Winter in Whistler

Na één dagje doorgebracht te hebben in het regenachtige Vancouver, ben ik met de bus naar Whistler vertrokken. De rit zou de beroemde ‘Sea-to-Sky highway’ volgen, met fantastische uitzichten over de zee en later de bergen. Helaas was ook deze dag nogal aardig regenachtig, en was er weinig van deze uitzichten te zien. Alles was gehuld in dikke mistflarden of simpelweg volledige wolken. Op de een of andere manier was ik ook nog niet helemaal uitgerust na de lange treinreis, en was de busreis zodanig onspectaculair dat ik maar in slaap gevallen ben. Zo kwam ik dan 2 uurtjes later aan in Whistler, waar de regen overgegaan was in natte sneeuw. We zitten hier wat meer op hoogte, maar dus nog net niet hoog genoeg om de regen compleet te vermijden en het om te toveren in de welgewilde sneeuw.
Vandaag was dus wel een prima dag om me te settlen in de kamer die ik de komende maanden zal gaan bewonen. Mijn andere 3 huisgenootjes waren al hier, dus meteen al even kort kennis kunnen maken. Daarnaast was het vooral al mijn spullen uit mijn backpack en koffer halen, en alles hier uitstallen. Ook is mijn tent samen met wat andere kampeerspullen netjes opgeborgen en weggestopt in mijn koffer: die zal ik voorlopig niet meer nodig hebben.

De dagen na mijn aankomst stonden vooral in het teken van vanalles regelen voordat ik aan het werk kan. Ik moest allerlei documenten aanleveren, mijn salaris aanvragen, trainingen bijwonen, kleding ophalen, mijn skipas aanvragen en ga zo maar door. Het waren heel wat handelingen, en heel wat tripjes heen en weer naar de diverse locaties vanwaar alles geregeld werd. Zo heb ik ook meteen het stadje wat kunnen leren kennen, boodschappen kunnen doen voor de komende 4 maanden (zo voelde het in ieder geval haha) en ook rond kunnen kijken voor de benodigde wintersportspullen. Terwijl ik steeds meer van mijn to-do list kon schrappen, en dus steeds minder hoefde te regelen, begon het weer hier ook langzaamaan beter te worden. Dat betekende niet zozeer strakblauwe luchten en zonneschijn (die heb ik hier nog zo goed als niet gezien), maar dat betekende vooral enorme hoeveelheden sneeuw! Een aantal dagen achter elkaar is er per dag minimaal 30 cm bijgekomen, en zo kwam het dat de skiliften een week eerder dan verwacht al geopend werden. JEEEEEJJJ!!! Op de dag voordat de liften open gingen heb ik dan gelukkig ook ski’s gevonden (en gekocht), en had ik gelukkig alles compleet om op de nieuwe ‘opening day’ te gaan skien! Dit betekende vooral in een extreem lange rij wachten voordat ik de gondel in kon. Mensen waren al vanaf 6:00uur ’s ochtends in de rij gaan staan, om maar één van de eersten te kunnen zijn om te skien in de verse poedersneeuw op de openingsdag (de lift zelf ging om 08:30 open). Helaas hadden ook zij pech, en waren er een aantal gekken die ’s nachts in de buurt van de gondel gekampeerd hadden. Zelf had ik al besloten dat het waarschijnlijk geen zin had om om 8:00uur in de ochtend richting de lift te gaan, aangezien de rij ook dan al lang zou zijn en nog niet zou bewegen. Uiteindelijk kwam ik rond half 10 aan, en bleek de gondel al langer dan 20 minuten stil te staan. De rij was dus niet veel korter geworden, en het grootste deel van de mensen die vol goede moed om 5:00uur opgestaan waren, zaten nu vast in de gondel die wat technische probleempjes had.
Na geduldig gewacht te hebben totdat de gondel weer draaide, en ik voetje voor voetje naar voren kon schuifelen totdat ik de rij achter me gelaten had, kon ik dus ook eindelijk de berg op! Hier was het tijd voor wat heerlijke afdalingen in nog onbekend terrein maar met fantastische sneeuw!

Nu ben ik net bovenstaande terug gaan lezen. Dit is allemaal al een aardig tijdje geleden geschreven, aangezien ik ondertussen alweer meer dan een maand in Whistler ben, en de liften vandaag volgens mij precies een maand open zijn. Ik ben nu net iets meer dan een week aan het werk voor de skischool, en heb daarnaast ook ander werk gevonden voor 2 avondjes in de week. Dit betekende een hoop vrije tijd in mijn eerste weken hier in Whistler. Op een gegeven moment was alles wel geregeld en hadden we alle trainingen gehad, maar het werk begon nog steeds niet. De eerste twee weken was het wat balen dat we zo lang moesten wachten totdat we aan de slag konden. Alles is hier behoorlijk duur, en geen geld verdienen terwijl je wel voor je superdure boodschappen moet betalen, dat is niet altijd even leuk. Gelukkig was het skien de eerste paar dagen echt fantastisch, en is het natuurlijk ook fijn om het gebied te leren kennen, voordat je zelf les gaat geven. Helaas hebben we na ongeveer een week ook weer een aantal dagen regen gehad, wat het skien een stuk minder plezierig maakt. Aangezien er zo extreem veel sneeuw gevallen was de eerste dagen, bleef er gelukkig nog genoeg sneeuw liggen om ook de dagen na die regenbuien nog de berg op te kunnen en wat mooie afdalingen te maken 
Na de eerste weken zo goed als alleen maar mist of wolken gezien te hebben, kwam dan ook eindelijk de dag dat er wat blauwe lucht zichtbaar werd en zagen we zo nu en dan wat zonnestralen door het wolkendek heenbreken. Het was fantastisch om de bergtoppen om ons heen te kunnen zien! Eindelijk kreeg ik meer een idee van het landschap waarin ik me hier begeef. Het werd zelfs zo erg dat we enkele dagen strakblauwe lucht en zon gehad hebben, en erger nog: gingen hopen op bewolking en sneeuw! Na anderhalve week zonneschijn waren de pistes aardig hard geworden, waren de bomen weer groen en was iedereen in het dorp het weerbericht in de gaten aan het houden (“Wanneer komt er weer sneeuw?!”). Deze dagen hebben we nu gelukkig: de sneeuwvlokken komen weer naar beneden gedwarreld, en op het moment zijn we blij met elke centimeter die hier valt. Die grijze lucht – dat maakt ons op het moment helemaal niets meer uit, zolang die sneeuw maar komt!

Voor mij is het werk ook begonnen. In het laagseizoen zal ik vooral schoolgroepen les gaan geven. Wat ik de laatste dagen gezien heb, is veel internationale scholieren die voor een half jaar tot een jaar in Canada naar school gaan (vaak in Vancouver en omgeving, of Vancouver Island), en dan met een dag- of weekend trip naar Whistler komen. Zo goed als elke dag heb ik dus een nieuwe groep kinderen / tieners om les te geven. Af en toe is dat erg fijn: Vrijdag heb ik echt de meest verschrikkelijke groep ooit gehad, en was ik extreem blij dat ze die middag weer vertrokken. Dit weekend heb ik echter een super leuke groep meiden les mogen geven en het gebied hier mogen laten zien, dus dan is het jammer dat ze niet langer blijven. Na het weekend ben ik ook geswitched naar een andere ‘afdeling’ hier. De schoolgroepen komen de komende weken niet meer, en zo ben ik dan beland bij de Whistler Kids Dailies. Dit betekent elke dag 6 nieuwe kinderen om wat van het skien bij te brengen. Het is hier zo groot, dat er deze dagen wel meer dan 300 kinderen alleen al naar deze afdeling komen... en daarnaast heb je dan ook nog de tieners, volwassenen, adventure camp, privé lessen, de dailies in Blackcomb en Creekside en ga zo maar door! Best een flink aantal mensen dat hier een dagje les neemt dus. Gelukkig betekent dit ook best een groot aantal ski- en snowboardleraren, en kan alles in de ochtend nog enigszins georganiseerd uitgevoerd worden.

Part 3... want er zijn alweer wat weken voorbij gegaan... Vandaag kan ik zeggen: Gelukkig Nieuwjaar voor jullie allemaal! En mijn goede voornemen: vandaag toch echt deze blog online te krijgen :P
Ik heb nu 2 dagen vrij, en moet zeggen dat ik dat ook wel erg goed kan gebruiken na de drukke weken van de maand december. Vaak was ik 6 dagen aan het werk, en had dan 1 dag vrij. Die dag stond in het teken van wassen / zelf skien / boodschappen doen of wat dan ook regelen dat al een tijdje op de to-do list was blijven hangen. Zoals je je waarschijnlijk wel voor kunt stellen: die dag was altijd véél te kort. Ook de vrije avonden keek ik altijd erg naar uit: op woensdagavond en donderdagavond werk ik standaar in ‘Skitch’, een erg leuk winkeltje waar alleen maar producten van Canadese kunstenaars verkocht worden. Elke keer dat ik daar rond loop, ontdek ik wel weer wat nieuws. Super leuk werk ook, aangezien een praatje maken met mensen (volwassenen dit keer! Een erg aangename afwisseling van de kinderen van overdag) tot één van mijn voornaamste taken behoort. Verder is het af en toe wat betalingen uitvoeren en de dingen inpakken. Niet heel moeilijk, en ook niet erg intensief dus. Maar het betekent wel weer 2 avonden waarin ik niets voor mezelf kan doen en na mijn werk voor de skischool aardig moet haasten om op tijd in de winkel te zijn. Meestal kijk ik dan ook erg uit naar mijn vrijdagavond: tijd om een lekkere, uitgebreide maaltijd te koken, uitgestrekt op de bank te gaan liggen en tv te kijken of een boek te lezen. Wat kan ik genieten van deze momenten!
Waar Whistler eerst ook nogal overweldigend was (je komt hier aan, kent niemand, woont met 3 anderen in een huis, en verder is het maar een beetje de vraag hoe je hier andere mensen gaat ontmoeten – het is simpelweg te groot en te veel), en ik een beetje het idee kreeg dat ik nog te weinig mensen kende met alle vrije tijd die ik had, ben ik nu meer dan tevreden met het aantal mensen dat ik hier ken en moet ik zeggen dat ik vaak ook meer behoefte heb aan tijd voor mezelf, dan met anderen op stap te gaan.

Gelukkig heb ik ondertussen dus toch aardig wat mensen leren kennen, en zijn er ook genoeg met wie ik niet alleen maar een kroeg in ga om me helemaal te bezatten (er zijn genoeg mensen hier met die hobby, maar gelukkig ook mensen die mijn mening delen dat dat toch wat zonde is van de tijd en de goede skidagen hier). Zo heb ik afgelopen avond oud en nieuw gevierd met een clubje dat ik gedeeltelijk ken van een spelletjesavond in de bibliotheek. Ik had daar 3 nieuwe mensen leren kennen, en was zo uitgenodigd voor een kerstdiner met ook de rest van de groep. Super leuke avond gehad (en heerlijk eten! Stuffed turkey :D), en meteen besloten dat het misschien ook leuk zou zijn om oud en nieuw te vieren met dezelfde groep. Zo hebben we gisteravond dan wat spelletjes gedaan, geprobeerd een soort ‘gingerbread house’ te maken (het versieren met de icing was nogal een opgave), en later naar het dorp gegaan om de ‘Fire and Ice Show’ te bekijken, met aansluitend wat vuurwerk. Leuke avond, en een goed begin van 2018!

Daarnaast hebben we hier ook de luxe dat we gratis trainingen kunnen volgen: zo ga ik zo goed als elke maandag naar een soort stretching toe (myofascial stretching – een unieke ervaring haha), is er op de dinsdagen een dryland training (een soort indoor bootcamp), en wordt er elke zaterdag bij ons in de staff housing een yogales verzorgd. Genoeg te doen dus, en ook op deze avonden heb ik wat mensen leren kennen met wie ik nog steeds contact heb. Zo heb ik dan ook een tweede kerstdiner gehad met een meisje dat ik heb leren kennen bij Dryland, en een jongen die ik tegen gekomen ben op één van de skitrainingen die we – ook gratis – kunnen volgen. Jezelf vervelen is dus best moeilijk hier, en gebeurt alleen als je bewust die keuze maakt.

Bij ons in huis is ondertussen ook een verandering. Eerst sliep ik op dezelfde kamer als Olivia, een meisje uit Quebec dat hier enkele avonden en nachten als schoonmaakster aan het werk is. Ik kon het op zich goed met haar vinden, ondanks dat ze meestal in haar bed lag en met haar telefoon of laptop aan het spelen was. Het grootste nadeel was dat zij zo’n 5 keer per week rond 2 uur ’s nachts thuis kwam van haar werk, en dan dus het krakende en wiebelende bed in dook. Voor mij betekende dit elke nacht wel even wakker worden, en soms duurde het ook best lang voordat ik weer naar dromeland vertrok. Niet de beste nachten dus, en op een gegeven moment betekende dit een wat meer prikkelbare versie van mezelf (en dat terwijl het werk nog niet eens echt begonnen was). Gelukkig is ons andere huisgenootje (Lea) enkele weken geleden vertrokken, en kwam er een bed vrij op Rita’s kamer. Rita werkt als snowboardinstructeur, vaak op dezelfde locaties als ik. We hebben op dat moment dan ook besloten dat het waarschijnlijk fijner zou zijn als wij samen een kamer zouden delen, en zo heb ik al enkele weken een heel wat betere nachtrust 
Huisgenootje nummer 4 is trouwens nog steeds niet gearriveerd, en we zijn erg benieuwd wanneer er weer iemand extra bij ons komt en wie dit gaat zijn. Er is een enorme wachtlijst om hier te kunnen wonen, en een enorm tekort aan woningen voor werknemers hier in Whistler. Geen idee waarom dit zo lang duurt dus, maar we gaan dit echter nog maar niet vragen bij de mensen die dit allemaal zouden moeten regelen. Tot nu toe vinden we het wel prima met z’n drieen!

Dan nog even over het skien hier. Af en toe voelt het net alsof ik gewoon in Oostenrijk ben: witte pistes, sneeuw op de bomen (hopelijk) en wat mooie uitzichten over de gebergten om ons heen. De dagen dat je in de lift zit, of rondloopt in het dorp en ineens een bord ziet met informatie over de beren in dit gebied – dan besef je je ineens dat je toch echt op een andere plek beland bent. De beren hier zouden op het moment een winterslaap moeten houden, dus we zullen ze de komende tijd waarschijnlijk niet zien (alhoewel een meisje uit Squamish een paar dagen geleden ineens een beer rond zag lopen bij haar in de buurt. Dit is wel een plek meer op zeeniveau, dus hier is het nog wat warmer met minder sneeuw, maar toch...). Het blijft echter een gek idee dat je hier aan het skien bent, en dat ergens tussen die bomen een beer een dutje ligt te doen.
En dan heb je nog de pistes hier die toch wat anders zijn dan in Oostenrijk: in Oostenrijk wist ik zeker dat ik elke zwarte piste zonder problemen naar beneden kon. Hier heb je echter veel pistes (vooral de zwarte, maar soms ook de blauwe (ter informatie: in Oostenrijk heb je blauwe, rode en zwarte pistes, oplopend in moeilijkheidsgraad, hier is dat groen, blauw en zwart)) die niet geprepareerd worden. Dit betekent dat het geen egale piste is, maar nog een flinke laag poeder, of vaker enorme ‘bumps’ (boekels of wat dan ook). Dit is best een uitdaging voor mij, omdat je dit in Oostenrijk alleen maar vond als je off-piste ging. Ik heb wel wat trainingen gehad, maar meestal was dat in terrein dat heel wat minder steil was dan hier. Skien hier is echt weer een uitdaging, en best wel spannend ook! Tot nu toe heb ik nog niet heel veel van deze afdalingen gedaan, en heb ik vooral de groene en blauwe pistes geskied (deels omdat ik deze beter moet kennen voor het lesgeven, maar vooral ook omdat er vaak te weinig sneeuw lag voor de zwarte pistes: boekels skien is één ding, ijzige boekels skien is niet echt leuk meer...).

Voor vandaag heb ik besloten dat het maar even tijd is voor een rustdagje. Aan de ene kant ben ik daar enorm van aan het balen, want de sneeuw is goed en het is prachtig weer! Eindelijk zou ik wat meer van deze uitdagende pistes kunnen gaan ontdekken en lekker kunnen skien (met het lesgeven kan ik niet echt skien, vaak is het met een ‘pizza’ naar beneden). Aan de andere kant weet ik dat ik mezelf moet dwingen even rustig aan te doen... het is hier behoorlijk koud geweest en ik heb vanalles geprobeerd om mijn voeten warm te houden: wegwerp voetwarmers – werkten niet. Verwarmde zolen in mijn skischoenen – nog steeds bevroren tenen aan het eind van de dag... En nog een nadelige bijwerking: de zolen maakten mijn schoenen wat krapper en nu heb ik pijnlijke zwellingen aan de zijkant van mijn voeten. Skischoenen dragen is geen pretje meer, en ook gewone schoenen zijn wat pijnlijk nu. Dat wordt dus een dagje binnen zitten en mijn voeten wat rust geven. Hopelijk gaat het snel weer beter!

En als afsluiter: ik heb wel gemerkt dat ik nu echt in Canada zit. Ik ben ondertussen al meerdere dagen wakker geworden met ijs aan de binnenkant van de ramen in ons appartementje... dat is toch wel een teken van de kou hier. Wij hebben hier temperaturen van maximaal -18 graden gehad, wat ten opzichte van de rest van Canada nog wel meevalt. -25 is de gemiddelde temperatuur in veel delen van Alberta, en in vele provincies is een temperatuur van -40 niet iets waar ze nog van opkijken. Ik dus blij dat ik hier beland ben!!! Wel heb ik gehoord dat de -18 hier aardig wat kouder voelt dan een -18 in andere delen. Blijkbaar hebben wij hier echt een ‘natte kou’, die je veel meer door je hele lichaam voelt dan de ‘droge kou’ in de rest van het land. Aan de ene kant ben ik erg nieuwsgierig naar hoe dat voelt, aan de andere kant denk ik dat ik deze temperaturen als skiinstructeur echt niet aan zou kunnen – en ben ik dus erg blij nu niet in de Rockies te zijn!

Ik wens jullie allemaal een fantastisch 2018 toe, hopelijk vol goede gezondheid, geluk en liefde!!!