Farmlife in Ontario

Daar ben ik weer! De vorige keer was ik nog niet toegekomen aan mijn bezoek aan Jill in Chatham, Ontario. Jill is het meisje dat ik al meerdere keren op mijn reis spontaan tegen gekomen ben. Zij is nu – na 77 dagen op pad te zijn geweest – teruggekeerd naar huis. Ik had net thanksgiving gevierd in Guelph, en ben de volgende dag – na een heerlijk ontbijt in een leuk cafétje in Guelph, en ook na het vinden van veganistische speculaasbrokken als kado’tje voor Jill en haar familie – met de trein doorgereisd naar Chatham waar Jill me al op stond te wachten. De treinreis was nogal interessant, met een vrouw in de stoel achter me die maar niet ophield met praten tegen haar telefoon. Ze had dan wel steeds andere mensen aan de lijn, maar alsnog was het wonderbaarlijk hoe veel ze kon praten! Zelfs de wat oudere vrouw naast me maakte er een opmerking over en zij zat al heel wat langer in de trein. Gezien de afstanden hier: deze mevrouw had zonder overdrijven zo’n 4 uur lang onophoudelijk mensen gebeld en tegen ze gepraat (er waren ook maar weinig momenten te ontdekken dat ze daadwerkelijk luisterde, wat ik dan weer nogal interessant vond. Ik ving namelijk op dat ze als soort van therapeute aan de slag wilde gaan (als zelfstandige) om anderen te helpen die soortgelijke probleemsituaties meegemaakt hadden als zij. Ik denk niet dat ze doorhad dat het dan niet echt de bedoeling was dat ze haar verhaal steeds opnieuw zou doen, maar dat de vaardigheid om te luisteren ook best wel een belangrijke rol zou spelen). Dit alles zorgde er dan wel weer voor dat ik in gesprek raakte met de ontzettend lieve oude mevrouw naast me, en zo alsnog een plezierige treinreis gehad heb.
Terug naar Chatham: na het bijkletsen met Jill was het tijd om wat boodschappen te doen, en vooral even wat ‘typisch Canadese’ dingen van het lijstje af te vinken. Zo nam Jill me mee naar de Bulk Barn, waar je vanalles aan voedsel kon krijgen, en zo goed als voor alles je eigen hoeveelheid kon bepalen. Het was hier niet per se goedkoop of duur, maar vooral super handig: als je 17 gram noten nodig had, dan kon je dit hier halen! Dit werd erg veel gebruikt door één van de meiden die Canada door aan het fietsen was, om haar inkopen te doen (een beetje oats, een beetje rijst, een beetje trail mix, etc.). Ideaal voor zo’n type reis! Helaas zit deze winkel over het algemeen alleen op wat meer achteraf gelegen bedrijventerreinen, maar goed om te weten als ik een auto’tje heb! Daarna zijn we doorgegaan naar de Pita Pit (hier was ik ook nog niet eerder binnen geweest, alhoewel ik deze wel al vaker tegen gekomen was). Best een leuk concept: je kiest je warme vulling voor de pita en de grootte van de pita, en daarna mag je net zo veel vulling (allerlei groenten / verschillende kazen / sauzen / kruiden) toevoegen als je wilt. Ideaal als snelle maaltijd, en ook nog aardig gezond als takeaway maaltijd (afhankelijk van je keuzes uiteraard haha).
Deze snelle maaltijd was voor vanavond gewenst, aangezien we doorgingen naar de verjaardag van Jill’s zus (die overigens niet wist dat wij zouden komen). Haar vriend had een heel programma gepland voor de dag, en voor vanavond stond er een Escape Room op de planning. Net nadat wij geparkeerd hadden, kwam ook Jill’s zus aan met haar vriend. Zij dus verbaasd kijkend naar de auto, en voor mij was het taak om haar te feliciteren, me tegelijkertijd voor te stellen, uit te leggen wat ik daar deed en toen met z’n allen de escape room in. Slechts twee van ons hadden eerder een escape room gedaan (we waren met 6), dus het was wel spannend wat ons precies te wachten stond en hoe goed of dramatisch slecht we hierin zouden zijn als bijeengesprokkelde groep. Uiteindelijk een erg leuke avond gehad, ruim op tijd ontstnapt en zelfs nog een clue ongebruikt gelaten. We konden erg tevreden zijn met onze tijd van 44 minuten (record was 34 minuten, en dat met gebruik van alle 3 de clues). En ook waren we meteen verslaafd: we wilden allemaal wel nog een escape room in! Dat wordt even wachten nog helaas...
Hierna soort van afscheid genomen van Jill’s zus die niet wist dat we ook nog naar haar hotelkamer zouden komen met taart. Zo dus snel in die richting gereden, terwijl de vriend nog wat tijd aan het rekken was door onderweg te stoppen om thee te gaan drinken bij de Tim Horton’s (wat zijn vriendin erg vreemd vond, maar ze zocht er nog niets achter). Dat betekende dat wij tijd genoeg hadden om de kamer binnen te gaan, de kaarsjes op de taart te zetten, en het bed te ‘short-sheet’en’. Eerst was er een korte discussie tussen Jill en haar vader of er wel genoeg tijd was, en daarna werd er besloten het heel snel te doen. Wat ‘het’ precies was, wist ik niet, maar ik zou er snel genoeg achter komen. Alle kussens werden van het bed gegooid, de lakens werden eraf gehaald met uitzondering van het onderste laken. Dit laken werd dubbelgevouwen op het bovenste deel van het bed, zodat er een soort envelopje gevormd werd (als je probeert het bed in te gaan, kom je maar tot halverwege). Daarna was het dus taak om de rest van de lakens en kussens weer zo normaal mogelijk op het bed te leggen, zodat het niet zichtbaar zou zijn voor de twee hotelgasten. Dit alles gebeurde in slechts 10 seconden, waarbij de drie gezinsleden als een malle tekeer gingen en ik in verbazing toe aan het kijken was wat er gebeurde. Uiteindelijk waren ze uiteraard ruim op tijd klaar, en was het (al liggend op het bed, zodat het net niet zo perfect opgemaakte bed minder op zou vallen) wachten op de jarige. De kaarsjes werden aangestoken, wij zaten om het hoekje verstopt, en we hebben Jill’s zus zo nog een keer kunnen verrassen. Uiteindelijk een erg leuke avond gehad met deze familie, die allemaal verre van als vreemden aanvoelden.

De volgende dagen was het weer helaas niet al te goed, en Jill had al gekeken wat er in en rondom Chatham te doen was met slecht weer. Dit bleek niet heel veel te zijn, en zo zijn we overdag bij de nieuw geopende bierbrouwerij aanbelandt (dit na het doen van wat boodschappen, dat leek ons wel zo slim) om het één en ander aan biertjes te proeven. Een soort van blond bier met lichte koffiesmaak is me het meest bijgebleven. Het was een onverwachte, maar ook onverwacht lekkere combinatie! Onder invloed van een paar biertjes dan weer naar huis gefietst, en daar zijn we begonnen aan het avondeten. Voor de eerste avond hadden we gepland een ‘hot pot’ te maken. Blijkbaar een redelijk bekend Canadees iets waar ik nog niet eerder van gehoord had. Onze variant was iets anders, aangezien Jill veganist is en er normaal best wat vlees en jus ingaat. Wij hebben een soort van stew gemaakt met allemaal groenten en kruiden, en daar kwam dan een pastry topping bovenop. Erg lekker en gezond (wat wel even nodig was na al die thanksgivingdagen met een overvloed aan eten en suiker).
Ook voor dag 2 was de weersvoorspelling aardig slecht. Toch zijn we maar op pad gegaan naar Point Pelee national park. Dit is blijkbaar het kleinste national park van Canada, en hier bevindt zich ook het meest zuidelijke puntje van het vasteland van Canada. Wat me vooral opgevallen is bij het rondrijden in dit deel van Ontario, is dat het best veel op Nederland lijkt. Het is hier erg vlak, met uitgestrekte akkers en weiden waarop mais groeit of koeien aan het grazen zijn. En vooral met dit weer (grijs, bewolkt en regenachtig) voel ik me helemaal thuis :P Blijkbaar is dit weer hier alleen niet zo veel voorkomend, wordt het hier in de zomer wel flink wat warmer dan bij ons, en is het hier ongewoon als het een week lang bewolkt en grijs is (welke tijd van het jaar dan ook).
Aangezien Point Pelee zo klein is, kunnen we hier makkelijk rondfietsen. De auto werd dus geparkeerd aan het begin van het park, en daarna gingen we op pad met de fiets. Al snel stopten we voor een boardwalk door de wetlands met ook een uitkijktoren. Normaal is hier blijkbaar een grote varieteit aan dieren te spotten (na het regenwoud de grootste hoeveelheid diersoorten bij elkaar), maar wij hebben niet veel meer gezien dan wat eenden en vogels her en der. Alsnog: het was een lekker wandelingetje, en de uitkijkpost aan het begin van de track gaf een leuk uitzicht. Hierna was het tijd om door te fietsen naar het zuidelijke tipje van het park. Het park is langgerekt, en wordt smaller en smaller naarmate je verder zuid gaat. Hier loopt het dan ook daadwerkelijk uit in een soort van punt, aan alle kanten omringd door Lake Erie. Even voor de lezer thuis: je kunt in dit gebied de 5 ‘Great Lakes’ vinden, bestaande uit Lake Superior, Lake Ontario, Lake Huron, Lake Erie en Lake Michigan. Deze meren worden niet voor niets de Great Lakes genoemd, want ze zijn groot. Nee, ENORM! Ik had er al eerder last van toen ik de St Lawrence rivier zag, waar je op bepaalde plekken niet het idee had dat je te maken had met een rivier – de overkant was niet eens zichtbaar. Hetzelfde geldt voor de meren hier: je ziet alleen maar water! Aan geen enkele kant kon ik de bewoonde wereld zien, zo groot is het. Vanaf de Toronto Islands, aan Lake Ontario, had ik al het idee aan de kust te lopen, met een mooie kalme en heldere zee zich uitstrekkend voor me. Vandaag, bij Lake Erie, was het echter niet bepaald mooi weer met een heerlijk zonnetje om alles mooi op te lichten. Vandaag was het eerder stormachtig, met veel wind en zo nu en dan een bui. Dit zorgde ervaar dat het water ook niet kalm bleef, en er zelfs enorme golven op de kant afgestormd kwamen. Voor mij maakte dit het nog onwerkelijker: hoe kan dit een meer zijn? Er zijn golven van over één meter hoog?! Jill vond het prachtig om mijn reactie te zien. Voor haar was het eerder andersom: zij is hier opgegroeid, is hier altijd in de zomer heengegaan en ook in deze meren gaan zwemmen. Voor haar was het normaal dat een meer golven had en dat je niet altijd een overkant kan zien. Toen zij voor het eerst naar zee ging, vond ze het niet veel anders dan de meren waar ze aan gewend was – behalve dan dat ze na een eerste duik proestend boven kwam (“Bwa dat is zout”). Ook vertelde ze me dat zij het altijd grappig vindt voor wat voor ‘vijvertjes’ wij de definitie ‘meer’ al gebruiken. Maar terug naar Point Pelee: we hebben hier een hele tijd staan genieten van het wilde water, met de verschillende kleuren links en rechts (bruinige wildere water versus het iets kalmere blauwe water dat wat meer uit de wind was). Uiteindelijk zijn we daar toch weggejaagd door één of ander vliegend en stekend insect dat blijkbaar echt een plaag vormt deze tijd van het jaar. Dat laatste was wel duidelijk... onze broekspijpen zaten helemaal onder en we wilden ook absoluut onze muts niet afzetten.

Na deze leuke en nog best wel actieve dag zijn we weer een heerlijke avondmaaltijd gaan bereiden. Deze keer was het tijd voor een soort veganistische burritos met een avocado-koriandersaus. Ook weer een erg leuk recept en vooral ook interessant om een keer meerdere dagen alleen maar ‘Vegan’ te eten. Ik heb met mezelf afsesproken dit een keer een maand lang te gaan doen (waarschijnlijk als ik weer in Nederland ben en een fatsoenlijke keuken heb, of in ieder geval genoeg opbergruimte voor alle verschillende producten die je dan wilt gebruiken). De smoothies die Jill maakt als ontbijt wil ik in ieder geval blijven onthouden: bevroren banaan met pindakaas, cacaopoeder, spinazie, amandelmelk en allerlei zaden. Goed begin van de dag! :D

Vrijdag heeft Jill me naar een station gebracht dat al een stuk dichter bij Toronto was. Zo was ik dan alweer veel sneller dan verwacht in het centrum (treinen zijn hier over het algemeen niet het meest efficiente vervoersmiddel en met de auto ben je vaak echt stukken sneller). Tijd voor mij om ook voor het eerst een Timmy’s (Tim Horton’s: DE Canadese koffietent (een goedkope starbucks zegmaar), die grappig genoeg overgenomen is door een amerikaans bedrijf) in te gaan en wat te drinken. Verder ben ik hier vooral heel druk bezig geweest met het typen van mijn blog, zodat ook dat eindelijk een keer klaar zou zijn voor jullie om te lezen ;)
Hierna ben ik weer een weekendje bij Eva geweest, zijn we een kijkje gaan nemen bij de ‘Poutine eating competition’, met gratis poutine van Smoke’s (inderdaad, mijn tweede poging :P) en een Kiss tribute band. We hebben de start van de eetwedstrijd helaas niet gezien, maar alle commotie eromheen was al een belevenis. Wij zijn doorgegaan om enkele short films te bekijken van Tiff, en daarna een legendarische ijs te gaan eten bij Sweet Jesus. Zondag zijn we dan naar de spelletjesmiddag/avond gegaan in een café niet al te ver bij Eva vandaan. Dit was maar goed ook, want het weer is hier omgeslagen. In plaats van het eeuwige zonnetje en de heerlijke temperaturen van de (ongewoon lange) Canadese nazomer, is het nu toch wat meer gaan lijken op herfst en kwam er een enorme stortbui uit te lucht gevallen toen wij op weg waren naar het café. Dat was even schuilen, en vervolgens in het gedruppel de laatste meters afleggen naar het café. Hier konden we lekker in de warmte genieten van een ontspannen middagje met verschillende bordspellen. We hebben afgesloten met het spel ‘Avalon’ met een wat grotere groep mensen. Erg gezellig!

Uiteindelijk was het tijd voor Eva om terug te gaan naar haar huis, en ging ik verder naar het busstation. Dit was de laatste keer dat ik Eva hier in Canada zou zien, en dat was even onwerkelijk om op deze plek afscheid te nemen. Maar ik kan in ieder geval terugkijken op een super leuke tijd hier samen in Toronto met een extreem afwisselend programma!

Mijn bus vertrok om kwart voor 1 ’s nachts vanaf het busstation. Dat was wel even heftig... ik ben eraan gewend om meestal toch wel zo rond 22:00uur naar bed te gaan, en wakker blijven na 23:00uur valt me erg zwaar haha. Dat betekende dan ook dat ik erg blij was toen de bus er was, en ik een iets comfortabelere stoel had dan bij het wachten zelf. Helaas (en gek genoeg) kon ik hier dan weer niet zo goed slapen, en moest ik de bus alweer uit toen ik eindelijk in een goede slaap terechtgekomen was. Ik was weer terug in Ottawa, waar ik de volgende bus naar Renfrew zou nemen. Deze bus ging echter pas over een paar uurtjes, en ik kon dus nog wat proberen te slapen (het was 6 uur in de ochtend zo ongeveer). Op een metalen bankje op het busstation ben ik dan in slaap gevallen en werd ik zo rond half 9 gewekt door één van de bewakers hier aangezien het wat drukker begon te worden en ze niet meer wilden dat er mensen op de bankjes lagen. Het duurde even voordat ik volledig doorhad wat er gebeurde – zo ver weg was ik – en ik voelde me tijdelijk als een zwerver hier, gewikkeld in mijn verschillende kledinglagen met mijn muts volledig over mijn gezicht getrokken. Dit betekende gelukkig wel dat mijn bus er bijna zou zijn, en ik niet veel later kennis zou maken met mijn workaway gezin. Ik keek uit naar deze weken op de kleine boerderij, en was benieuwd hoe het zou bevallen!

Ondertussen ben ik alweer bijna 2 weken bij Kathleen & Marshall op de boerderij, en mee aan het helpen met zo veel mogelijke dagelijkse taken. Deze tijd van het jaar varieert dat vooral van het oogsten van verschillende groenten, het schoonmaken daarvan, het voeren van de kippen, af en toe een kijkje nemen bij de koeien (Schotse Hooglanders), helpen met het klaarmaken van de bestellingen, en helpen in de keuken met het bereiden van voedsel voor onszelf of voedsel om te verkopen. Zo heb ik hier geholpen met het maken van verschillende typen worstjes voor de verkoop (gehakt van de koeien, en dan met ofwel een italian smaak, ofwel honey-garlic); ben ik urenlang tomaten aan het snijden geweest voor de tomatensaus (die o.a. gebruikt wordt voor de ravioli die ze zelf maken, maar ook voor onszelf en zorgde voor lekkere pastagerechten de ene avond, en een goed gevulde pizza de andere avond); en zijn we meerdere keren in de keuken geweest om verschillende groenten (o.a. ‘kale’) te stomen / koken en daarna in te kunnen vriezen. Blijkbaar is de oogst dit jaar erg goed, en dat betekent dat er ook veel werk zit in het kunnen bewaren van deze groenten.
Ik heb hier de laatste uien en prei uit de grond getrokken, net voordat er vorst voorspeld werd. Nu zijn er alleen nog ‘root-vegetables’ over die kunnen overleven met wat vorst. De tweede belangrijke taak was het opgraven van alle aardappels, voordat het slecht weer zou worden (slecht als in regenachtig). Mijn eerste week hier was namelijk heerlijk, met een zonnetje en nog best prima temperaturen overdag (ondanks de bijna 0graden ’s nachts). Voor week 2 was meer regen voorspeld, en met dat weer is aardappel-opgraven een stuk minder leuk. Daarnaast waren er ook veel wortels besteld voor de verkoop, en was het zaak hiervan dus ook een aantal rijen uit te halen en te wassen.
Verder heb ik ook af en toe wat kale, spinazie en bieten uit de tuin gehaald. Dit was allemaal echter redelijk snel gedaan, en het grootste werk lijkt nu toch echt het wassen en sorteren te zijn van de verschillende groenten.

Onverwacht zijn de dagen nog best wel druk hier. Ik werk enkele uren in de ochtend, dan is er vaak tijd voor een redelijk uitgebreide lunch, kan ik met Kathleen meerijden naar een dorpje in de buurt om daar te helpen met boodschappen / het afleveren van bestellingen / wegbrengen van afval etc. en is er vooral met het lekkere weer tijd om ook een tochtje te maken met de kajak. De eerste dag had Kathleen me meegenomen naar een groot meer, waar nog allemaal boomstammen half onder het water lagen uit de ‘logging-tijd’. Hier ben ik zelf een stuk gaan varen en kwam Kathleen me later weer ophalen. De tweede dag hebben we een stuk samen gevaren over de rivier bij Eganville. We starten op het plekje waar de kinderen in de zomer zwemles krijgen, en zijn toen met behoorlijke tegenwind rivieropwaarts gevaren. Hier hebben we verschillende ganzen en andere vogels gezien (waarschijnlijk zelfs een uil gespot!). Uiteraard was de weg terug een stuk makkelijker peddelen, en waren we in no-time weer terug bij ons beginpunt. Ook heb ik een keer een lekker stuk gewandeld (met alle prachtige herfstkleuren in de bomen!!!) en een fietstochtje gemaakt in de omgeving. In de middagen help ik dan vaak nog wat mee in de tuin of met het klaarmaken van het avondeten. Ook moet er aardig wat gebakken worden hier: Marshall wilde al heel lang een carrot cake maken, aangezien er een overvloed aan wortels is (en degene die je niet kunt verkopen vanwege de wel erg bijzondere vorm, zijn dan ideaal voor zo’n bakproject). Ook hebben we een soort van apple crumble gemaakt, maar dan met courgette in plaats van appel (de smaak komt verrassend dichtbij).
En dan zijn er nog de weekenden: in principe mag ik deze de hele dag vrij nemen, maar aangezien het werk aardig afwisselend is, en sommige dingen simpelweg moeten gebeuren, help ik ook vaak op zaterdag en zondag nog wat uurtjes mee. Gelukkig zijn Kathleen en Marshall hier ook erg flexibel in, en merk ik dat ik deze tweede week doordeweeks veel minder hoef te doen dan de eerste week. Toen was er meer druk om alles klaar te hebben voordat het slechte weer begon, en konden ze alle hulp goed gebruiken. Nu is het even een wat rustigere tijd, en dat betekent dat alles ook in een wat ander tempo kan gebeuren. Nadat we dus alle aardappels uit de grond gehaald hadden op zaterdagmorgen, konden we een klein uitje maken. We zijn met het hele gezin inclusief Monty (de hond) en een vriendje van Linden (het zoontje) naar de plaatselijke ski-hill gegaan om daar te wandelen. Een flinke wandeling naar de top toe, over de pistes die nu nog groen zijn. Bovenaan werden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over de omgeving, met bomen in allerlei kleuren en enkele meren her en der. Het blijft me verbazen hoeveel water er hier te vinden is! Je hoeft maar even een stukje te rijden, en je komt weer langs een meer op. Ook met het kajakken zelf was het verbazingwekkend hoe veel water zich voor me uitstrekte, en waar ik overal heen kon gaan (op het grote meer was het even oppassen dat ik wel wist welke weg ik terug zou moeten gaan...). Zo dus een heerlijke wandeling gemaakt deze zaterdagmiddag. Zondag ben ik alleen met Kathleen op pad gegaan, en hadden we weer een heerlijk zonnetje om een stukje te gaan peddelen. Dit keer gingen we wat verder weg, naar Bon Echo Provincial Park en Mazinaw Lake. Hier was een enorme rotswand te bewonderen die zo ongeveer recht uit het water omhoog rees. Van een afstandje was het al spectaculair, van dichtbij nog indrukwekkender en als toppunt waren er hier ook nog oude rotsschilderingen te zien van de first nations. Af en toe kon je een soort dierachtig of mensachtig figuur onderscheidden, maar vaak was het alleen maar gokken naar wat er afgebeeld werd. Wel heel gaaf hoe goed dit bewaard gebleven is, en ook hoe weinig toeristisch dit gebied is (gelukkig maar!). We peddelden terug terwijl de zon langzaam aan het zakken was, en werden ook hier weer getrakteerd op prachtige kleuren in de omgeving. Ik heb dit deel van ontario alleen maar gezien in allerlei tinten groen-geel-oranje-rood en kan me er weinig bij voorstellen hoe het eruitziet in de zomer als alles ‘simpelweg’ groen is. Nu is het in ieder geval echt fantastisch!
Het tweede weekend heb ik de zaterdag lekker een dagje voor mezelf gehad (na eerst een enorme hoeveelheid knoflook gesorteerd te hebben). Voor vandaag en morgen was er slecht weer voorspeld, maar de zaterdagochtend viel reuze mee. Het zonnetje scheen nog en het was ook nog best wel warm buiten. Marshall en Kathleen zijn daarom ook nog maar snel de knoflook gaan planten, nu de aarde nog soepel was. De regen begon precies toen ze dit afgerond hadden, dus die timing was ook perfect. Op zondag was het weer dan wel compleet omgeslagen: het was een dag met onophoudelijke regen. Gelukkig hadden we daar wat op gevonden: er werden wat bestellingen weggebracht naar Ottawa, en eenmaal daar was er dan ook ruim genoeg tijd voor een bezoek aan het museum of history. Met een pas van de bibliotheek kon je hier blijkbaar gratis naar binnen, en zo zijn we dus als gezinnetje (Kathleen en Marshall als ouders, en Linden + vriendje en ik als de kinderen haha. Het is al even geleden dat ik nog tot die categorie gerekend werd, maar vandaag maakte ik geen bezwaar). Hier hebben we de middag rondgekeken en heb ik vooral veel informatie gekregen over de first nations (de verzamelnaam die hier gebruikt wordt voor wat wij ook wel kennen als de aboriginals / de eskimo’s / indianen etc.). Erg interessant! Ook nog een leuke rit gehad in de auto, waarbij ik wat tekenspelletjes en kaartspelletjes met de 2 jongens gedaan heb in de auto. Beste manier om zo’n regenachtige dag door te komen!

Afgelopen vrijdag heb ik denk ik wel de meest bijzondere dag gehad op de boerderij (voor de vegetariers onder ons (en verdere dierenvrienden): let op, misschien is het onderstaande stuk niet altijd even prettig om te lezen. Na de volgende enter is weer veilig terrein). In de ochtend kreeg ik te horen dat het tijd was om een aantal van de kippen te slachten. Dit zat er wel aan te komen, aangezien een groot deel van de kippen eigenlijk al te oud is voor een fatsoenlijke ei-productie, en nu dus vooral veel geld kost wat betreft hun voedsel. Ik wilde er graag bij zijn, maar begon die ochtend ook zo mijn twijfels te hebben. Marshall legde me (aardig gedetailleerd) uit dat ze de keel door zouden snijden, en wat er dan zou gebeurden tot het moment dat ze daadwerkelijk dood waren. Ineens wist ik niet meer zo zeker of ik dit wel echt wilde zien, en begon ik me vooral af te vragen hoe ik zelf zou reageren op dat alles. Uiteindelijk ben ik wel gebleven (ik zou er spijt van krijgen als ik dit zou missen, en ze konden de hulp ook erg goed gebruiken). Allereerst was het tijd om de kippen te vangen. En daar ging ik dus: de kooi in, waar ik normaal elke dag ben om de kippen te voeren en te kijken of ze nog verse eieren gelegd hebben. De eerste dagen was dit een beetje een handeling waar ik wat aan moest wennen, maar gek genoeg raak je na een week toch wel gehecht aan dit momentje van de dag en het ‘contact’ met de kippen. Dat was dus wel even slikken op het moment dat ik zo’n kip bij z’n (‘haar’ moet ik zeggen waarschijnlijk) poten vast had, hulpeloos op kop bungelend. We moesten een stukje lopen naar het veldje waar we de kip uiteindelijk aan een touwtje zouden binden en daar was het even wachten op de uitleg van Marshall wat we precies moesten doen. Dit was voor mij echt het vervelendste moment, wetende wat die kip te wachten staat. Even doorbijten dus, en zorgen dat de kip goed opgehangen wordt. Daarna sneed Marshall de keel door, en was het wachten totdat de kippen de laatste stuiptrekking gehad hadden (gelukkig was dit niet wachten als in ‘toekijken’: het kippen vangen ging gewoon verder, en dus ging ik de kooi weer in om dit moment niet helemaal mee te hoeven maken. Daarnaast was ik niet de meest geweldige kippenvanger, en bleef ik dus tijdens dit gedeelte wat langer achter in de kooi terwijl de rest weer een kip naar het veldje bracht).
Waar ik wel weer meegeholpen heb is bij het volgende stukje: de kippen werden in warm water gestopt om de veren makkelijker los te krijgen en werden daarna in een ronddraaiende machine gegooid die de veren er grotendeels uittrok. Daarna was het taak voor ons om die zo goed als kale kip weer op te pakken en de rest van de veren eraf te plukken. Dit was ook wel even gek om te doen, maar het wende al snel en het helpt enorm dat de kip geen hoofd meer heeft en er ineens veel meer eetbaar uitziet in plaats van als een levend dier. Vervolgens haalde Marshall de ingewanden eruit en werden de poten afgesneden. Daarna konden wij de kippen verder wassen/schoonspoelen, afdrogen en inpakken. Klusje geklaard.
Dit was zeker een hele ervaring, en een moment dat ik niet meer snel zal vergeten. Ik weet dat ik ’s ochtends nog erg vaak gedacht heb dat ik hierna echt vegetarier ga worden. Het is zeker geen leuk moment om te zien, maar het idee went wel. Deze dieren hebben in ieder geval een goed leven gehad en ondanks dat alles wel heel wat dichterbij komt als je de dieren zelf moet doden, kun je beter dit vlees eten dan het vlees uit een supermarkt. En zo is er ’s avonds ook één van de kippen in de oven belandt, en hebben we daarvan kunnen genieten bij het avondeten. Ook hier dacht ik eerst dat ik misschien wat moeite had met het eten, aangezien je dat dier misschien die ochtend nog wel vastgehad hebt en levend gezien hebt en dat jij de reden bent dat het nu hier zo opgediend wordt. Vanaf het moment dat alle ‘tekens van leven’ van die kip af zijn (hoofd / poten / veren), zie je het echter niet meer als een levend dier, maar is het echt veranderd in datgene wat je als ‘voedsel’ labelt. Gelukkig dus wel kunnen genieten van deze avondmaaltijd, ondanks die seconden waarbij de levende kip even door je gedachten schiet.

En dan zijn er nog de avonden op de boerderij. Marshall is een echte denker, die vooral goed wil doen voor de wereld (vandaar ook deze biologische boerderij, met veel nadruk op sustainable living), en die zijn zoon zo veel mogelijk wil leren over de wereld. Wat betreft tv en muziek blijft hij daarin wat hangen in de jaren 60 en 70, en zo komt het dat zijn zoontje van 10 nu voornamelijk luistert naar de Beatles en kijkt naar afleveringen van Star Trek (die ondanks hun absurditeit ook erg veel verwijzingen hebben naar wereldse gebeurtenissen). Een aflevering Star Trek (of een andere oude film / serie) is dus één van de manieren om hier je avond door te brengen. Daarnaast ben ik ook meegeweest naar een ‘halloween party’ in het dorp voor de kinderen, waarbij er wat spelletjes gedaan werden, en kinderen vooral heel veel snoep aten. Ook ben ik één avond bij een ‘House Concert’ geweest, iets wat hier blijkbaar redelijk gebruikelijk is. Er wordt een artiest ingehuurd om in jouw huis op te treden, en jij nodigt dan wat mensen uit en zorgt voor wat hapjes. Dit was een erg leuke avond, met goede muziek (of misschien beter: een erg goede muzikant die een combinatie van country/blues/folk speelde. Hier zaten erg goede nummers tussen, maar soms was het ook wel veel van hetzelfde en zat er naar mijn mening wat te weinig opbouw in zo’n nummer) en heerlijk eten! Als afsluiting was er zelfs zelfgemaakte icecream, waarbij ik de ‘selderij-ijs’ geprobeerd heb. Geloof het of niet, maar dit was verrukkelijk!

Ik heb besloten dat ik hier nog tot woensdagochtend blijf, en daarna heb ik nog een paar dagen een auto’tje gehuurd. Ik heb tot en met vrijdag om Bruce Peninsula te verkennen, en daarna ga ik door (of eigenlijk topografisch gezien: terug) naar Blue Mountains. Elizabeth werkt hier voor het seizoen, en we hebben besloten hier samen te komen met Kristy en nog wat andere mensen om wat rond te kijken en vooral even gezellig samen te kunnen zijn en bij te kletsen na al die jaren. Die zondag kan ik dan weer terug naar Toronto, en daarna is het al snel tijd om 4 dagen de trein in te gaan (uiteraard na mijn verjaardag gevierd te hebben in Toronto met wat ‘craft beer’ van één van de brouwerijen hier en hopelijk een lekkere cheesecake on a stick! :D

Tot weer in Whistler!