Bijna 4 weken op pad!

From walking the earth’s mantle, to walking the ocean floor

Ik ben alweer een tijdje onderweg, en er zijn al zo veel dingen gebeurd (en inderdaad zoals de titel al zegt: ik heb gewandeld over de mantel van de aarde, en niet heel veel later ook een tochtje kunnen maken over de oceaanbodem)! Mijn eerste blog schreef ik toen ik net in Halifax aangekomen was, en toen moest er vanalles geregeld worden. Ik heb een bankrekening geopoend, een belastingnummer aangevraagd, een SIMkaart geregeld en ben op zoek geweest naar een auto. Over dat laatste heb ik nogal wat vragen gekregen van jullie. Uiteindelijk komt het hierop neer: Nee, ik heb geen auto meer gekocht. Ik had eigenlijk de auto al gevonden, de afspraak bij de garage was al gemaakt om de auto na te laten kijken en te zien welke reparaties eventueel gedaan moesten worden. Daarna was het alleen nog zaak een verzekering af te sluiten. Hier heb ik wat uren op geploeterd, vele mensen over gebeld, veel over opgezocht online, maar de juiste informatie vinden bleek niet eenvoudig te zijn. Wat bleek? Ik zou wel een auto mogen kopen in Nova Scotia en zou hiermee ook rond mogen rijden door heel Canada. De verzekering zou alleen wel aardig duur zijn, en dat – samen met het feit dat ik toch wat nerveus werd over het rijden van oost naar west, de kosten van winterbanden die ik er nog bij op zou moeten tellen en het feit dat ik dus een niet-zo-heel-erg-goedkope-verzekering door zou moeten blijven betalen gedurende de winter wanneer ik de auto zo goed als niet zou gebruiken – heeft ervoor gezorgd dat ik besloten heb om voor deze eerste maanden toch maar gebruik ga maken van het openbaar vervoer en eventueel her en der een auto huur.

Tot nu toe heeft deze keuze heel goed uitgepakt! In Halifax heb ik van hostel moeten ruilen omdat alles volgeboekt was, en in dat nieuwe hostel ben ik twee Duitse jongens tegen gekomen die een tour door Nova Scotia zouden gaan doen. Ik wilde vooral richting Cape Breton en de Cabot Trail, zij voegden hier nog een uitstapje aan Peggy’s Cove en Lunenburg aan toe. Zo ben ik uiteindelijk dus ‘ontsnapt’ uit de stad (ja, ik ben altijd blij als ik daar weg ben) en was het tijd om meer van Canada te gaan ontdekken. Peggy’s Cove is een erg toeristische plek met een vuurtoren, waar dagelijks honderden toeristen even uit hun auto komen voor dit fotomomentje. Klinkt niet heel aantrekkelijk, maar voor een eerste uitstapje was het ook zeker niet slecht. Ik heb genoten van het springen over de rotsen, een lekkere picknick met uitzicht over het water, en ook de aanblik van het kleine plaatsje met vrolijk gekleurde huisjes was erg leuk! Het verdere landschap hier doet me denken aan dat wat ik gezien heb in Noorwegen, en dus voel ik me nog niet zo ver van huis.

Hierna zijn we doorgereden naar Lunenberg, een stadje dat tot Unesco Heritage behoort vanwege de vele oude gebouwen die hier terug te vinden zijn en ook de culturele waarde van deze plek (waar de visserscultuur / boten bouwen etc. nog in stand gebleven is). Ook hier weer: leuk genoeg om eventjes rond te wandelen. Waar ik het meest van genoten heb, was onze avondmaaltijd: we zijn een restaurantje aan de waterkant ingedoken en hebben daar wat traditionele gerechten besteld (lobster en salmon burgers). De hele sfeer in dit restaurtantje, met de prachtige schilderingen op de muren en het erg vriendelijke en spontane personeel, was perfect. En als er dan ook nog meerdere van die typische ‘bikers’ binnen komen lopen, heb je toch een beetje het idee in een film beland te zijn.
En als ik het dan toch daarover heb: die avond zijn we nog doorgereden naar Truro, en hebben we in een ‘Inn’ overnacht. We kwamen daar aan in het donker: een enorm lang rechthoekig gebouw met 2 verdiepingen, met allemaal dezelfde kamertjes naast elkaar, en de naam ‘Tidal Bore Inn’ in neonletters verlicht. We hadden hier ‘uitzicht’ over de snelwegen die hier allemaal kruisten. Eenmaal in de kamer twee tweepersoonsbedden die piepten en kraakten als je erop sprong. Ik kan het geheel niet helemaal goed onder woorden brengen, maar dit is iets wat ik tot nu toe alleen uit films kende – en nu ben je er dus zelf! Het is een heel grappige ervaring!

In de ochtend heb ik lekker ontbeten op één van de picknickbankjes buiten (met dat prachtige uitzicht ahum), en genoten van al die ‘typische Amerikanen’ met leren jacks, bierbuiken en gevlochten baarden, die hun enorme motorbikes klaarmaken voor de rest van de trip. Wij zijn zelf wat later in de ochtend vertrokken, hebben vooral veel kilometers gereden met wat korte stops her en der en zijn uiteindelijk in Cape Breton aangekomen. We hadden voor deze avond een hostel geboekt in het noorden van Cape Breton, op de Cabot Trail en in het National Park. Tijdens het laatste stukje rijden, konden we genieten van de zon die langzaamaan achter de bergen verdween en prachtige kleuren in de lucht voor ons achterliet. In het hostel zijn we (of beter: ben ik, de mannen hadden voorgesteld de spullen uit te laden en het koken aan mij over te laten) begonnen met het koken van een simpele, maar heerlijke maaltijd waarop iedereen in en rondom de keuken jaloers werd (burrito’s). De meeste reizigers die hier aanwezig waren, hadden vooral veel gekampeerd en van koken kwam dan meestal niet zo heel veel.

We hebben een avond gevuld met leuke gesprekken over onze reizen en ook de plekken waar we nog heen zouden gaan. Zo is er deze avond voor mij een ‘zaadje geplant’ over de reis naar Newfoundland: een bestemming waar ik wel over nagedacht had, maar die gezien de locatie en de reis ernaartoe (en daarbij ook: de vele andere dingen die hier te doen zijn) van mijn lijstje verdwenen was. De volgende dag wel nog gewoon verder gegaan met de twee jongens naar het volgende hostel: Bear on the Lake. Dit was de eerste dag dat we ook tijd hadden om wat langere hikes te gaan doen, en zo op de bekendste trail van het national park terecht gekomen: de Skyline trail. Na een wandeling door wat lage bosjes werden we beloond met prachtige uitzichten over de kust! Daarna weer een stukje gereden en besloten te stoppen bij een track naar een waterval. Hier werden we door alle tegemoetkomende wandelaars met een soort van Duitse ‘Hallo’ begroet, en begonnen we te grappen over die Duitsers die overal zijn, en of we het volgende groepje niet gewoon moesten begroetten met ‘Guten Tag’. En zo geschiedde: één van de Duitse jongens deed er nog een schepje bovenop en riep ‘Servus’ toen de volgende wandelaars ons passeerden. Deze bleven abrupt staan, draaiden zich om, en zo begon een hele conversatie in het Duits over waar we vandaan kwamen en wat we hier deden enzo. Het was extreem lachwekkend. Wat bleek: al deze mensen waren op pad met een Duitse reisorganisatie, en de tourbus was gestopt bij de wandeling en had iedereen dus losgelaten op dit pad. Dat verklaarde!

Later op de dag nog spontaan terechtgekomen op een prachtig strandje met behoorlijk flinke golven die stuk voor stuk op de kant afgestormd kwamen. Heerlijke plek voor een picknick, totdat we (zoals al meer gebeurd is vandaag) weggejaagd werden van deze plek door de volgende regenbui. We hebben dus een beetje geluk en een beetje pech hier: we zien alles met wat zonnestraaltjes, maar we kunnen er ook niet al te lang van genieten. Voor we het weten heeft de volgende stortbui ons weer ingehaald!

Zo zijn we in iets meer dan één dag het National Park doorgereden, op naar het volgende plekje om te overnachten (hostels zijn er hier maar weinig, en de jongens hadden geen kampeerspullen mee). Hier hebben we onze taakverdeling weer opgepakt en heb ik weer voor een heerlijke maaltijd gezorgd voor ons drieen. Ook had ik besloten dat ik nog een nachtje langer zou blijven in dit hostel, terwijl de jongens door moesten (zij waren in 3 weken het oosten van Canada door aan het trekken). Dit was dus ook onze laatste maaltijd samen, en zo werd er gegrapt dat de jongens op zoek moesten naar een nieuwe vrouwelijke hitchhiker die voor ze kon koken. Zelf leken ze een beetje hulpeloos op dit vlak, haha! Uiteindelijk dus afscheid genomen in de ochtend, en ben ik ‘alleen’ achtergebleven hier. Gelukkig is dat ‘alleen’ zijn vaak niet van lange duur in een hostel, en ben ik diezelfde dag nog met een meisje uit Ontario (=Jill) op pad gegaan in Whycocomagh Provincial Park, waar we samen een hike van enkele uren gedaan hebben. Ook hier weer: prachtige uitzichten over het water! En weer werden we elke keer weggejaagd door het weer.
Ik vond het wel erg fijn om deze wandeling samen met iemand te doen: tot nu toe heb ik nog geen enkele trail alleen gelopen, en gezien de regelmatige waarschuwingen voor ‘bear in the area’ en ‘moose in the area’ was ik ook hier blij met gezelschap.

Die avond weer een hele gezellige avond gehad in de hostel, weer een hele leuke groep mensen bij elkaar, lekker (samen) gekookt met Jill en ook wat tijd gehad om uit te rusten na de drukke dagen. Wel had ik nu een probleem: ik had geen idee waar ik vanaf hier heen wilde of wat ik wilde gaan doen. Er waren zo veel mogelijkheden! De weersvoorspellingen voor de volgende dag waren behoorlijk goed, en zo heb ik toen besloten dat ik maar terug zou gaan naar de ‘start’ van de Cabot Trail in Chéticamp (het is een cirkel, maar voor mijn gevoel is dit de start) om daar nog wat hikes te doen, en ook voor het eerst te gaan kamperen. Gelukkig was ik in het hostel ook iemand tegen gekomen die de volgende dag die kant op zou gaan, en kon ik dus ’s ochtends vroeg meerijden. Net voor vertrek nog afscheid genomen van Jill, die ook in dezelfde richting zou gaan, maar zij zou met andere mensen meerijden en in het hostel overnachten. Een half uur later kreeg ik echter een telefoontje: “Als je het goed vindt, kom ik ook naar Chéticamp, ik kan net zo goed daar komen kamperen!” En zo zagen we elkaar dus weer slechts enkele uren later op de campsite. Wel zijn we overdag andere wandelingen gaan doen, aangezien zij de Skyline nog wilde doen en ik daar al geweest was. Voor mij werd het dus de eerste keer alleen de natuur in en ik moet zeggen dat ik dat toch wel spannend vond na alle verhalen over mensen die aangevallen worden door wilde dieren. (Misschien wel ‘leuk’ om te weten: ik was niet eens meer zo bang van de black bear, maar vooral van de moose (elanden). Aangevallen worden door deze laatste blijkt namelijk vaker voor te komen en ook wat dodelijker te zijn. De black bear is vooral bang van jou en deze zul je ook minder snel zien (slaat vaak al op de vlucht als hij je aan hoort komen lopen, en anders kun je hem wel afschrikken door je groot te maken en geluid te maken), terwijl de moose heel territoriaal is en best agressief kan worden als je hem in een verkeerde bui treft. Geen zorgen dus thuis over de beren! :P).

Om terug te komen bij mijn verhaal: ik ben vandaag de Acadien trail gaan lopen. Ook weer een wandeling met prachtige uitzichten, maar minder bekend en moeilijker dan bijvoorbeeld de skyline, en daardoor zijn er dus ook minder mensen op de trail. Het grootste deel van de wandeling was ik dus erg op mijn hoede, in mijn hoofd herhalend wat te doen in het geval er ineens een beer of een eland zou verschijnen. Wel genoten van de uitzichten, maar toch niet heel ontspannend zo haha! Terug op de camping heb ik vooral genoten van het zonnetje en besloten dat ik liever op een handdoekje ging liggen en een boekje ging lezen, dan nog een wandeling van 4 uur te maken. Een beetje vakantiegevoel mag ook!

In de avond heb ik samen met Jill een heerlijk vuur gemaakt, en hebben we daar een 7-gangenmenu op gekookt (oftewel alles gebruikt wat we maar konden vinden in onze voedselvoorraad: maiskolven, zoete aardappel, restantje pasta, nog meer aardappel, tofu, groene bonen enz.). Interessante maar voedzame combinatie! Voor vannacht was er een flinke storm voorspeld (regen en windstoten tot 110 km/h), dus hebben we zo lang mogelijk genoten van het vuur buiten en ons goed opgewarmd voordat we ons bedje indoken. Daarna begon het al snel: het tikken van regen op je tent, en af en toe het volledige tentdoek over je gezicht heen geblazen door de wind. Voor mij was dit niet mijn beste nacht slaap die ik gehad heb tot nu toe, maar we zijn de nacht relatief goed doorgekomen (blijkbaar waren er mensen ook al heel vroeg vertrokken vanwege kapotte of lekkende tenten). Het afbreken van al het natte spul was wat minder, maar gelukkig konden we hier een een klein hutje zitten om ontbijt te maken en alle spullen in te pakken.

Deze morgen heb ik ook besloten dat ik naar Newfoundland ga. Ik bleef maar twijfelen wat ik wilde gaan doen, maar bedacht me dat dit het moment was om te gaan. Als ik het nu niet zou doen, zou ik ook niet meer in de buurt komen en dan was dat dus definitief verdwenen van mijn lijstje. Zo ben ik dus op weg gegaan naar North Sydney, vanwaar ik een ferrytocht van 8 uur te gaan had richting Port aux Basques, Newfoundland. Gelukkig ging de ferry ’s nachts en heb ik dus weinig gemerkt van deze lange tocht en vooral (ondanks het gebrek aan een echt bed) heerlijk geslapen tijdens deze oversteek! Vroeg in de ochtend in de bus gesprongen naar Deer Lake, en zo al snel in Gros Morne National Park terecht gekomen. Als ik hier in Newfoundland iets wilde doen, dan was het wel een bezoekje brengen aan dit national park, dus dat leek me een mooi punt om te beginnen. Ik moet zeggen dat ik nu nog steeds in het national park zit (9 dagen later), dus dat was inderdaad geen slechte beslissing! Op het moment ben ik weer op mijn weg terug naar Nova Scotia, om vanaf daar de provincies New Brunswick, Quebec en Ontario te bezoeken. Ik wil vooral richting Hopewell Rocks en Fundy National Park (bekend om het enorme getijdenverschil van wel 24 meter?!), en een bezoekje brengen aan Quebec City. Daarna heb ik al heel wat leuke dingen gepland staan! Zo ben ik vanaf 26 september in Ottawa, waar ik met Eva afgesproken heb; ga ik Thanksgiving vieren in Guelph bij Kristy; en heb ik het eerste weekend van november met Kristy en Elizabeth afgesproken in Blue Mountains! Daarnaast heb ik nog een adresje in Ontario waar ik ga workaway’en en kan ik hopelijk ook bij Hans in Elmira langs. Genoeg te doen dus!

Voor nu weer even terug naar Newfoundland. Ik heb hier de eerste dagen doorgebracht in het hostel en ben zo veel mogelijk aan het wandelen geweest. Het weer (en de gehele weersverwachting) was echter alleen maar regen. Bepaalde wandelingen heb ik nog wel kunnen doen, maar er waren ook wandelingen die te gevaarlijk waren met slecht weer (vooral met slecht zicht). Na 2 dagen regen en grijs weer was ik eigenlijk wel al bijna klaar met het national park hier en zat ik erover te denken om terug te gaan. Dag 3 in de ochtend ben ik opgestaan, en ik wilde het van het weer af laten hangen welke wandeling ik zou gaan doen. Ik wilde heel graag naar de top van Gros Morne Mountain, maar dit werd afgeraden met lage bewolking. Tot mijn grote vreugde in de ochtend vroeg opgestaan, en wat zag ik: het was nog steeds grijs weer, maar de bewolking hing hoog. Tijd om me klaar te maken voor de hike van 6-8 uur! Het eerste deel van de trail was prachtig, en voor het eerst had ik ook het idee een wat lastigere trail te doen. De rest van de hikes hier waren zo toegankelijk voor iedereen dat je niet altijd het idee had genoeg moeite gedaan te hebben voor de uitzichten die je uiteindelijk kreeg. Deze hike was anders. Na iets meer dan een uur kwam ik op het punt waar ik een beslissing moest maken: is het veilig om verder te gaan met de klim? Nog steeds kon ik de top van de berg zien en leek het niet alsof het weer heel snel achteruit zou gaan. Zo ben ik dan begonnen aan een behoorlijk stevige klim via de ‘gully’ naar de top. Onderweg was het genieten van prachtige uitzichten en was ik ook heel blij af en toe enkele andere wandelaars te zien. Ik ben in ieder geval niet de enige die deze berg omhoog gaat. Op ongeveer driekwart begon het helaas wat te regenen, en zodra ik bovenaan gekomen was, stond er een flinke wind en werd de regen er niet minder om. Dit betekende helaas geen uitzichten vanaf de top... ik heb zelfs geen foto’s gemaakt hier! Vanwege de kou, wind en regen ben ik snel doorgelopen en bleef het weer gelukkig goed genoeg om minimaal 2 markers vooruit te kijken. Zo verdwaal ik in ieder geval niet hier in dit niemandsland. Na een lange tour over de bovenkant van deze berg (het is een soort van berg met platte top) begon de afdaling langzaamaan van het rotsachtige gedeelte af en weer de (lage) begroeiing in. Op één punt zijn de wolken wat opzij gebogen en heb ik eventje een glimps op kunnen vangen van de imposante steile rotswanden hier, en een enorme waterval die zich over zo’n rand naar beneden stortte. Ik heb in ieder geval een idee gekregen hoe fantastisch dit zou moeten zijn op een mooie dag! Op de weg terug wel kunnen genieten van wat uitzichten her en der, en zelfs ook wat droge momenten gehad om op een steen te zitten, uit te kijken over wat meertjes en al het groen hier, en te genieten van mijn lunch. Zoals echter routine wordt hier werd ik telkens ook weer weggejaagd van m’n plekje door een nieuwe regenbui. Zo ben ik nog enkele uren aan het afdalen geweest, langzaamaan terug richting de base van deze berg, en weer dezelfde weg terug naar de parkeerplaats. Ondanks het slechte weer heb ik enorm genoten van deze hike! Wel ben ik ondertussen kapot, waarschijnlijk een combinatie van de zware tocht en het continue nat worden en weer opdrogen. Uiteindelijk de tocht in net iets meer dan 6 uur gelopen, dus dat was ook een stuk sneller dan verwacht. Halverwege de middag was ik dan ook alweer terug in het hostel en kon ik hier wat uitrusten. Daarbij ook maar meteen gekeken naar de weersvoorspelling voor de komende dagen en warempel: alles lijkt te zijn veranderd! Morgen zou het nog regenen tot een uurtje of 12, en daarna zou het droog blijven. Voor de 2 dagen daarna was er zelfs zon voorspeld! Als dat zo is, dan blijf ik graag nog even!

Wel ben ik weggegaan uit het hostel, heb ik me voorbereid op wat backcountry camping (wat hier zoveel betekent als: een kampeerplek die niet met een auto te bereiken is, maar waarvoor je een stuk(je) moet wandelen over een trail). Ik wilde heel graag de Green Gardens wandeling doen, en aan het eind hiervan was zo’n backcountry campsite. Ik er dus voor gezorgd dat ik genoeg eten bij me had voor deze twee dagen, mijn grote rugzak gepakt, en zo was het tijd voor mijn tweede campingavontuur! Op de heenweg heb ik deze trail gelopen samen met Kash, een Indiase jongen die in Toronto aan het werk was. Hij had nog niet zo veel ervaring op wandelgebied, en was dus blij als hij met iemand mee kon gaan. Ik vond het ook niet erg om wat gezelschap te hebben onderweg, en zo hebben we dus samen de watertaxi gepakt richting Woody Point en zijn we vanaf daar gaan liften naar het begin van de trail. De dag begon grijs en met wat regen, maar inderdaad: eenmaal aan het wandelen klaarde het op en zagen we zelfs wat blauwe lucht! Wel was het echt weer even wennen om met zo’n gewicht te wandelen... ik had een flinke lading bij me: tent, slaapzak, matje, kooksetje, eten, 4 liter water en droge kleding. Meerdere keren tijdens die wandeling heb ik me dan ook afgevraagd wat ik hier ook alweer zo leuk aan vond, en waarom ik dit in Nieuw Zeeland zo verslavend vond. Tegelijkertijd heb ik wel enorm genoten van de wandeling hoor, en was vooral de plek waar ik mocht overnachten adembenemend! De Green Gardens Trail bracht ons naar de kust toe, met uitzicht over de kliffen, de zee en het strandje onder ons. We zijn via wat scheve trappen ook dit strand opgegaan en hebben daar wat rond kunnen kijken en een waterval gezien. Wat een prachtige plek is dit! Kash vond het ook een leuke ervaring, en begon enorm veel plezier te krijgen in het wandelen van de trails hier. Of, zoals hij het zelf noemde: hiken werd zijn “New-found-love in Newfoundland”.
Al snel heb ik afscheid genomen van Kash. Hij zou de wandeling teruglopen naar de parkeerplaats en vanavond nog doorreizen naar zijn volgende bestemming. Dit betekende dat ik het rijk voor mezelf had – er was verder niemand meer hier! Dat wordt tent opzetten, genieten van het uitzicht, koken, genieten van het uitzicht, eten mét uitzicht, en lang genoeg wakker blijven om zonsondergang te kunnen zien. Ondanks het mooie zonnige dagje vandaag stond er wel een behoorlijke wind. Eerder werden we al bijna de scheve trappen naar het strand afgeblazen, en ik moest nu opletten dat ik stevig op mijn uitzichtspunt stond/zat. Vanaf daar heb ik (in het gezelschap van wat schaapjes) gekeken hoe de zon langzaamaan in de zee verdween. Het blijft magisch om dit te kunnen zien!
Daarna is het taak om zo snel mogelijk richting je bedje te rennen, slaapzak in kruipen en daar hopelijk warm te blijven. De wind werd wat minder, en tegen alle verwachtingen in maakte ik me heel wat minder zorgen om beren en andere wilde dieren om me heen dan ik verwacht had: zo dus een prima nachtje slaap gehad!

De volgende dag was het net zo goed genieten: ontbijtje klaarmaken met uitzicht, naar het strand toe om m’n ontbijtje op te eten, nog een stukje verder gewandeld langs de kust voor meer uitizchten en daarna maar m’n tent afgebroken en me klaargemaakt voor de weg terug. Uiteindelijk was ik zo in de ochtend al klaar met deze hike, en bleef er dus nog genoeg tijd over voor wat andere wandelingen. Eerst ben ik naar de Tablelands gegaan, een stukje spectaculaire natuur en blijkbaar één van de weinige plekken op aarde waar je op de mantel van de aarde kunt lopen (normaal heb je de aardkorst die nog tussen jou en de mantel zit). Naast dit unieke feitje was het simpelweg gewoon een adembenemend landschap! Aan de ene kant van de weg was het landschap bergachtig en groen, en aan de andere kant (de Tablelands) zag je weinig begroeiing en vooral deze oranjeachtige rotsen. Tijdens de hike werd ik nogal regelmatig aangesproken door mensen vanwege de enorme backpack die ik mee aan het sjouwen was. Dit was een erge makkelijke en korte wandeling, en ik denk dat ik dus nogal opviel met al m’n bepakking. Dit maakte de wandeling wel gezellig en veel leuke verhalen gehoord van mensen.
Vandaag kan ik ook zeggen: ik heb de smaak te pakken! Ik vind het fantastisch dit soort wandelingen te doen en op dergelijke verlaten en prachtige plekken te kamperen. Zo dus (nog steeds bij gebrek aan verdere planning) besloten dat ik nog een nachtje wilde kamperen. Het weer zag er goed uit, dus nu moet ik er gebruik van maken! Dat betekende snel naar het visitor centre toe, de volgende camping (stanleyville) boeken, nog even langs woody point om avondeten + ontbijt + lunch te halen en weer aan de wandel! Ik ben twee mensen tegen gekomen die me uiteindelijk zelfs helemaal naar het begin van de trail gebracht hebben (deze lag nog een stukje van de snelweg af). Hier begon ik weer aan de wandel: iets meer dan een uur te gaan naar een mooi strandje aan een meer. Ook vanavond was ik weer de enige die hier aanwezig was en begon het hele ritueel opnieuw (tent opzetten, op ontdekkingstocht in de omgeving, lekker koken en vroeg m’n bedje weer in). Deze nacht heb ik heerlijk geslapen! Naast wat eekhoorntjes rond mijn tent de eerste minuten heb ik helemaal niets meer gehoord, het was zo stil hier! Heerlijk wakker geworden dus, en weer teruggelopen naar de ‘frontcountry campsite’ aan het begin van de trail. Hier liep ik naar de ranger toe om me af te melden (laten weten dat ik veilig weer terug was), tot hij ineens zei: “You’re friend is here”. Friend? dacht ik toen... alleen de vrouw van het hostel wist dat ik deze trail ging doen, en die is zeker niet hier. Al snel kwam het antwoord: “Jill, she’s at number 8”. Oké leuk! Laten we daar maar eens gaan kijken dan. Gelukkig was Jill er nog en al snel kwam ook het antwoord op hoe zij wist dat ik hier was: zij kwam aanlopen op deze camping met haar backpack en zonder auto, en werd begroet door de ranger met: “You must be Linda” (blijkbaar komt het niet zo vaak voor dat er een vrouw alleen en zonder auto op pad is, en houden ze je wel goed in de gaten hier!) waarop Jill antwoordde: “No, but if you see her, tell her I’m here”. En zo stond ik dan ’s ochtends vroeg weer bij te praten met Jill. We hebben samen nog een trail gelopen hier en zijn toen weer onze eigen weg gegaan (zij richting camping, ik richting hostel (ik moest nodig douchen + m’n was doen)). Wel hadden we afgesproken elkaar de dag erna weer te zien bij een andere camping, Trout River. We waren allebei afhankelijk van andere mensen om ons daarheen te brengen (er is geen openbaar vervoer hier) en wisten dus niet hoe laat we daar konden zijn. Uiteindelijk afgesproken dat we zouden wachten tot 12 uur en als de ander er dan nog niet was, de wandeling bij Trout River zelf te gaan doen. Dit was echter nergens voor nodig, we blijken dit weer perfect te timen: zij stond net bij de receptie een campsite te boeken toen ik aan kwam zetten. Dat was weer even toevallig!
Ook vandaag weer met heerlijk weer de trail kunnen lopen, en wat waren de uitzichten spectaculair! Langs een soort meer op, door de bossen heen, met uitzichten over het fjord en dit keer de Tablelands ‘van achteren’. Prachtige wandeling en wat een heerlijk weer! Helaas was dit wel ons laatste dagje mooi weer en koelde het ’s avonds ook enorm af. Traditioneel weer een heerlijk vuur gemaakt, daarop gekookt (maiskolven, aardappels etc ;P) en ook aan opgewarmd (dit keer inclusief handschoenen + muts, brrrrr winter). We zijn in slaap gevallen met een prachtige sterrenhemel boven ons, maar bij het opstaan was het helaas al begonnen met regenen. We konden de tenten echter nog laten staan, ook vannacht zouden we nog een nachtje hier slapen.

In de kou en in de regen zijn we (voor mij opnieuw, voor Jill de eerste keer) naar de Tablelands gegaan. Vandaag was er een tour en kreeg je veel meer informatie over het ontstaan van dit prachtige gebied en over de verschillende rotsen en planten die hier te zien waren. In principe heel leuk en leerzaam (en ik wilde de tour ook heel graag doen!) maar het was zo koud en nat dat we er niet helemaal van genoten hebben.... We zijn maar terug gegaan naar het Visitor Centre en hebben onze middag daar doorgebracht (langzaamaan opwarmend en opdrogend). Eenmaal terug op de camping stond ons een verrassing te wachten: de ranger had ons 2 bundels firewood gegeven en een meisje dat rond aan het touren was op haar fiets had het vuur al aangemaakt! Het was dus al aangenaam warm in de shelter en we konden meteen water opzetten voor de thee. Zo dus de rest van de middag al theedrinkend doorgebracht, en uiteindelijk wonderbaarlijk genoeg nog best wel warm gebleven. Ook de nacht was niet zo erg als ik verwacht had (of ik had nu wel het juiste aantal lagen kleding aangehouden) en best wel prima geslapen. Wel zijn deze temperaturen te koud om te blijven kamperen, en ging ik hier weg met het idee dat dit toch zeker wel mijn laatste nachtje kamperen geweest was voor de komende maanden.

Deze ochtend dan wel weer echt afscheid genomen van Jill: zij bleef nog enkele dagen in Newfoundland en ik ging nu naar plekken toe die zij al gezien had op haar trip. Voor mij was het tijd om weer terug te gaan naar de ferry en door te reizen naar New Brunswick. Hier heb ik echt super veel geluk gehad: ik kwam bij Woody Point iemand tegen met een B&B in de buurt en mocht de middag daar doorbrengen. ’s Avonds zou hij naar de ferry rijden, en doorreizen naar Halifax. Ik kon dus op deze lange rit helemaal mee tot aan Truro en was zo veel sneller alweer in New Brunswick dan ik ooit had durven hopen! Hier heb ik een nachtje in Moncton doorgebracht, het een en ander uitgezocht over het huren van een auto en kon ik de dag daarna op pad met m’n ‘eigen’ autootje. Wat een heerlijk gevoel om hier rond te kunnen rijden en de vrijheid te hebben om daarheen te kunnen gaan waar je maar wilt! Dit was geen verkeerde keus :D

Zo ben ik eerst naar Hopewell Rocks gereden, waar je het hoogste getijdeverschil hebt van de hele fundy coast (die 16 meter!!!). Ik kwam daar aan met laagtij en dan kun je ‘over de oceaanbodem wandelen’. Ook die kan dus van m’n lijstje afgestreept worden ;) Het is een bijzondere plek hier, met prachtige rotsformaties en daarnaast ook heerlijke temperaturen. Het is hier zo’n 26 graden (20 graden warmen dan gisteren met het kamperen!!!! Maar ik ben dan ook wel een aardig stukje zuidelijker) en ik zweet. Dat had ik niet meer verwacht te ervaren, en vooral niet zo snel na die kampeerervaring ;P Nou ja, dat is dus echt even genieten van het rondlopen in kort broekje + t-shirt. Heerlijk zomergevoel! ’s Avonds ben ik zelfs naar een strandje toe gereden en kwam ik een meisje uit australie tegen. De plek was zo mooi met de ondergaande zon, dat we het niet konden laten: bikini aan en het (KOUDE!!) water ingerend om even kort te zwemmen. Dat was mijn eerste duik in Canada :D Daarna door naar Cape Enrage, en vanaf daar hebben we een prachtige zonsondergang mogen zien. Wat ben ik blij met deze plek (en de auto)!

Vandaag dan doorgereden naar Fundy National Park: hier ga ik nog 4 dagen kamperen en veel wandelen. De weersvoorspelling ziet er goed uit, dus ik ben benieuwd wat ik deze dagen nog allemaal mag beleven. Wat ik wel weet is dat de tijd ondertussen voorbij vliegt, ik veel te weinig tijd heb om die dingen te doen die ook geregeld / gedaan moeten worden (blog schrijven o.a., maar ook wat contact houden met mensen enzo) en ik ook veel te veel dingen nog niet eens verteld heb in dit blog! Wat me eraan herinnert: ik heb gisteren gekampeerd in iemands tuin op een gratis campsite. Hier waren nog 2 oudere mensen aanwezig in hun camper, en heb ik bij aankomst even kort een praatje met ze gemaakt. Niet heel veel later kwamen ze naar me toe: ze hadden allebei de sleutel van de camper in de camper zelf laten liggen en deze was op slot gegaan (zelfs de achterdeur die normaal nooit op slot ging). Ze zaten dus ‘buiten opgesloten’ en moesten wachten totdat er iemand kwam om de camper open te maken. Dit heeft even geduurd, maar in die tijd heb ik wel veel gepraat met deze enorm lieve mensen. ’s Avonds nodigden ze me weer uit om binnen te komen zitten bij hun en ben ik overladen met allerlei cakejes en lekkernijen haha! Deze ontmoetingen zijn wel erg leuk en maken je reis een stuk boeiender. Je hoort verhalen van mensen die hier wonen en hoe zij alles ervaren, echt prachtig!

En dan nog even wat random dingen: Canadezen en eten is echt geen goede combinatie. Allereerst is er de poutine waar jullie ondertussen misschien wel al van gehoord hebben (ik moet hem nog gaan proberen en heb gehoord dat Quebec de enige provincie is waar dit mag (aka: waar de grootste kans bestaat dat ik het nog enigszins kan waarderen)). Daarnaast wordt er hier echt idioot veel pindakaas gegeten (Jill was nu 2 maanden aan het reizen en had al 5 potten leeg!) en wordt pindakaas ook te pas en onpas gecombineerd met vanalles. Zo is het blijkbaar normaal je appelpartjes te dippen in pindakaas (zonde van de appel, en zonde van de pindakaas) en bestaat er ook zoiets als ‘ants on a stick’. Pas op, hier komt ie: bleekselderij met pindakaas en krenten (oké toegegeven, deze klonk veel erger dan dat ie smaakt – of mijn standaarden gaan al meer richting Canadese waarden...).

Daarnaast over de dieren hier: mijn eland- en beerspotter staat nog steeds op nul (vooral in Newfoundland waren mensen hierover verbaasd). Daarentegen ben ik wel al een aardig aantal slangen en grote spinnen tegen gekomen. Misschien iets minder dodelijk, maar ik denk toch dat ik ze liever een keertje inruil voor die andere twee (zolang het maar op een veilige afstand is!). Eekhoorns zijn hier trouwens echt overal. Op het begin waren ze vooral lief en leuk om tegen te komen, nu kijk ik niet eens meer op als ik er één zie of hoor. Jill had ondertussen zelfs een gruwelijke hekel gekregen aan deze kleine beestjes: haar eten was al 2x opgegeten door een eekhoorn. Gelukkig bij mij nog niet gebeurd en dus blijven het voor mij tot nu toe wel nog steeds schattige beestjes.

En dan het laatste random feitje: ik mag zeggen dat ik ‘icebergwater’ gedronken heb! In Newfoundland gaan mensen er regelmatig op uit om te jagen en te vissen en al dat soort dingen te doen. Als ze dan gaan vissen op zee, dan wil het nog wel eens gebeuren dat er een ijsberg voorbij komt drijven. Wat er dan gedaan wordt? Tijd om een soort bijl te pakken, een stuk ijsberg af te hakken, en dit mee te nemen naar huis om in te vriezen (ja: mensen hebben hier een aparte vriezer voor, net zoals de aparte vriezer voor de moose die ze 1 per jaar mogen schieten en één voor de wilde blueberries die ze verzamelen. Drie of vier vriezers is dus niets raars hier). Maar in ieder geval: ik heb dus zo’n stukje bevroren icebergwater gekregen in een glas water, heb zelf mogen horen hoe dit kraakt en sist (ja, het is ook nog eens heel speciaal!), mogen ervaren dat het inderdaad veel langer duurt voordat dit stuk ijs smelt, en het uiteindelijk dus ook mogen proeven! Wat een ervaringen hier allemaal haha! Ik moet wel zeggen dat ik stiekem een beetje jaloers ben op die ‘Newfies’ hier. Dit hebben ze dus allemaal als achtertuin, en daarnaast gebeurt er ook nog vanalles hier in de meren / zee en fjorden hier. Er worden regelmatig verschillende soorten walvissen gespot (gewoon vanuit je keukenraam....!!!!) en er leven blijkbaar ook zeehonden en weet ik het wat nog allemaal in het water hier. Op een kajaktochtje over de baai kun je dus ineens een walvis tegen komen die kunstjes aan het doen is (en ja: ik heb heel veel mensen van hier ontmoet die dat ook gewoon jaarlijks meemaken). Ik ben alleen van de watertaxi afgestapt met het nieuws dat er blijkbaar walvissen in de buurt waren, maar niets gezien dus helaas. Eén tip: mocht je ooit hier in de buurt zijn (of gewoon op zoek zijn naar een nieuwe vakantiebestemming): sla Newfoundland absoluut niet over!