotsten aangekletterd en wordt het omhoog gestuwd wanneer omringd door rotsen, zodat er stoom en druppels water omhooggespoten komen, sorry kromme uitleg, maar hoop dat jullie een beeld krijgen ;)). Later teruggegaan naar het hostel waar het tijd was om een maaltijd te bereiden. We hadden namelijk een 'come dine with me in Punakaiki' avond, waarbij 3 verschillende groepen 3 verschillende maaltijden maakten en zorgden voor wat entertainment. Leuk idee en redelijk geslaagd, alleen was dit toch echt nog even iets te druk en vermoeiend voor mij! :P Verder kon ik (+de rest van mijn bus) het ook niet zo goed vinden met al die mensen van die andere bus (waren heel wat meer aan het zuipen en zat worden). Dus aan het eind van mn avond lekker mn bedje ingedoken, want de volgende dag werd weer een lange dag! Maar daarover snel meer, want ik wordt nu even gedwongen om een potje pool te gaan spelen ;) (+ denk dat dit ook wel weer even lang genoeg was...) xxxxx

ps. Ik heb net foto's geplaatst bij het vorige reisverslag (Abel Tasman). Weet niet of jullie daar ook bericht van krijgen? Zijn foto's van Abel Tasman, maar ook een paar van de daagjes daarna, want voor dit verhaal heb ik er anders te veel ;)