Great Walk number 2 :D

Heeee allemaal!

Wat snel he: weer een berichtje! Ik dacht, laat ik maar even horen dat ook mijn 2e Great Walk met succes afgerond is! :P Precies een week na mijn eerste tocht (de 3-daagse kanotrip), ben ik dit keer met een backpack vol spullen op pad gegaan. Mijn grote vrienden kano en peddel zijn dus ingeruild voor backpack en schoenen. Alles moest nu dus op mn rug meegezeuld worden: pannen, avondeten voor 2x, 3x ontbijt en lunch, heel veel water, droge kleding, warme kleding, slaapzak en nog wat van die kleine dingen. Ik denk dat dit op mn eerste dag dan een totaal van zo'n 10-12 kilo vormde. De eerste morgen enthousiast en erg vroeg het busje in naar het begin van de crossing. Hier een korte toelichting gekregen op de route: eerst krijg je een redelijk vlak stuk naar de soda springs en daarna de "devils staircase". Een flinke klim dus!
En daarna was het tijd om te beginnen. In eerste instantie vol energie de eerste meters afgelegd. Maar na zo'n 5 minuten merk je dan ineens dat je eigenlijk niet gewend bent om langer dan die tijd met een backpack op je rug te lopen. Toch net even wat anders dan een kleinere en lichtere daypack. Misschien een keertje eerder moeten oefenen voor te beginnen aan een 5-7uur durende tocht, met nog 2 dagen die daarna zouden volgen. Het zogenoemde 'vlakke stuk' naar de soda springs werder daardoor voor mij even een stukje dat me toch wel even ongerust maakte over de rest van de tocht. De kleine opstapjes die ik hier moest maken, waren al best zwaar. Laat staan als ik bij die klim aankom: wat als ik mn hele lichaam niet eens omhoog krijg? Die stappen te groot zijn en mijn backpack te zwaar? Waar ben ik nu weer aan begonnen?
Gelukkig merkte ik dat ik na iets meer dan een half uur al wat meer gewend raakte aan het gewicht. Nog steeds niet helemaal overtuigd, maar nog wel vol goede moed uiteindelijk dus begonnen aan de devil's staircase. En ik moet eerlijk gezegd bekennen: ik had veel erger verwacht! Vooral na al die verhalen van compleet uitgeputte mensen etc., bleef ik maar wachten tot het punt dat het voor mij zwaar werd. Dat punt is die hele dag niet echt gekomen ;) Ik heb rustig, in mn eigen tempo, omhoog gelopen zonder ooit echt uitgeput te raken en ineens was ik dan blijkbaar al de beruchte klim voorbij. Ik zag een vlak stuk voor me uitstrekken en vroeg me even af of dit het dan echt al was? Gezien de tijd kon dat wel kloppen, dus een zucht van verlichting geslaakt: misschien dat ik het einde van deze 3 dagen zelfs ga redden! :P Dat wordt een verdiende pauze en even lekker uitrusten en genieten van het uitzicht! Want jaaaa, ik ben hier wel op een heel bijzondere plek! Eerst vooral geconcentreerd stap voor stap gezet, maar nu ik ook echt de tijd neem om rond te kijken zie ik hoe mooi het is! Mount Ngauruhoe (spreek uit als soort van: nauwraheuhie, ik heb het ook niet bedacht...! voor de lord of the rings kijkers: beter bekend als mount doom) doemde (hihi!) op aan de rechterkant en verder was het hele landschap (zoals al vaker de laatste dagen) veranderd in een compleet maanlandschap. Soort donker zand en steen overal, allerlei verschillende structuren vormend: uniek! En zoals je al merkt: onbeschrijfelijk. Ik kom echt niet uit mijn woorden om dat landschap te omschrijven, nog nergens heb ik zoiets gezien.
Na goed genoten te hebben en even de beentjes wat laten rusten, was het weer tijd om verder te gaan. En ik dacht het wel aan te kunnen om ook de tongariro summit op te gaan (wel zonder backpack, want het was dezelfde weg terug, dus dat scheelt!). Een klein uitstapje gemaakt dus van 1,5 uur zo ongeveer en op deze summit kunnen genieten van een zo mogelijk nog geweldiger uitzicht! En alle kanten op zag je gewoon iets anders! Ik hoop snel een keer wat foto's te kunnen plaatsen, dan krijgen jullie misschien een idee ;)

Toen weer terug naar de route en op naar het 2e stuk van de crossing. Nog een klimmetje omhoog moeten maken (vooral zwaar vanwege slipperigheid: ik heb hier wat gespannen momentjes gehad (hoogtevreesachtigiets), maar ben wel erg trots op mezelf dat ik ook dit stuk overleefd heb en gewoon rechtopstaand heb voltooid: er waren genoeg mensen op handen en voeten / knieeen naar boven aan het klimmen, en zo mogelijk nog meer mensen kwamen op hun kont naar beneden. Best een lachwekkend gezicht :P). En dan kwam ik aan bij het hoogtepunt van de crossing: de red crater! De naam zegt het al: een krater met rode kleur. Ook weer zo uniek om te zien! En op de achtergrond de emerald lakes met hun prachtig blauwe/groenachtige kleur. Na weer even genoten te hebben van dit uitzicht dan maar begonnen aan de afdaling naar de lakes en op naar mn eerste overnachtingsplekje. Deze afdaling was ook nog wel even een lastig puntje: door een behoorlijke laag kiezels heen naar beneden glijden (jaa: je moest je maar een beetje laten gaan). Hier dan ook een keer onderuit gegaan en het opstaand met dat gewicht op je rug en in die stenen gaat dan niet zo soepel! Ik ben blij dat er niet al te veel mensen om me heen te vinden waren: zag er wss niet al te soepel uit! :P
Maar ook dit gedeelte dus weer overleefd en daarmee zat de tongariro crossing er alweer op: de rest van de route was afgesloten vanwege de vulkanische activiteit van mt tongariro.
Een andere afslag genomen dus, op naar de hut. Dit was eerst nog wel even doorlopen zonder te pauzeren, gezien de borden met iets in de trant van: stop hier niet vanwege gevaar van rondvliegende rotsen (bij uitbarsting). Dus maar even gewacht met mijn volgende break totdat ik bord nummer 2: rondvliegende-rotsen-zone afgelopen, tegen kwam. Ik denk dat ik daarna nog zo'n 2-3 uur gelopen heb naar de hut waar ik uiteindelijk om half 5 aankwam. Als je je bedenkt dat ik vanaf 8uur aan het wandelen was, is dat toch een behoorlijke dag geweest en begonnen mijn voetjes langzamerhand ook wel te roepen om een wat langere pauze.

De volgende dag was het dan weer spullen inpakken en op pad. Vandaag echter een erg korte dag: een wandeling van 3uur naar de volgende hut. Dat is helemaal niets vergeleken met dag 1!!! 3 uur lang over weer een compleet ander landschap gelopen, wat omhoog en omlaag, en daar was de hut dan al. Dat voelde voor mij niet helemaal juist, dus zodra ik mijn spullen in de hut achtergelaten had en een bedje gereserveerd ben ik toen nog maar op pad gegaan om nog 2 wandelingen te gaan doen: 1,5uur naar een 'spring' (weet het woord in nls even niet :P). Prachtig helder water dat hier omhoog kwam en wegstroomde in een schattig stroompje. Na even aan de waterkant gezeten te hebben, begon ik een duik in het water te overwegen (vergeet niet: in de hutten zijn geen douches, dus na die uren lopen van de dag ervoor heb niet kunnen douchen!). Even het water gevoeld, en dat is toch best wel verschrikkelijk koud. Maar wat zag het er mooi uit! Ja, shirt en broek uit en toch maar erin! Maar op het moment dat ik tot net over mijn knieen in het water stond, bedacht ik me toch weer. Ik ga hier echt niet helemaal in! Veel te koud (je voelde je aderen letterlijk dichtgaan)! En ik heb niets bij aan droge kleren / handdoek bij me. Snel dus weer uit het water gegaan om op te warmen en mijn benen te drogen. Nog wel enige tijd aan de kant zitten kijken en plotseling me bedacht dat ik het jammer zou vinden als ik er niet helemaal ingegaan zou zijn. Poging 2 dus maar! Die eerste stappen waren weer vreselijk, maar doorgezet en helemaal het water ingedoken. Dit werd alleen maar verschrikkelijker en ik spartelde als een idioot rond door geloof ik. Snel naar een rots gegaan waar ik enigszins op kon staan, met alleen nog mijn voeten in het water. Dit was echter nog steeds te pijnlijk voor mijn voeten (ze werden wat gevoelloos), en dus snel maar weer terug gegaan naar de kant, het water uit. Even opwarmen, zo veel mogelijk opdrogen in het zonnetje en weer op pad. Op naar wandelingetje 2: nog ongeveer een half uur extra rondgewandeld en tegen de tijd dat ik bij de hut aankwam, was ik dan ook weer helemaal droog. Hier was het tijd voor een iets beter bad want net wat dichterbij de hut stroomde ook een rivier! Nu dus maar wel handdoek en schone+droge kleding mee en lekker het (iets warmere, maar nog steeds frisse) water in. Hier kon ik meer dan 30 seconden in liggen, dus dat was een erg prettige ervaring! En het voelt zo heerlijk om iig al dat vuil (het was erg stoffig van opstuivend zand) van je afgespoeld te hebben.

Helemaal fris dus voor dag nummer 3: ongeveer 5 uur naar het eindpunt whakapapa village, met nog een extra 1,5uur uitstapje naar de tama lakes. Dit was dus weer een behoorlijke dag! Heel wat minder klimmen en dalen dan de eerste dag, maar dus wel wat meer kilometertjes. Gelukkig ging dit nog steeds erg goed en had die korte dag gisteren me waarschijnlijk ook wel goed gedaan en ervoor gezorgd dat ik nog steeds soepel mijn bed uit kon komen. De laatste dag weer genoten van de wandeling en ik begon me te beseffen dat ik het stiekem wel een heerlijk gevoel vind om rond te lopen met een wat grotere en zwaardere rugzak op je rug. Alles zelf meenemen, slapen op geweldig afgelegen plekken en maar doorgaan van punt naar punt. Ik denk dat dat best wel eens een verslavend gevoel kan zijn! Het is zwaar af en toe, maar dat maakt het dan ook weer een uitdaging. Op het eind van de dag blij dat ik deze wandeling voltooid heb, ook stiekem wel erg trots op mezelf dat ik dit weer in mijn eentje geklaard heb, en benieuwd wanneer en waar ik de volgende tramp ga doen! Misschien 4-5 dagen de volgende keer?

De rest van de week in National Park trouwens ook nog veel gewandeld. Na een rustdagje toen ik teruggekomen was van de kanotocht (goh, wat lijkt dat extreem lang geleden!!), elke dag gewandeld. Twee dagen een 5uur durende wandeling gedaan, en de dag voordat ik begon aan het Northern Circuit maar rustig aan gedaan en 'slechts' 2,5 uur gewandeld. Ik moet dus zeggen dat ik langzaamaan wel gewend raak aan het meerdere uren wandelen op een dag. Ik heb ook niets beters te doen hier he ;)

Nu nog een paar dagen in Ohakune: een heel schattig dorpje met allemaal oude (of iig oud-uitziende) huisjes. Vooral in de winter is het hier erg druk denk ik zo, maar voor mij is het een goede uitvalsbasis om nog wat wandelingetjes in het National Park te gaan doen. Morgen weer een flinke dag op de planning: met de mtb een berg opgebracht worden, 5uur wandelen naar een meer, daarna met de fiets op pad (omlaag, dus dat scheelt! :P) en halverwege een aantal stops om watervallen te zien. En dan weer tijd om in het hostel te relaxen! Want ik zit me op dit moment in een ongelofelijk mooi hostel: ik heb weer eens een double bed voor mezelf, lig tot nu toe in mn eentje in een 4persoonskamer, ze hebben hier 2 loungekamers met heerlijke banken, geweldig lekkere douches, prachtige tuin etc.! Perfect plekje gevonden dus :)
En hierna dan weer mijn kriskrasreis over het Noordereiland voortzetten: op naar Taupo om daar Mike&Tia weer te ontmoeten en naar New Plymouth te gaan. Jullie horen snel weer hoe dat allemaal bevallen is! ;)

Groetjes xxxxxx