Happy belated thanksgiving!

- alweer een paar dagen geleden geschreven, maar ik ga de tekst niet meer aanpassen. Mocht je het echt willen weten: thanksgiving was hier afgelopen maandag -

Gisteren was het thanksgiving hier in Canada (inderdaad: een maand eerder dan de Verenigde Staten, naar eigen zeggen zodat de vakantiedagen wat mooier verspreid zijn). Ik heb dus ook voor het eerst thanksgiving gevierd, en dat was een hele belevenis! Allereerst is het vooral HEEEEEL ERG VEEEEEEEEEEEL eten. Mensen pakken uit, staan urenlang in de keuken voor de perfecte kalkoen, en delen dit vervolgens graag met anderen. Daarnaast is het een moment om samen te zijn, en je dankbaarheid uit te spreken voor wat het dan ook is waar je dankbaar voor bent. Leuk om de traditie een keer mee te maken, ook al was het geen volledig Canadese thanksgiving (volgens Kristy, ik zou niet weten hoe anders het kan zijn).
Ik heb thanksgiving dus gevierd met Kristy (één van de Canadese meiden die ik in Nieuw Zeeland ontmoet had), haar vriend en zijn familie. Zijn familie is Italiaans (of zo noemen ze zich in ieder geval. Beide ouders zijn in Canada geboren, en spreken ook accentloos Engels. Het is alleen dat ze daarnaast ook opgegroeid zijn met de Italiaanse taal en cultuur (wel te zien aan de passievolle manier van praten haha) en ze maken een andere stuffing voor de kalkoen. Tot zo ver de verschillen :P). Het was een interessante en vooral ook gezellige dag met heerlijk eten en leuke gesprekken. Ook was het erg leuk om Kristy na al die jaren weer te zien! Het was meer dan 4 jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hadden, maar voelde totaal niet zo. Gelukkig blijft het ook niet bij dit ene dagje, maar zie ik haar over een paar weekjes weer.

Daarnaast heb ik nog veel meer leuke momenten en goed gezelschap mogen hebben in de dagen voorafgaand aan thanksgiving. Ik was een weekje bij Eva op bezoek in Toronto, en het weekend voor thanksgiving stond overal al in het teken van dit feest. Zo zijn we een avondje bij een pot luck geweest (iedereen neemt een hapje eten mee, en dit wordt dan met z’n allen gedeeld) waarvoor Eva uitgenodigd was door een collega van haar. We waren eigenlijk al redelijk gesloopt van ons drukke dagprogramma, maar zijn ’s avonds toch nog met een zelfgebakken quiche op pad gegaan naar dit etentje. Dit bleek echt de beste beslissing te zijn, en wat hebben we een gezellige avond gehad! Bij binnenkomst werden we meteen enthousiast begroet, was er een hele groep mensen ‘weerwolven’ aan het spelen, werd er wat muziek gemaakt en groeide de stapel eten naarmate er meer mensen binnen kwamen. Ook was er een soort taarten/toetjeswedstrijd, en kwamen er in die categorie dus ook allerlei creaties binnen. Uiteindelijk waren er dan ook net zoveel nagerechten aanwezig, als al het andere eten zo ongeveer, dus dat was (helemaal in stijl) smullen maar! Alles zag er ook echt zo geweldig uit, dat je het wel moest proberen! Het was maar goed dat we na deze avond nog een stukje terug moesten lopen naar huis, een klein beetje beweging kon geen kwaad na deze suikeroverload. Verder ook heel veel leuke mensen leren kennen deze avond, veel interessante en vermakelijke gesprekken gehad, en afgesloten met meerdere zenuwslopende potjes jenga. Een avond om niet snel meer te vergeten!

Een dag later, de zondag, ben ik weer met eva rond gaan lopen in de stad. Allereerst was het op zoek naar een evenement genaamd ‘feeding the 5000’, waarbij er vandaag gratis eten uitgedeeld zou worden. Gelukkig was dit een redelijk gezonde lunch (minestronesoep met foccacia – honger hadden we nog niet vandaag) en hebben we daarnaast ook kunnen genieten van een soort van live kookprogramma op dit terrein. Het ging er vooral over hoe je zo veel mogelijk (restjes van) producten kunt gebruiken om nog een heerlijke en voedzame maaltijd te maken, en zo voedselverspilling tegen gaat. Best wel wat leuke en inspirerende tips gekregen, en er ook achter gekomen dat wij het zo slecht nog niet doen! Daarna tijd om nog wat meer te bewegen, verder te wandelen naar ‘the beaches’ in Toronto en hier te genieten van het zonnetje. Want ja, het spijt me om dit te zeggen, maar het weer is hier nog steeds echt fantastisch! Een lange broek is de meeste dagen nog te warm, dus heb ik hier nog vele dagen in korte broek + shirt rondgelopen. Zelf op de ‘slechte’ dagen dat er regen voorspeld was, heb ik steeds nog meer zon dan regen gezien. Elk weekend wordt er door de locals ook gezegd dat dit het laatste mooie weekend is, maar elke keer opnieuw worden ook zij weer verrast. Ik heb geluk dit jaar dus! (en ben nu ook wel steeds banger aan het worden voor het koude en slechte weer!!! Ik kan hier wel aan gewend raken haha :P).

Zo hebben we uiteindelijk een heel sportief weekend gehad, met veel lekker eten, heerlijk weer en goed gezelschap!

Dan de dagen / weken die hieraan vooraf zijn gegaan, want er is wel weer aardig wat gebeurd. Ik was gebleven bij Fundy National Park, waar ik 4 nachtjes gekampeerd heb. Hier heb ik weer een nachtje ‘backcountry camping’ gedaan. De plek was mooi, alhoewel ik wat verwend was in Newfoundland met de locaties, en het daar niet snel tegenop kan. Wel erg leuk: het was hier tijd voor mijn eerste echte rivercrossings in Canada! In Nieuw Zeeland had ik er hier wel een aantal van gedaan, maar in Canada was alles tot nu toe nog wel te vermijden met wat gehop van steen naar steen. Gelukkig was ik er hier ook op voorbereid, en kon ik met korte broek + teva’s makkelijk de rivier over. Heerlijk gevoel om deze uitdaging weer aan te gaan!
Verder heb ik hier nog vele andere wandelingen gedaan, waarvan eentje een enorme indruk gemaakt heeft. Het was één van de weinige looptracks hier (meestal moet je gewoon hetzelfde pad weer terug lopen), dus dat was al prettig. De wandeling ging naar meerdere watervallen toe, en na iets meer dan een uur onderweg te zijn in het bos hier, kwam ik uit aan de bovenkant van de eerste waterval. Prachtig uitzicht over het naar beneden denderende water, en vooral ook een mooi picknickplekje met de prachtig kabbelende rivier hier boven in combinatie met de bomen die aan het verkleuren zijn. Na een tijdje mijn weg weer vervolgd, ook al ging dit gedeelte van de track wel een stuk langzamer. Beneden bij de waterval was het tijd om wat over de rotsjes te rennen en te springen, het uitzicht van meerdere punten te bekijken, en ook aardig wat foto’tjes te schieten. En zo ging de hele wandeling wel verder: elke honderd meter was het wel even stoppen om van het pad af te gaan en te kijken naar het uitzicht vanaf de rotsen over de rivier. Ook het zonnetje liet zich steeds meer zien, zodat ik op een gegeven moment bij een watervalletje aankwam waar het er zo mooi uitzag (voor degenen die ooit ‘canyoning’ gedaan hebben: het deed me heel erg denken aan een gedeelte dat je op zo’n canyoningtrip tegen zou kunnen komen, waar je een sprong kunt maken van de rosten af, langs de waterval op, het water in) dat ik er wel in moest duiken! Geen zorgen: de sprong was niet hoog, en het was duidelijk dat het water hier ook aardig diep was. Zo heb ik hier een tijdje genoten van dit heerlijke natuurlijke zwembadje en mijn privé loungeplekje op de warme rotsen hier! Onvergetelijke plek!
Uiteindelijk de dag afgesloten met zonsondergang aan een meer, waar ik mijn kooksetje uit mijn tas gehaald heb en maar besloten had om hier mijn avondeten te bereiden in plaats van op de camping. Waarom niet als je toch alles zo bij je hebt?!

Zo heeft Fundy National Park me weer heel wat mooie dingen laten zien, heb ik kunnen genieten van de vrijheid van een eigen auto’tje en heb ik op diverse plekken nog die extreem indrukwekkende hoogteverschillen tussen eb en vloed kunnen bewonderen. Ondanks het overwegend prachtige weer, hier toch weer mijn tent nat in moeten pakken na wat regenbuien in de nacht en in de ochtend. Tja, je kunt niet alles hebben. De hele weg terug naar Moncton heeft het ook aardig gestormd en ik was dan ook gekleed op wat herfsachtiger weer. In Moncton, wachtend op de trein, hadden ze echter niets meegekregen van de regenbuitjes van de afgelopen dagen en was het gewoon nog 26 graden... snel even kijken of ik me ergens om kan kleden dus! Dit is veel te warm!

Vanaf hier heb ik de nachttrein genomen naar Quebec City, waar ik de volgende ochtend voor 7:00 uur alweer bij het hostel stond. Gelukkig was de receptie al open, en mocht ik zelfs al aanschuiven voor het ontbijt dat ze hier elke ochtend klaar zetten voor de gasten. Top! Deze vroege aankomst betekende ook dat ik heel veel tijd had vandaag om de stad te gaan verkennen, en zo heb ik de hele dag kriskras door deze prachtige stad gelopen. Wat heerlijk om ergens gebouwen tegen te komen die er wel fatsoenlijk uit zien, en de prachtige architectuur hier te kunnen bewonderen! Ook heb ik mooie uitzichten gezien over de St Lawrence rivier, en eindelijk ook lekker brood en kaas gegeten! Dit was wel zo’n beetje één van de dingen waar ik het meest naar uitkeek: een croissantje eten in Quebec, lekker brood kopen (daar doen ze normaal niet aan in Canada voor zover ik tot nu toe gezien heb... alles hier is van dat slappe toastbrood), en goed lunchen! Uiteindelijk was ik ook gewapend met nog wat geitenkaas en aardbeitjes van het marktje hier, en was ik de gelukkigste persoon op aarde! :P

Dag 2 was er eigenlijk weinig meer over om te zien of te doen, en was het vooral een herhaling van het beste moment van dag 1: de lunch! Vandaag was ik met een Duits meisje (Katharina) op pad, hebben we weer wat lekker brood, fruit en kaasjes ingeslagen, en zijn we op een mooi uitzichtspunt gaan zitten om urenlang te kletsen en te eten. Prima dagje zo! Verder was het ook tijd om het een en ander te regelen voor de komende dagen: ik was Katharina in het hostel tegen gekomen, waar we allebei 2 nachtjes bleven. Wat we daarna zouden gaan doen, dat was voor ons allebei nog niet helemaal duidelijk. Uiteindelijk zijn we dan ook samen een auto gaan huren om op pad te gaan rondom Quebec. Uiteraard ben ik de stad niet uitgegaan zonder eerst het nationale gerecht te proeven (ja beste mensen thuis: ik ben overgehaald door een aantal Canadezen dat ik toch echt de poutine moest proberen, en dat de beste plek om dit te doen Quebec was. Het was dus geen zatte bui om 4uur ’s nachts zoals ik eerst dacht, en ook geen hangover momentje, maar simpelweg een bewuste keuze om die avond dit ‘comfort food’ – zoals het hier ook wel bekend staat - te gaan proberen). Resultaat: ik ben niet overtuigd. Het is niet vies, maar ook zeker niet iets dat ik snel nog een keer zou bestellen (alhoewel ik wel nieuwsgierig ben of het op een andere plek echt heel anders smaakt). Voor mij is het jammer dat de frietjes niet meer knapperig zijn, maar compleet doorweekt met jus. Verder had ik de ‘echte’ poutine met cheese curds (dit was een vereiste blijkbaar), maar die curds vond ik juist wat vreemd. Ik kan me voorstellen dat ik net zo blij zou zijn met een gesmolten laag cheddar eroverheen. Tot zover dus mijn poutine-experience. Leuk om geprobeerd te hebben, zeker een vullende maaltijd (wat ben ik blij dat ik slechts een halve portie besteld had!) en met een gerust hart kan ik nu verder reizen door Canada, wetende dat ik dit onderdeel in ieder geval af kan vinken van mijn to-do lijstje.

De verdere reis rondom Quebec dus: we hadden geen betere keuze kunnen maken! Dag 1 zijn we, samen met een meisje uit Zuid Korea, naar de Montmorency watervallen geweest. Dit was enigszins onverwacht een extreem toeristisch plekje, maar gelukkig ook wel mooi om te zien. We hebben enkele uurtjes rondgewandeld in dit gebied en hebben wat verkoeling gekregen onderaan de waterval van de spray die ervan afkwam. Heerlijk! Helaas moesten we hierna wel weer alle trappen op naar het topje van de waterval waar de auto geparkeerd stond, en voelden we weinig meer van dat verfrissende momentje. Tijd om langzaamaan te vertrekken en hopelijk een leuk picknickplekje te gaan vinden. Zo hebben we afscheid genomen van het andere meisje en zijn wij – door wat dure wijken met enorme villa’s – doorgereden op pad naar La Malbaie.

In Malbaie werd het duidelijk dat dit toch echt wel de Franstalige provincie is. Tot nu toe had ik nog maar weinig Frans gesproken. Het was hooguit een ‘Bonjour’ en ‘spreekt u ook engels?’ (in het Frans uiteraard) tot nu toe. Daarna ging het gesprek gewoon door in het Engels (wat voor mij wel erg fijn was...! Ik kan nog wel enigszins een zin vormen of een vraag stellen in het Frans, maar als ik daarna ook antwoord krijg, dan ben ik echt compleet verloren). Hier kwamen we het hostel binnen, en probeerde de man ons wel te helpen in gebrekkig Engels. Hij werd echter al snel weggejaagd door een andere vrouw. Deze andere receptioniste sprak echter alleen Frans (of vertikte simpelweg Engels te spreken, net zoals ze het ook vertikte om ons uit te laten praten in welke taal dan ook). Een enigszins bijzonder binnenkomen was het hier dus wel, en ook in de rest van het hostel ontbrak de sfeer wel. Besluit was dus makkelijk genomen: morgen pakken we onze spullen in en rijden we verder. Zo zijn we naar het Parc National des Haute Gorges de la Riviere Malbaie (een hele mond vol ja...) gegaan, en hebben daar meteen gekozen om de langste en zwaarste wandeling te gaan doen. Weersvoorspelling zag er goed uit voor vandaag, en voor deze wandeling wilde je wel helder weer hebben. Zo zijn we begonnen aan een aardige klim omhoog, en hadden we na 700meter al prachtig uitzicht over het kleine riviertje beneden in het dal, en vooral de steile rotswanden met gekleurde bomen om ons heen! Wat een plek! Kan het echt nog beter worden dan dit? Zo zijn we toch maar verder gewandeld en hebben we ook de overige 4km van deze track gelopen. En inderdaad: het kan nog veel mooier! Wat een indrukwekkend uitzicht van deze top (of toppen eigenlijk: de track ging langs 3 summits op). We hadden hier afwisselend zon en bewolking, met een aardig windje dat de wolken langs de rotswanden omhoog blies. Dit maakte deze plek alleen maar interessanter en mysterieuzer, met ook meertjes die af en toe verdwenen en weer verschenen in de wolkenflarden. We kregen geen genoeg van het uitzicht hier ‘op het topje van de wereld’, en waren extreem verbaasd dat je dit kon vinden op slechts enkele uurtjes rijden van Quebec City. We wisten eigenlijk allebei niet dat er hier ook echt bergen waren.
Uiteindelijk zijn wel wel weggejaagd van dit plekje door extreem harde wind in combinatie met een enorme stortbui. Dan is het hier ineens toch wel erg ‘exposed’. En het was maar goed ook dat we op dat moment terug gegaan zijn: eenmaal beneden was de shuttlebus er zo goed als meteen en konden we mooi vervoerd worden naar de parkeerplaats waar we de auto achter gelaten hadden. Ik denk dat we allebei te moe waren om dit stuk ook nog eens terug te moeten lopen.

Eenmaal bij de auto hebben we besloten dat we verder zouden gaan rijden richting Tadoussac. Het was of een nachtje hier op de camping blijven, met een kajaktochtje in de ochtend en nog een korte wandeling in de middag op de planning; OF vanavond nog door naar Tadoussac om nog anderhalve dag daar rond te kunnen kijken. Dit was uiteindelijk de beste beslissing die we gemaakt hebben! Ondanks het vele rijden, was dit het echt meer dan waard! Alleen al het hostel waar we deze nacht geslapen hadden, was fantastisch! We hadden nog niet eerder van het hostel gehoord, en kwamen het toevallig tegen in een reisgidsje. Zonder reservering zijn we daarheen gereden, hebben nog even de weg moeten vragen naar dit plekje toe (met als omschrijving: bij het bord met een paard ga je rechtsaf omhoog het weggetje in), en kwamen er daar achter dat dit blijkbaar een bekend hostel is vanwege de goede reviews in de lonely planet of wat voor reisgids dan ook... en dat betekende dan ook: fully booked. Gelukkig was er ook ruimte om te kamperen en kon Katharina zelfs een matje lenen van één van de dames van het hostel. Zo in het donker de tent opgezet, nog een lekkere maaltijd gekookt, genoten van wat kopjes thee en daarna lekker gaan slapen. Ik was erg nieuwsgierig waar we terecht waren gekomen (in het donker zagen we niet zo veel), en werd de volgende dag dan ook aangenaam verrast door deze mooie plek met prachtig oud huisje. Fantastisch dat zoiets impulsiefs en ongeplands zo goed uit kan pakken!

Ook voor vandaag was het weer de grote vraag: wat gaan we doen? Er was hier een national park in de buurt, maar je had ook Tadoussac zelf, de whale watsching tours, allemaal plekjes nog iets ten noorden van hier die ook aanbevolen werden...... oftwel: te weinig tijd! Uiteindelijk besloten dat onze voeten wel een dagje rust konden gebruiken, naar een uitzichtspunt gereden met prachtige uitzichten over het fjord, en vervolgens doorgegaan naar Tadoussac. Hiervoor moesten we het fjord oversteken met een gratis autoferry. Het was een tochtje van nog geen half uur, maar we werden bij aankomst al verrast: vanuit de auto was ik over het water aan het staren, waar ik zo-even een wit flupje boven had zien komen. Heb ik dat goed gezien? Of is het mijn brein dat dit zo graag wil zien, dat ik me vanalles inbeeld. Maar nee hoor, daar was het weer: af en toe kwam er het witte bovenlichaam van een beluga sierlijk net boven het water uit, om snel ook weer de diepte in te duiken. WOW!
Op de ferry zijn we dan ook zo snel mogelijk de auto uitgegaan, om boven op het dek over het fjord uit te kunnen kijken. Hier zijn we nog aangenaam verrast door meerdere walvissen (we vermoeden minkes), waaronder eentje die net tussen de ferry en de kade nog even omhoogkwam om wat lucht te happen. Slecht enkele meters van ons vandaan dus!!! Dit is beter dan een whalecruise waar je 80 dollar voor betaald en niet eens zo dichtbij mag komen haha! Uiteindelijk bij het aanmeren ook nog een walvis gezien wat verderop het fjord in, die nog even een watershow gaf door mist omhoog te sproeien door zijn sproeigat. Het zag er prachtig uit, afgetekend tegen het fjord en met het licht over het water dat ook de spray van de walvis zilvergoud kleurde. Wat zijn we blij dat we deze keuze gemaakt hebben!

Ook de rest van Tadoussac was prachtig. Het is een schattig plaatsje, met wat leuke restaurantjes, een mooi waterfront en wat lekkere korte wandelingen voor uitzicht over het water. Eerst zijn we een kijkje gaan nemen bij een uitzichtspunt, daarna doorgegaan naar de duinen en daar hebben we genoten van een fantastisch uitzicht over het water en de kust hier. Je hebt hier totaal niet het idee dat je je bij een rivier bevindt, je kunt de overkant van de St. Lawrence niet eens zien! En als je je dan ook bedenkt dat je hier duinen hebt, en uitzicht over wat mooie kliffen, dan kun je simpelweg niet anders dan het idee hebben dat je hier toch echt bij de zee belandt bent. Na wat genoten te hebben van het heerlijke zonnetje, het gevoel van het zand op onze blote voeten en het uitzicht, zijn we de zandhelling afgelopen naar beneden. Op het begin lagen er nogal wat steentjes tussen het losse zand (liep niet altijd even makkelijk...) maar later was het echt alleen maar heerlijk wit zand. Dit bracht ons op een idee: de helling die we afliepen was redelijk steil, maar we liepen schuin naar beneden en hadden zo dus niet het steilste gedeelte te pakken. Wat als we dat nu eens wel zouden doen? Het was zo steil dat het een combinatie werd tussen zandskien en naar beneden rennen, en dat voelde fantastisch! Zo al snel beneden (“ohoh, ik zie nu al op tegen die klim omhoog”) en daar lekker een stukje langs de waterkant opgelopen. Ook zijn we even met onze voeten het prachtig heldere blauwe water ingegaan. Maar hoe mooi dit er ook uitzag, de pijn van het water was niet te negeren. Ook al is dit dus een rivier – het water is hier zo diep en beweegt zo veel dat het het hele jaar ook niet opwarmt. Met een temperatuur van 4 graden moet je het doen hier... En dan kan het er nog zo mooi uitzien, ik moet zeggen dat ik dan toch liever op het zand blijf.
Zo dus een heerlijk ontspannen dagje gehad, en terug in Tadoussac wat het tijd voor ons laatste uitstapje: take-out halen (bietenpesto pizza en zalmburger, dus het was best een luxe take-away), een stukje lopen naar het waterfront waar je ook uitzicht had over het fjord, en daar lekker genieten van deze heerlijke maaltijd, en tegelijkertijd genieten van een prachtige zonsondergang vanaf onze eersterangs positie op de rotsen. De zon ging onder ‘in het fjord’, dus dat waren nog wat prachtige plaatjes. Wat een heerlijke dag! Ik moet zeggen dat ik bijna verbaasd was hoe fantastisch vandaag is geweest. Meestal geniet ik toch het meest van de national parks, iets meer rust / iets minder toeristische plekjes, lekker een flink stuk wandelen en dan genieten van de uitzichten, maar vandaag heeft veel goede verrassingen gebracht! Het was een dag om niet snel te vergeten!

Met z’n tweeen zijn we deze avond nog teruggereden naar La Malbaie om daar toch maar weer een nachtje in het hostel te slapen. Er waren niet veel andere opties wat betreft hostels, en we moesten de volgende dag alweer vroeg in Quebec zijn om de auto terug te brengen. We hadden dus maar besloten dat nog één nachtje daar niet veel kwaad kon. De bedden waren goed, en de keuken zouden we toch bijna niet nodig hebben. Aangezien we niet veel langer daar hoefden te blijven, was het nog wel te overleven om hier nog een nachtje te slapen. En we hebben heerlijk geslapen na deze intensieve dagen! Uitgerust en blij met hoe alles gelopen is de laatste dagen gaan we dan weer terug richting Quebec City. Hier hebben we afscheid genomen en zijn we allebei een andere kant opgegaan.
Ik heb vandaag een rideshare naar Ottawa (er is een website waar je een plekje kunt boeken in de auto bij iemand anders die dezelfde kant op gaat als waar jij heen wilt, voor de kenners: de Canadese variant van blablacar). Nog een aantal uurtjes autozitten te gaan dus.
Gelukkig (na een wat stroef begin) een hele leuke rit gehad. Ik had van de chauffeur al wat berichtjes gekregen... allemaal in het Frans. Dit had ik gelukkig kunnen ontcijferen en zo heb ik hem ruim op tijd kunnen vinden op de afgesproken plek. Verder waren er nog 2 andere ‘lifters’, die ook in het Frans begonnen. Dit was echt totaal niet te volgen voor mij (ik denk dat het grotendeels aan mijn (gebrek aan) kennis van de Franse taal ligt, maar dan heb je ook nog het verschil tussen het Franse-Frans en Quebecois (het Quebecse Frans) wat zelfs voor problemen zorgt voor Franstaligen). De drie medepassagiers woonden allemaal in Quebec, maar één van hen had ook een hele tijd in Vancouver gewoond en werkte als een vertaalster. Na wat vragen in het Frans gesteld te hebben en ook wat geprobeerd te antwoorden, is zij overgestapt naar het Engels en hebben we urenlang kunnen kletsen. Dat pakte heel wat beter uit dan ik in eerste instantie verwachtte.
Ook wel een leuke anecdote: zij vertelde mij dus dat als zij naar Frankrijk gaat en daar Fransen in het ‘Frans’ (Quebecois) aanspreekt, de Fransen meteen schakelen en in het Engels verder gaan – ongeacht hoe gebrekkig hun Engels is. Iets wat ze voor de rest van de Europeanen meestal dus vertikken, doen ze meteen voor iemand die eigenlijk soort van dezelfde taal spreekt. Blijkbaar is het verschil dus echt zo groot dat het voor hen makkelijker is om in het Engels verder te gaan, dan ook maar een poging te doen iemand uit Quebec te verstaan. Ik vond het hilarisch!

Verder met Ottawa. Ik kwam hier eind van de dag aan, en wist dat Eva wat later ook naar het hostel zou komen. Tijd om wat boodschapjes te doen, en daarbij alvast een beetje rond te kijken. Iemand in het hostel raadde me aan om de straat uit te lopen tot het eind, aangezien dat (vooral met zonsondergang) wel een leuk stukje lopen was. Zo kwam ik al door Byward Market (allemaal leuke restaurantjes en overdag wat kleine marktstalletjes), en kwam ik uit in een park met prachtige uitzichten over een paar oude gebouwen. Geen idee wat deze gebouwen waren, maar ik kon het zeker ook zonder die kennis waarderen (later bleek één ervan deel van de parlementsgebouwen te zijn, en de andere de art gallery). Hier waren de wolken ook langzaamaan aan het verkleuren door de ondergaande zon, en bleek ik ineens precies op de juiste tijd op de juiste plek te zijn. Wat een leuk begin in deze stad! Ook heb ik wat informatie gelezen, waaronder het feit dat Ottawa nog nauwelijks bestond toen het verkozen werd tot hoofdstad. Er waren slechts een paar gebouwen te vinden op deze plek toen Queen Victoria besloot dat dit de nieuwe hoofdstad van Canada zou worden. Er wordt zelfs gegrapt dat ze een kaart had gepakt en geblinddoekt een speld erin gestoken had om zo te bepalen wat de hoofdstad van Canada zou worden. Uiteindelijk zo dus wat langer rond blijven hangen in deze mooie gedeelten van Ottawa, en wat later begonnen met de boodschapjes en het eten koken. Achja, kan gebeuren.

Verder heb ik in Ottawa nog veel leuke plekjes bezocht: er was een ‘Mosaic’ vanwege het 150-jarig bestaan van Canada. Hier heb ik dan ook een tijdje rond kunnen hangen, om de enorme bloemstukken te bewonderen die allemaal iets typisch van Canada (of één van de provincies) verbeelden. Daarnaast nog wat rondgehangen in deze stad, een rondleiding gekregen door het indrukwekkende parlementsgebouw (met een ‘belle en het beest’-bibliotheek met een boekenverzameling van meer dan 2x de mount everest als je alles op zou stapelen), een huurauto’tje geregeld voor de komende dagen en nog lekker gegeten in de stad samen met Eva!

Vrijdag ben ik dan de auto op gaan halen, en heb ik geprobeerd het hostel weer te bereiken. Met de gekke stoplichten hier, het drukke verkeer en vooral de enorme hoeveelheid éénrichtingswegen was dat nog wel even een opgave... Maar uiteindelijk heb ik het hostel gevonden, kon ik Eva daar ophalen en zijn we samen nog even boodschappen gaan doen voor het weekend. Daarna was het weer tijd het drukke verkeer in te gaan: nu tijd voor poging ‘de stad uitkomen’. Ook niet altijd even makkelijk, maar we zijn op weg! We gaan een weekendje naar Algonquin Provincial Park en omgeving toe. Dit park is deze tijd van het jaar vooral bekend door de ‘Indian Summer’ met alle prachtig verkleurende bladeren. We hadden een ‘cabin’ gehuurd voor twee nachtjes, aan een meer wat buiten het park zelf. Hier aangekomen werden we vriendelijk begroet door de eigenaresse, en liet zij ons zien waar we alles konden vinden voor de komende dagen. We hadden een klein hutje om in te slapen met z’n tweeen, en gelukkig een enorme hoeveelheid dekens die we mochten gebruiken! Ondanks het mooie weer van de laatste dagen, wordt het hier ’s nachts wel goed koud. Daarnaast hadden we ook een ‘buitenkeuken’: een partytent afgesloten met muggengaas, een barbecue, en allerlei potten/pannen/borden etc. Verder was hier geen elektriciteit, dus het was een soort van kampeergevoel, met koken bij campinglantaarnlicht zegmaar. Ik vond het echt een fantastische locatie, en heerlijk om weer zo buiten te zijn, maar wel was het zorgen voor genoeg kleding vanwege de kou: even omkleden dus, alle lagen aan en muts op en dan zijn we er klaar voor!
Ook was er verder niet veel te doen in de avond, en is het al redelijk vroeg donker. 21:00uur je bedje induiken is dan ook zo’n beetje het enige mogelijke avondprogramma, en daar kun je dan nog even genieten van een boekje terwijl je zelf ingepakt bent in 4 lagen dekens haha!

Zo een nachtje heerlijk geslapen, en was het de volgende ochtend al vroeg tijd om ons bedje uit te rollen en te genieten van een volledige dag in Algonquin Park. Ook bij het opstaan was het: handschoenen aan, muts op, en zo veel mogelijk lagen kleding zo lang mogelijk aanhouden. Wat waren we blij met onze kopjes thee deze dagen!
Het is echter niet alleen maar miserabel deze ochtend. Het zonnetje liet zich al enigszins zien, en we werden getrakteerd op prachtige views over het meer, met mistflarden die net boven het water bleven zweven. Geen verkeerd begin van de dag dus. Niet al te veel later waren we klaar voor vertrek, en zijn we een uurtje gaan rijden om bij het park uit te komen. Hier werden we verrast door een rij bij het bezoekerscentrum waar je moest betalen voor de entree. De rest van Canada loopt zo langzaamaan leeg wat betreft het toerisme, deze plek is blijkbaar ‘the place to be’ dit weekend. Ik moet ook wel zeggen: het is natuurlijk herfst, je hebt de mooie kleuren in het park deze tijd van het jaar, het is weekend en het is mooi weer. Ik kan me voorstellen dat het een goede plek is voor een uitstapje! Nadat we ook ons entreebewijsje hadden, zijn we verder gereden en na een klein stukje rijden ons eerste stopplekje tegen gekomen. Tijd om een wandeling te gaan doen in dit gebiedje waar veel bevers voorkomen, en te kijken naar de bouwsels die zij hier creeren. Het was een mooie wandeling door bossen, langs het water op en uiteindelijk met een mooi uitzicht over het geheel. Daarna verder gegaan naar onze volgende wandeling, de lookout trail. Ook dit was een redelijk kort rondje, maar weer met mooie uitzichten over de eindeloze bossen hier met wat meertjes die her en der zichtbaar zijn. Ook hebben we nog een mooi (en toen alle aziaten weg waren, ook heerlijk rustig) picknickplekje gevonden aan het water, en was het genieten van dit mooie landschap en het heerlijke zonnetje dat nu volop warmte uit aan het stralen was. Daarna hadden we nog tijd voor één wat langere wandeling, en zijn we op een wat langere en iets uitdagendere trail beland. Zo hebben we een heerlijk dagje Algonquin verkend, en best een hele hoop gezien hier. Tijd om terug te gaan naar ons eigen hutje, en daar weer een lekkere maaltijd te bereiden (met de potten en pannen op de barbecue). Het hele avondritueel van lagen aantrekken, thee opzetten, en eten in het donker bij de campinglichtjes herhaalde zich weer; en ook het vroeg het bedje induiken stond weer op de planning voor vanavond. Na zo’n intensieve dag slaap je meestal ook best wel prima, en kom je in ieder geval ook zonder problemen de volgende ochtend weer vroeg je bed uit.

Deze zondag zijn we begonnen met een kanotripje op het meer waar we aan sliepen. We konden hier heel goedkoop een kano huren voor de dag, en aangezien het zonnetje ons ook al langzaamaan begon te verwarmen, zijn we daar maar mee begonnen. Na een korte worsteling met de kano zaten we dan op het water en konden we de omgeving dus eens vanaf een ander standpunt bekijken. Allereerst zijn we naar de overkant van het meer gevaren, om daar de laatste mistflarden van deze ochtend nog langzaamaan te zien verdwijnen. Ook konden we langs wat mooie rotsen op, en was het vooral genieten van die enorme stilte en rust hier. Naast wat eenden/vogels her en der was er hier weinig leven te zien. Ook hebben we nog een stop gemaakt op een klein eilandje, en zijn we vervolgens via de rand van het meer teruggegaan naar ons beginpunt. Wat een heerlijke manier om wakker te worden en je dag te beginnen!
Nu waren we dan klaar om ook de auto in te gaan, en langzaamaan terug te gaan naar Toronto. Gelukkig hadden we onderweg nog wat stopplekjes en ook een mooie wandeling om te doen. De route die we uitgezocht hadden leidde ons naar een mooi uitzichtspunt, waar we ook hier weer lekker in het zonnetje op de rosten ons picknickmomentje konden houden. Na hier lange tijd genoten te hebben, en de nodige (spring)foto’s geschoten waren, konden we weer terug naar de auto. Tijd voor een andere route terug! En meestal ben ik blij met zo’n andere route en nieuwe dingen om te zien. Hier werd het echter duidelijk dat we niet in een Provincial Park waren en de paden dan ook wat minder goed onderhouden werden. Het grootste deel van de wandeling hadden we redelijk normaal kunnen lopen, alleen hield het pad ineens op. Of in ieder geval: het pad was voor ons niet meer zichtbaar door de enorme plas water die het pad bedekte... Hoe komen we hier nu langsop? We hadden allebei niet zo’n zin om helemaal terug te gaan lopen, en zo eerst maar wat over de stukjes hout en de iets stevigere graspollen proberen te hoppen om het volgende droge stukje te bereiken. Na een tijdje was dit echter niet meer te doen, en was het tijd voor een andere oplossing. Op de helling aan onze linkerzijde leek wel een soort van pad te zien, misschien kunnen we dat proberen? En zo wat omhooggeklommen, door de wat dichtere begroeiing heen geworsteld en regelmatig om ons heen gekeken of dit ‘bijna pad’ nog zichtbaar was. Gelukkig bleef er steeds wel een soort van begaanbaar stukje over en kwam ook al redelijk snel een afdaling in zicht die ons weer terugbracht naar het normale pad. Nu gelukkig weer boven het water! Zo, dat avontuur hebben we ook weer overleefd!

Terug bij de auto waren we klaar voor onze verdere reis naar Toronto. Gelukkig was het rijden niet al te vermoeiend (dat krijg je als er maar weinig verkeer is, en als je de cruisecontrol aan kunt zetten – ook erg prettig!) en hebben we het hele stuk bijna in één keer af kunnen leggen. Alleen net voor Toronto werd het verkeer (uiteraard) een stuk drukker, en was het geduldig kijken hoe de stad langzaamaan dichterbij kwam. Het laatste stuk was echter rijden over 5-baanswegen, vol verkeer, en met de zon die zo laag stond dat ik niets meer kon zien van de borden en de wegen om me heen. Dat was dus even intensief! Maar gelukkig was Eva uiteraard al een tijdje in Toronto en kende zij veel van de straatnamen om ons heen. Dat gaf toch wel een fijn gevoel om iemand bij je te hebben die alles een beetje wist te plaatsen hier  Gelukkig dus ook al redelijk snel en soepel Eva’s ‘huis’ hier bereikt, waar het nu toch wel echt tijd werd om te zorgen voor een avondmaaltijd. Gelukkig hadden we de leftovers nog van gisteren, en dat bleek (nadat er al wat nootjes en chocoladerepen gesneuveld waren in de auto) precies genoeg te zijn!

De rest van de week in Toronto gebleven, en ondanks dat dit toch echt een enorme miljoenenstad is, voelde ik me hier redelijk snel thuis. Ik heb hier veel door de stad gelopen om alles te verkennen, ben leuke marktjes tegen gekomen (Kensington Market en Distillery District waren echt leuke wijkjes om doorheen te lopen!), heb een dagje intellectueel gedaan in het Science Museum, en heb daarna vooral veel genoten van het heerlijke zonnetje hier! Eén dagje ben ik naar de Toronto Islands gegaan, waar ik na een heerlijke strandwandeling (het voelde als een tropisch eiland! Het water was zo mooi helderblauw en lichtte prachtig op in het zonnetje) op het strand in slaap gevallen ben. Daarnaast was dit echt een leuk plekje om rond te fietsen, en te genieten van de verkeersloosheid zo dicht bij die extreem drukke stad. Ook ben ik een dagje met een tour naar de Niagara Falls geweest, heb – ondanks de hordes toeristen – wel kunnen genieten van het waterspektakel hier en zelfs af en toe een semi-rustig plekje gevonden om even met uitzicht een picknickstopje te maken. Daarna ook doorgegaan naar Niagara-on-the-Lake en een winetasting gedaan met een witte wijn, een rose, en twee verschillende soorten ijswijnen. Deze regio is namelijk erg bekend vanwege de ijswijnproductie (die wereldwijd blijkbaar ook alleen maar in Duitsland en in Canada te vinden is, en vanwege de extremere temperaturen in Canada hier een stuk bekender is). Leuk om te proberen, maar ik moet zeggen: ik ben geen enorme fan. Ik heb in Nederland dessertwijnen op die ik interessanter vond dan deze ijswijn. Dit was vooral heeeeeel erg zoet, zonder de overige interessante aspecten die ik ken van de dessertwijn. En aangezien deze soort wijn ook nog eens extreem duur is, was ik blij dat ik het heb kunnen proberen met een proeverij, en niet meteen een hele fles heb hoeven kopen! Al met al: geslaagd dagje!
Daarnaast heb ik in het weekend met Eva nog meer kilometers gemaakt door de stad heen. Zo zijn we een kijkje gaan nemen bij de St Lawrence Market (druk!!!) en hebben we een broodje met de enige echte ‘Canadese Bacon’ (de ‘peameal bacon’) geproefd. Verder stond de rest van de dag ook vooral in het teken van rondlopen en eten. We wilden graag naar een ‘festival of lights’, maar deze hebben we helaas niet gevonden. Tijd voor andere plannen en dus zijn we maar bubble tea gaan drinken, en hebben we nog afgesloten met een heerlijk ijsje waarbij je zelf je type frozen yoghurt mocht kiezen, en daarna vanalles en nog wat toe kon voegen als topping. JAMMIE! Dit betekende nu wel al een redelijke suikeroverload, en met de avond die hierop volgde (het thanksgiving / pot luck dinner) zorgde dit voor gevulde maagjes voor zo ongeveer de gehele rest van de week...
We hebben in ieder geval goed gegeten hier in Toronto, met een hele afwisseling van thuis koken (pannenkoeken bakken met Eva’s huisgenoot, en een week later ook samen dumplings maken), en vanalles lekkers proberen onderweg waaronder een heerlijke maar ook wel enorm vullende maaltijd in een mexicaans restaurant (we hadden niet eens meer ruimte voor de deep fried icecream als nagerecht!!). Vanmiddag en vanavond gaan we naar een soort van spelletjescafe waar mensen bijeen komen om spelletjes te gaan spelen en daarbij ook lekker wat te eten en drinken. Ik ben benieuwd!

Ook heb ik nu nog steeds niets verteld over een paar tussenliggende dagen, die ik doorgebracht heb bij Jill en haar ouders in Chatham, maar daarover later meer! Nu wordt het toch echt tijd om dit blog weer eens te posten... als je het tot hier gered hebt – sorry voor het extreem langer verhaal... ik ga toch echt proberen het korter te houden voor de volgende keer :P Tijd vliegt!