Van oost naar west

WOW! Hier zijn we dan, in de trein van Toronto naar Vancouver. De reis begon al goed, met meer dan 3uur vertraging voordat ik uberhaupt op het treinstation was. In plaats van een vertrek om 22:00uur, betekende dat vertrekken om half 2 ’s nachts. Pfoe, iets langer wakker blijven dus. Gelukkig was ik daar wel al ruim op tijd achter, betekende dit dat ik wat langer in het comfortabele hostel kon blijven, alles kon regelen wat ik moest doen waarvoor ik internet nodig had (ik was er een dag eerder achter gekomen dat er op deze trein geen wifi is) en pas later naar het treinstation hoefde. Hier ging ik dan heel ‘onbackpackerachtig’ heen, met een backpack op mijn rug, een koffer in mijn hand, en nog twee andere tassen bungelend aan overige lichaamsdelen. Ok, dat klinkt misschien een stuk minder comfortabel dan het uiteindelijk was, en de wandeling naar het station was gelukkig ook niet al te lang. Het gaat alleen een beetje in tegen het principe van ‘backpacken’ en lichtgewicht rondreizen...

Eenmaal op het station (ook hier geldt weer de categorie ‘onbackpackerachtig’) kon ik mijn bagage inchecken en kreeg ik te horen dat ik kon wachten in de businesslounge! Jawel: businesslounge!!! Woohoo! In plaats van een gewone stoel, heb ik voor deze reis het bovenste stapelbed geboekt, zodat ik gedurende deze 4 dagen ook daadwerkelijk een beetje kan slapen en niet 24/7 met een stijve nek rond hoef te lopen. Deze ‘upgrade’ in klasse hield dus ook in dat ik, voordat de reis begon, toegang had tot de businesslounge op het station. Dit betekende een comfortabele stoel, rustgevende muziek, een verwarmde ruimte en een hele berg eten en drinken. Die paar honderd dollar extra is het nu al waard haha!

Wel was het dus behoorlijk laat voordat we eindelijk de trein in konden... kwart over 1 ’s nachts begonnen we met boarden. Dat was even zoeken naar het juiste treinstel om in te stappen, vervolgens uitvogelen hoe dat hier werkt met de stoel/bednummering en daarna kijken waar ik mijn bagage kon laten. De hele trein bestaat uit een smal gangetje (net breed genoeg voor 1 persoon, dus dat is wat passen en meten af en toe) en dan aan weerszijden de stapelbedden, stoelen of cabins. De stapelbedden worden overdag omgetoverd tot stoelen, en ’s avonds weer in een comfortabel bedje veranderd. Nu heb ik dus alleen nog maar de bedvariant gezien, waar ik op dit tijdstip erg blij mee ben! Snel omkleden en dan de oogjes dicht. Het slapen lukt echter niet meteen: ik voel me ietwat misselijk (je hebt geen raam om uit te kijken en je te orienteren, en ik heb me regelmatig wat omgedraaid en gebukt met het in- en uitpakken van mijn spulletjes. Toch probeer ik maar rustig te liggen (terwijl de trein alle kanten op hobbelt, aardig wat geluid uitstoot en dan weer versnelt of afremt). Dit is wel even wennen, maar nog steeds: wat ben ik blij met mijn bed! (en het kussen verdient extra complimentjes: wat een zaaaaaalig kussen haha!).

Ik denk ook niet dat het vreselijk lang geduurd heeft voordat ik in slaap viel, en eenmaal in dromeland heb ik een heerlijk nachtje gehad. ’s Ochtends ging mijn wekker om 7 uur en ben ik meteen opgestaan om de trein wat te verkennen en op zoek te gaan naar de ontbijtkar. Gisteren hadden we al kort gehoord dat 5 treinstellen verderop de ‘Dome-car’ zou zijn voor het panoramauitzicht, en één stukje verder is de ‘dinner-car’ waar alle maaltijden opgediend worden. Zodra ik de Dome zag, ben ik meteen naar binnen gegaan om een kijkje te nemen! Kwart over 7 in de ochtend, de zon is nog niet heel lang wakker hier, en ik heb het hele uitzicht voor mezelf! Wat ik zie is adembenemend: kleine meertjes en riviertjes overal, wat kalende bomen en her en der een indrukwekkende rotspartij. Ik blijf meteen enkele minuten zitten om te genieten van al dit moois! Nogmaals: wat ben ik blij dat ik voor de trein gekozen heb!

Uiteindelijk weer naar beneden gegaan, en daar stond een ontbijtje klaar. Ik heb een thee gepakt, een sinaasappelsapje erbij, een paar stukjes fruit en een croissantje. Misschien is het uitzicht hier niet net zo goed als in de dome, er zijn nog steeds genoeg ramen om te genieten van het landschap dat zo langzaamaan voorbijtrekt. En ook hier weer wat rustgevende deuntjes op de achtergrond, prima wakker worden zo! Later kom ik er echter achter dat dit niet het ‘echte’ ontbijt is, en dat je er ook voor kunt kiezen om nog een stukje verder te gaan in de trein en daar daadwerkelijk ontbijt geserveerd krijgt. Even mijn camera ophalen, en dan doen we maar een ontbijtje nummer 2. Voor mij was dat pumpkin spice pannenkoekjes met bacon en maple syrup, jammie!
Tijdens dit tweede ontbijt heb ik ook gezellig gekletst met mijn ‘stapelbedgenoten’ (het is niet echt een kamertje dat we hebben, dus bij gebrek aan een betere omschrijving noem ik mijn stapelbedburen maar zo) en een vierde meisje dat er iets later ook bij kwam zitten. Daarna tijd voor een lekkere douche (nog zo’n voordeel van die ‘sleeper-class’: met alleen maar een geboekte stoel heb je ook geen toegang tot een douche, en dat zou dan dus 4 dagen niet douchen betekenen......). Heb ik al gezegd hoe blij ik ben met deze keuze haha?!

Nu zit ik dan alweer een tijdje in de Dome, genieten van de uitzichten. Het is nog steeds idioot veel water en bossen dat we kunnen zien. We zijn nog steeds in Ontario, en zullen daar ook nog wel vele uren doorheen trekken, langzaamaan meer en meer vewijderd van de bewoonde wereld. Dit is ook echt wel een manier om een indruk te krijgen van de uitgestrektheid van dit land.
En dan nog iets waar ik heel enthousiast van werd: enkele uurtjes geleden zag ik al een mini laagje ijs liggen op het water op sommige plekken, en nu trekken we door een gebied dat lichtelijk bedekt is in een mini laagje sneeuw. Het is de laatste dagen inderdaad wat kouder geweest, en hier is dan ook het eerste beetje sneeuw uit de lucht komen dwarrelen! Heel gaaf om te zien :D

De rest van de dag hebben was het niet alleen een mini laagje sneeuw verspreid over het land, maar reden we door daadwerkelijke sneeuwstormen heen. Her en der maken we ook een stop om mensen in of uit te laten stappen, en sindsdien ligt er een laagje sneeuw tussen de verschillende cabines. Hier loop ik dan rond op mijn sloffen haha... ik ben zo blij sloffen te hebben in de trein, maar hier zijn ze even iets minder praktisch! Verder nog genoten van een heerlijke lunch (gamba’s op een spies met een salade, voorafgegaan door een soepje en gevolgd door een heerlijke brownie) en ook het dinner stelde niet teleur: biefstuk met aardappel en groenten, ook hier weer voorafgegaan door soep en salade, en met een stuk frambozencitroentaart als nagerecht. Wat een verschrikkelijk leven. Wel merkte ik dat ik de laatste nachtjes wat te weinig geslapen had, en ben ik ’s middags na wat uurtjes gelezen te hebben weggedut op een bankje hier. Als je moe bent, dan merk je ineens wel hoe lang zo’n treinreis duurt (ja ik weet het, ik ben pas op dag nummer 1) en mis je een bed om even fatsoenlijk te gaan liggen (de bedden worden elke avond in elkaar gezet, en veranderen overdag in je stoelen). Gelukkig zat ik wel bij de ‘first call’ groep voor het avondeten, en dat betekende dat ik redelijk snel daarna ook mijn bedje in kon duiken. Wel nog wat genoten van livemuziek in de trein, en uiteraard ook nog wat mooie uitzichten gezien vanuit de trein. Het is echter compleet donker vanaf half 6 zo ongeveer, en daar moet ik nog even aan wennen. Toen ik om 19:00uur mijn bedje in wilde duiken, voelde het eerder als half 10. Gelukkig heb ik meestal niet zo’n probleem met slapen, en ben ik dus ook gewoon maar om deze tijd al mijn bedje ingekropen. Vannacht had ik ook de luxe dat ik op het onderste stapelbed mocht liggen: deze was niet bezet, en was makkelijker op te maken en in elkaar te zetten voor de VIArail medewerker. Prima, doen we dat! Dit was zeker een goede keus, en ook echt een luxe. Toen ik namelijk om een uurtje of 6 in de ochtend helemaal uitgerust wakker werd, kon ik het gordijn opzij schuiven en vanaf mijn bed naar de maan en sterren kijken (bovenste bed heeft geen raam). Dit was een prachtig gezicht, met de bomen met laagjes sneeuw op de takken die oplichten in het maanlicht. Zo ook al snel bedacht dat het misschien wel een goed idee was om redelijk op tijd mijn bed uit te kruipen en weer eens op pad te gaan naar de Dome. Hier ben ik dan ook, vergezeld van een kopje thee, een tijdje gaan zitten: starend uit de vele ramen rustig aan wakker worden en genieten van de zonsopgang. Het duurde erg lang voordat ik het eerste beetje zon ook daadwerkelijk boven de horizon uit zag komen (dit was rond half 8 geloof ik), maar daarvoor kunnen genieten van de spectaculaire kleuren in de lucht. Halverwege wel besloten dat het tijd werd voor ontbijt, en hier was mijn timing ook perfect! Gezellig aangeschoven bij mijn 2 amerikaanse ‘stapelbedgenoten’ en weer kunnen genieten van zo’n heerlijk ontbijt. We waren net klaar met eten toen we de oproep kregen dat we bijna in Winnipeg waren. Dat is snel gegaan dan! We hebben bijna onze complete vertraging ingehaald. Dit betekende ook dat we enkele uren hadden om in Winnipeg rond te kijken, de trein zou pas om kwart voor 12 in de ochtend weer vertrekken. Top! Snel nog even mijn tanden poetsen, tijd om me goed aan te kleden, en dan ben ik klaar om Winnipeg te gaan verkennen! We kregen deze ochtend ook te horen dat de lokale temperatuur -17 graden is. Het is dus niet alleen bedekt in sneeuw, het is ook nog even behoorlijk wat kouder dan wat ik tot nu toe gewend ben. Het heeft ’s nachts een aantal keren gevroren (-3 maximaal), en overdag was het dan wel een aantal keren net boven nul. Dit is echter even andere koek. Hoe zou het voelen?
Tijd om dus zo goed als al mijn kledinglagen aan te trekken, mijn handschoenen en muts tevoorschijn te halen, en dan maar naar buiten stappen. En ik moet zeggen: het viel me niet tegen. Allereerst was het vooral genieten van dit witte landschap met de laagstaande zon, het is winter wonderland hier voor mij! Ik heb een stukje door een park gelopen, de brug over en langs de rivier op. Hier lag al een laag ijs op, dat met wat gekraak weggeduwd werd door het water waar dit nog zichtbaar stroomde. Ook stegen er een soort mistflarden op uit het water, ook weer prachtig verlicht door de zon. Kortom: ik vond het heerlijk om buiten te zijn! Wel merk ik dat mijn handen wat koud worden als ik te veel foto’s maak, maar gaat dit al snel beter op het moment dat ik weer een stukje gewoon aan het wandelen ben. Het enige deel dat echt koud voelt, is ook meteen het enige gedeelte van mijn lichaam dat niet bedekt is: mijn gezicht. Mijn sjaal had ik al zo ver mogelijk opgetrokken, en mijn muts op mijn hoofd was ook zeker geen slecht idee. Het zijn alleen mijn wangen en neus die meteen half gevoelloos en half gloeiend aanvoelen. Na een tijdje dan toch maar naar binnen gegaan, bij Forks Market. Hier zijn een aantal leuke cafétjes en marktkraampjes te zien, en kun je ook omhoog een toren in om van het uitzicht over Winnipeg te genieten.
Na hier wat opgewarmd te zijn, en een blik geworpen te hebben over alles dat nog te bewonderen valt, ben ik dan nog wat rond gaan wandelen door de stad. Dit keer heb ik een deel van de wandeling buiten gelopen, en een deel van de wandeling overdekt gedaan door de skywalks en ‘underground walk’ hier. Dat was dus even weer die kou op mijn gezicht voelen en daarna weer de beschutting in. Tijdens dit rondje heb ik nog wat mooie gebouwen gezien, en ben ik nog een farmers market tegen gekomen waar ik even rondgekeken heb. Lekker wat beweging gehad! Nu ben ik weer klaar voor de trein met z’n smalle gangetjes waar je niet voor je plezier gaat proberen een 5 kilometer te lopen. Het is vooral stilzitten en veel eten hier haha!

Maar wat een leuke ervaring is het geweest om even in Winnipeg rond te kijken, en zo heerlijk om die sneeuw te zien en onder je schoenen te horen knisperen! Ineens is het winter geworden hier, wat best gek is. Het is hier zo lang zo enorm warm geweest, en slechts de laatste twee weken is het echt wat kouder geworden met wat meer regen ook zo af en toe. Voor mijn gevoel heb ik de herfst in die twee weken gepakt, en is de winter ineens erg snel gekomen. Tegelijkertijd raak je zo snel gewend aan het uitzicht over dit witte landschap, en ziet het er vooral vanuit de warme trein ook zo prachtig uit! Die blauwe lucht en dat zonnetje boven het witte uitgestrekte niets dat het midden van Canada is. Want ja: het is hier erg vlak, en als we ergens 3 auto’s zien rijden (of uberhaupt een weg zien) is dat ineens druk. Her en der komen ineens wat heuveltjes tevoorschijn, en hoopte je zo dat je dat moment vast had kunnen leggen. Het is hier op een geheel eigen wijze mooi of vooral ook interessant om dit landschap aan je voorbij te zien trekken.

Het hele landschap is ook niet alleen vlak gebleven. Op en gegeven moment waren er meer en meer heuvels te zien, met huizen op de meest idyllische plekken. Ook de graansprietjes en verdorde maisvelden lichten goudbruin op in de zon, en dat vormt een prachtig contrast met die witte sneeuw. Wat nou: het midden van Canada is saai? Dit is genieten!
Op dag 3 ben ik ook weer redelijk vroeg wakker geworden. Ook vannacht had ik weer de luxe van het onderste bed met een raam, en kon ik dus vanochtend in het halfdonker weer naar buiten kijken. Het was nog steeds aardig vlak hier, en nog steeds aardig wit. Vanochtend werd ik echter verrast door wat rondspringende beestjes. Ik denk dat het herten of caribou waren, maar daar was het dan toch net iets te donker voor. In de komende minuten heb ik echter nog wat meer contouren gezien van deze dieren, wat weer een leuk extra’tje was op deze trip! Ook deze ochtend weer vroeg richting ontbijt gegaan, en al starend uit het raam blijkt wel dat we weer iets meer in bewoond terrein komen. We zagen zelfs een subway vanuit de trein! Dit zorgde even voor wat gegrinnik in dit treinstel, dit was wel erg ongewoon voor deze trip. Als het goed is komen we nu snel aan in Edmonton, waar we waarschijnlijk ook weer eventjes de trein uit kunnen. We hebben vannacht echter heel wat vertraging opgelopen (de passagierstrein moet hier wachten voor de vrachttreinen (meestal is er slechts een enkel spoor) en er waren blijkbaar aardig wat vrachttreinen die de andere kant op wilden), dus misschien dat deze stop niet zo lang is als normaal.

Tegen alle verwachtingen in: de stop in Edmonton heeft heel wat langer geduurd dan normaal... In plaats van om 6:00uur in de ochtend in Edmonton aan te komen, waren we er net voor 11:00uur. Hier hebben we afscheid genomen van één van de meiden die hier de trein uit ging, en konden we even wat rondlopen over het perron. We hadden hier 20 minuutjes – zo werd gezegd – voordat we weer vertrokken. Het treinstation zelf was aardig ver van de stad, en de stad zag er ook weinig aantrekkelijk uit. Geen stadsbezoekje hier dus, alleen een een frisse neus halen en wat bewegen. Eenmaal in de trein was het wachten en wachten en wachten totdat deze weer vertrok. Er bleek een vrachttrein met mechanische problemen te zijn op hetzelfde spoor, en daardoor heeft het extreem lang geduurd voordat we hier weg konden. Helaas ook niet met fantastisch uitzicht, maar eerder een grijze, deprimerende vlakke uitgestrektheid met een snelweg en wat rotzooi her en der. Vandaag zou ook echt de dag worden die in het teken staat van wachten en vertraging. Uiteindelijk zijn we om 19:00uur in Jasper aangekomen, waar we eigenlijk begin van de middag al hadden moeten zijn. Dit was wel even balen, want vanaf hier zou je de eerste blikken krijgen op de Rockies. Vanaf 18:00uur is het echter wel pikkedonker, dus die bergen moeten nog even wachten. Dat was hopen op nog wat extra vertraging vannacht, zodat we morgen niet om half 10 al in Vancouver zijn, maar daadwerkelijk de ochtend hebben om nog te genieten van wat views vanuit de trein.

Dit bleek geen probleem te zijn: toen ik wakker werd, zag ik wat contouren van bergen. In het donker dus in de Domecar gaan zitten en even genoten van deze ‘schaduwen’ van de bergen en steile rotswanden die aan weerszijden te zien waren. Voor 7:00uur zat ik dan ook al aan het ontbijt, en terwijl ik een lekkere feta omelet aan het eten was, werd het steeds lichter buiten. Dit was niet gezellig natafelen vandaag, dit was meteen weer omhoogstormen richting de Dome voor het uitzicht. En zo zit ik nu dan alweer enkele uurtjes, met eerst de snelstromende rivier met het donkere zwartgroene water stromend naast ons. Direct vanaf het water rezen de bergen omhoog, met wat beigebruine lage begroeiing onderaan de berg, gevolgd door wat boompjes her en der en indrukwekkende rotspartijen, gedeeltelijk bedekt met dat kleine laagje sneeuw. Later veranderde het landschap, met de ene keer meer bomen en begroeiing, dan weer enorme rotsen in het water en weer wat later kwamen we uit bij een andere rivier. Hier veranderde de kleur van het water, en tegelijkertijd ook de kleur van het hele landschap eromheen. We trekken door een kloof heen, met rotsen die steeds grijzer worden (in plaats van het bruinige dat we eerst zagen), en ook steeds wat sneller stromend water langs ons. Wat ik verder ook erg bijzonder vond om te zien: op vele plekken waren bevroren stroompjes of bevroren watervalletjes te zien. Hier had het water het net niet gehaald tot aan de rivier, maar is het net voor zijn eindbestemming tegen gehouden door de koude temperaturen, en zal het weer even duren voordat er weer beweging in komt. Zo dus enkele uren van een indrukwekkend, en ook continu wisselend berglandschap kunnen genieten.
Nu rijden we steeds meer de bergen uit, en de bewoonde wereld in. Ineens zie je meer auto’s, is er altijd wel ergens een huis zichtbaar, wordt het land weer wat uitgestrekter en wordt de ruige natuur ingewisseld voor wat akkerlanden her en der. Helaas is het landschap hier ook niet meer wit, maar is er nog aardig wat groen te zien. En in plaats van sneeuw, valt er nu ook regen uit de lucht... We waren hier wel op voorbereid, de weersvoorspellingen voor Vancouver waren niet echt om vrolijk van te worden. Alsnog, het is wel een beetje jammer om zo begroet te worden in het westen van Canada. Gelukkig zijn er nog de foto’s van al dat moois dat we de laatste dagen hebben mogen zien, met dit grijze troosteloze weer vergeet je al snel dat het niet heel lang geleden nog compleet anders was (en na bijna 4 dagen in een trein, uit het raam staren en niets doen, wordt alles ook een beetje een blur). Mijn blog heb ik in ieder geval helemaal bij kunnen houden in de trein, en zo is er dus voor jullie al wat sneller dan verwacht weer een heel nieuw verhaal om te lezen!

En dan is daar nog die week voordat ik met de trein naar het westen van Canada vertrok. Ik ben tot 1 november op de farm gebleven, en heb zo dus nog net halloween mee kunnen maken. Het was een prachtige, maar koude dag (zo voelde het toen, nu zou ik zeggen: ietwat frisse dag), waarbij we ’s ochtends enorme hoeveelheden bieten geoogst hebben en klaargemaakt hebben voor de verkoop. Mijn taak: het groen ervanaf snijden, aan de koeien voeren en de bieten naar Marshall brengen om ze te laten wassen. Ken, die de bieten daadwerkelijk uit de grond aan het halen was, bleef echter maar met nieuwe ladingen aan komen zetten, totdat ik omringd was met kruiwagens en emmers waar al dat groen uit stak. Oja, nog een taak: de kippen wegjagen bij al dat lekkers (maar dat terzijde). Er leek dus geen einde te komen aan deze bietenhoeveelheid. Ik had dan ook nooit gedacht dat we dit daadwerkelijk af zouden kunnen maken vandaag, maar warempel, voor de lunch waren we dan toch klaar. Kanttekening: lunch startte pas om half 2 (in plaats van een uurtje of 12 zoals voorgaande dagen). Tijd voor een heerlijke bietensalade haha!
Na de lunch ben ik mijn spullen gaan pakken, en ook al snel begonnen met het bereiden van het avondeten. Vanavond was het namelijk halloween, en zouden we het dorp in gaan voor ‘trick or treat’. Ik ben zelf uiteraard niet daadwerkelijk aan gaan bellen bij de mensen (naast het feit dat ik geen outfit had, ben ik daar ondertussen ook wat te oud voor), maar we zijn rondgegaan met Linden (het zoontje van 10) en zijn vrienden. Er worden op zo’n avond echt complete boodschappentassen aan snoep verzameld, echt abnormaal wat mensen hier allemaal uitdelen! Het was echter ook heel leuk om te zien hoe sommige huizen versierd zijn: uitgeholde pompoenen, spookjes bungelend boven de veranda, en soms zelfs een hele scène opgezet in het huis dat te zien is door de ramen heen. Eén huis – dat normaal blijkbaar maar weinig bezoekers kreeg – was zelfs vuurwerk af aan het steken, en deze tuin was echt omgetoverd in één groot spookhuis! Grafstenen overal, bewegende afgehakte handen op de stoep en ga zo maar door.... fantastisch!

Woensdag ben ik dan vertrokken naar Pembroke, en van daar had ik een auto gehuurd om naar Bruce Peninsula te gaan. Dat betekende heel wat uurtjes rijden. Gelukkig waren de wegen hier erg rustig, en hele stukken zijn ook prachtig om te rijden. Grootste gedeelte zijn wegen waar je 80 km/h mag (kanttekening: iedereen rijdt hier minstens 90, en pas vanaf 100 km/h is er een kans dat je een bekeuring krijgt – zo heb ik gehoord van de Canadezen hier). Ik ben erg blij dat ik cruise control ontdekt heb, en zo flinke stukken kan rijden zonder echt moe te worden en vooral ook veel om me heen kan kijken! Ik ben even in Bancroft gestopt om te tanken (dit werd me ten zeerste aangeraden) en boodschappen te doen, en ben daarna zo goed als aan één stuk doorgereden naar Owen Sound. Onderweg alleen nog even gestopt voor een plaspauze en om het verhuurbedrijf te bellen. Ik kreeg namelijk een waarschuwing dat de olie vervangen moest worden, en zag ergens anders op een schermpje dat er nog maar 3% olie over was. Even vragen hoe dit kan en wat ik eraan moet doen dus, want ik kom hier liever niet stil te staan met pech (en vooral niet als ze dan ook nog eens zeggen dat ik de kosten van een towtruck mag gaan betalen, omdat ik anders had moeten handelen). Gelukkig was er niets aan de hand, en waren ze blijkbaar vergeten een schakeltje om te zetten toen ze de vorige keer alles vervangen hadden. Met een wat beter gevoel dus weer verder gereden, en uiteindelijk in het donker in Shallow Lake aangekomen waar ik een airbnb geboekt heb voor de komende twee nachten. Ook al had ik mijn boodschappen al gedaan, zin om te koken was er niet meer – en dus heb ik maar een pakketje instant noodles klaargemaakt.
De volgende dag ben ik vooral in de buurt van Owen Sound gebleven, heb ik meerdere watervallen bezocht en ben ik naar wat grotten gereden. Prima dagje gehad, met mooie uitzichten, en vooral wat korte wandelingen. De volgende dag was het tijd voor de ‘Big Day’: op naar Bruce Peninsula. Eerst ben ik een aardig stuk naar het noorden gereden, om uit te komen bij Bruce Peninsula National Park. Onderweg heb ik wat buitjes gehad, maar ook wat zon gezien (deze had zich gisteren de hele dag niet getoond, alhoewel ik het toen – tegen de weersverwachting in – gelukkig wel droog gehouden heb) en een aantal prachtige regenbogen zien verschijnen en verdwijnen. Eenmaal bij de parkeerplaats voor de eerste wandeling was het gelukkig droog, en ook de rest van de dag is het redelijk droog gebleven (ik kan me nog één buitje herinneren waarbij ik me even zorgen maakte dat het wel eens door zou kunnen zetten, maar waarvan ik uiteindelijk bijna niet eens echt nat geworden ben). Zo dus met prima weer op pad gegaan, en een prachtig mooie wandeling gemaakt! Allereerst een trail gelopen door de bossen, op naar het strand (aan Lake Huron. Want ja, nog steeds: het zijn ‘slechts’ meren hier). Vanaf het strand ben ik eerst een stukje naar links gelopen over de Bruce Trail, om een kijkje te nemen bij de ‘overhanging point'. Aangezien het visitor centre gesloten was, had ik niet heel veel informatie over de trails hier, maar ik had een plattegrond gevonden met wat afstanden erop. Op een gegeven moment had ik toch echt het idee dat ik al lang op dit punt had moeten zijn, en begon ik me af te vragen of ik het niet gemist had. Na nog een klein stukje verder gelopen te zijn, was ik tot de conclusie gekomen dat ik het wel gemist moest hebben. Dan maar omdraaien, en terug via dezelfde route. Kijken of ik nu wel iets zou zien, en anders maar mijn tocht voortzetten naar de volgende twee puntjes op de route. Op de weg terug zag ik ergens een soort van gat in de grond, en leek er inderdaad een soort ‘schuilplekje’ te zijn onder deze overhellende rotsen. Ik kon echter nergens een ingang vinden vanwaar je een kijkje zou kunnen nemen bij dit punt. Vanaf het pad was namelijk weinig te zien, en de foto’s die ik tegen gekomen was van dit punt beloofden heel wat anders. Zou ik dan door dat gat in de grond moeten klimmen? Ik ben maar even gaan kijken, dacht eerst: nee, dat kan niet de bedoeling zijn. Ben nog maar eens gaan kijken, heb besloten dat het in ieder geval tot op een bepaalde hoogte te doen was, zolang ik mijn rugzak maar niet om had. Erg groot was het niet, maar ook zeker niet zo klein dat je vast zou kunnen komen te zitten. De rugzak was alleen erg onhandig geweest. Wel nog snel even mijn mobiel uit mijn rugzak gehaald – je weet maar nooit... En zo dus begonnen aan de afdaling in dit mini grotje. Eerst een 2-3 meter omlaag, en daarna kon ik zo’n 2 meter horizontaal naar voren lopen naar een soort gat in de wand. Toen ik hier om me heen keek, zag ik inderdaad dat dit het punt van de foto’s was, maar kon ik me nog steeds niet helemaal voorstellen dat dit nu echt de bedoeling zou zijn. Ook ben ik gaan kijken of ik hier uit zou kunnen komen om beter rond te kunnen kijken, maar deze extra stap heb ik toch maar niet genomen. De wand onder me was te glad, en de grond net te ver om met één stap te kunnen bereiken. Nu zou ik dit stukje wel kunnen springen uiteraard, maar dat weer terug omhoog klimmen zou nog een uitdaging kunnen zijn. Laten we dit maar niet doen zo alleen... Vanaf hier dan weer terug gelopen naar het strand, en mijn route aan de andere kant van het strand voortgezet. Hier stonden me al snel de eerste verrassingen te wachten: prachtige uitzichten vanaf de rotsen, met wat aardige golven in de prachtig helderblauwe water, en veel opspattend water op het moment dat zo’n golf tegen de kant botste. Ook waren er genoeg rotsen om me heen om overheen te klauteren en te springen, en voelde ik me weer heerlijk al rondhuppelend over deze grote buitenspeeltuin! Ik heb fantastische uitzichten gehad vandaag, waarbij de Grotto en de Indian Head Cove zeker hoogtepunten waren, maar verder van het enige indrukwekkende in het landschap hier. Ook aardig indrukwekkend was de wind: vaak durfde ik niet helemaal naar de rand van de rotsen te gaan, bang voor een windstoot die me op zou tillen en iets verderop los zou laten en me enkele meters naar beneden zou laten vallen het water in. Ook heb ik geprobeerd wat selfies te maken hier, en daar zijn de meest interessante kapsels uitgekomen. Uiteindelijk heb ik hier zo’n 2,5 uur rondgewandeld, en was ik nu al helemaal blij met mijn dag! Het was echter pas net middag, en ik had dus nog meer dan genoeg tijd om rond te kijken. Zo ben ik naar het visitor centre bij Tobermory gereden, ben ik daar een toren ingeklommen voor het uitzicht, ben ik het stadje zelf ingegaan en heb ik uiteindelijk nog een andere rondwandeling gemaakt. Tobermory zelf zag eruit als een leuk plaatsje - als er iets open zou zijn. Ik ben hier echter off-season (het hostel waar ik eigenlijk wilde verblijven in Lion’s Head was vanaf vandaag ook gesloten.... verkeerde timing) en dat betekent dat er één café/bar/restaurant en een random boekwinkeltje open zijn. Verder is alles dicht en verlaten. Zelfs de vele boottours die normaal hiervandaan vertrekken, liggen compleet stil. Hier dan even rondgekeken, maar dat had ik al snel gezien. De wandeling vanaf het visitor centre naar het water was nog best vermakelijk. Ten opzichte van vanochtend viel het een beetje tegen qua uitzichten, maar de trail zelf maakte deze tocht wel de moeite waard. Het was een heel geslinger door de bossen, over boomwortels en rotsen, waarbij ik meestal niet het idee had dat er een daadwerkelijk pad was. Het ‘pad’ werd hier gemarkeerd door middel van strepen op de bomen, en na elke boom was het even stilstaan en in de juiste richting kijken om je volgende bestemming te vinden. Het rondwandelen hier werd een soort van slingerend ritme.

Dat was grote wandeling nummer 2 voor vandaag, en ik heb zelfs nog tijd over om nog ergens een kijkje te nemen. Zo ben ik dan nog naar Lion’s Head gereden, en ben daar nog aan een wandeling begonnen naar de lookout. Hier trof ik een heel ander soort landschap aan: enorme kliffen, met het water op vele tientallen meters onder me. Hier had ik wat echt indrukwekkende uitzichten dus. Ook was het erg mooi om de zon langzaamaan onder te zien gaan, en de laatste stralen de omgeving te zien verlichten. Ik dacht eerst ook dat ik ‘snel even’ een stop zou maken hier in Lion’s Head. Dit bleek echter niet mogelijk, en de wandeling bleek uiteindelijk nog een goede 6 km te zijn. In eerste instantie had ik het idee dat ik hier in een uurtje tot maximaal anderhalf uur wel klaar zou zijn, maar dat bleek dus niet het geval. Met die ondergaande zon begon ik al te twijfelen, en toen ik eenmaal bij de auto was, schrok ik van de tijd. Het was een uur later dan ik verwachtte terug te zijn, en dus was ik zo’n 2 uur en een kwartier onderweg geweest! Oops.... Snel de auto in, en op naar Collingwood. Gelukkig was het grootste gedeelte van de weg niet heel lastig of vermoeiend rijden, en was er ook niet veel bijzonders meer te zien. Zo kon ik dus in één stuk door naar Collingwood, waar ik bij Elizabeth zou verblijven. Elizabeth had laten weten dat ze rond half 7 / 7 uur thuis zou zijn, en ik was nu heel blij dat ik had gezegd dat ze niet op mij hoefde te wachten met eten. Dat zou ik absoluut niet meer kunnen redden! Ik had nog zo’n 2 uur rijden te gaan, waarvan een groot deel ook in het donker. Het laatste stukje was dus wel erg vermoeiend, vooral toen ik eenmaal wat meer in ‘stedengebied’ kwam. Hier merk ik toch echt dat ik nog niet helemaal gewend ben aan Canadese wegen, verkeersborden, stoplichten en al dat soort dingen. Dat was even een aardige inspanning – vooral ook na zo’n drukke dag. Gelukkig stond er goed nieuws te wachten: eenmaal bij Elizabeth binnen was zij druk bezig met het bereiden van het avondeten, en zou Kristy ook elk moment aankomen! Dat was nog eens service! Even gezellig kletsen, en daarna aanschuiven en genieten van knoflookbrood en een heerlijke chili. Uiteindelijk hebben we nog een erg gezellige avond gehad met z’n drietjes en was het 1 uur ’s nachts voordat ik er erg in had. De tijd vliegt voorbij, en wat is het leuk om deze meiden weer te zien! Ook heel gek hoe het nog zo hetzelfde kan voelen als in Nieuw Zeeland, terwijl we elkaar dus echt al enkele jaren niet gezien hebben. Uiteindelijk toch maar ons bedje in gekropen. Elizabeth moest de volgende dag nog werken, en ik ben – na een extreem relaxte ochtend - dan samen met Kristy en de hond gaan wandelen. We hebben een mooi stuk gelopen door het bos hier bij Blue Mountains in de buurt. Hier was het redelijk heuvelachtig, wisselde het landschap van vele bomen, naar rotsachtiger terrein, naar soort van complete met mos begroeide raveinen. Vanaf wat uitzichtspuntjes was echter alleen nog het vlakke landschap dat zich om ons heen uitstrekte te zien. De wandeling betekende meteen ook een aantal uurtjes gezellig kletsen, en vele herinneringen ophalen aan onze tijd in Nieuw Zeeland. Eenmaal terug bij Elizabeth hebben we dan een lekker lui middagje gehad, is Kristy een verjaardagstaart voor me gaan maken, hebben we lekker wat op de bank gelezen en zijn we uiteindelijk aan het avondeten begonnen. Ook voor vanavond weer vanalles lekkers: butter chicken met (extra garlic) naanbrood. Niet heel veel later kwam ook TJ aan bij Elizabeth (een vriend van hen beiden van de universiteit), en werd de taart er ook al snel bijgepakt. Er is dus (enkele dagen te vroeg) al even voor me gezongen, en ik heb de kaarsjes uit mogen blazen op deze prachtige verjaardagstaart! Erg leuk, ook al voelde ik me nog totaal niet jarig. Zo dus weer een erg gezellige avond gehad, en ook nu was het alweer half 2 ’s nachts binnen no time...! Wat is er toch met me aan de hand?! Normaal lig ik uiterlijk om 10 uur in bed...
Zondagochtend zijn we de dag gestart met een ontbijtje bij een family restaurant aan de andere kant van de straat, en heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de Canadese Eggs Benedict. Goed begin van de dag, en met onze gevulde buikjes hebben we weer een lekker wandelingetje kunnen maken in de omgeving. Bij terugkomst hebben we als lunch nog maar een stukje taart gegeten (erg gezond dagje vandaag ahumm) en daarna al snel afscheid moeten nemen. Het was jammer dat we nu al moesten gaan, en zo gek om weer afscheid te nemen van deze meiden met het idee dat we elkaar waarschijnlijk weer minimaal een aantal jaar niet zullen zien. We hebben echter een erg gezellig weekend om op terug te kijken, en weten dat we altijd bij elkaar terecht kunnen op het moment dat we ergens in de buurt zouden zijn.

Ik ben met Kristy terug gereden naar Guelph, en ben vanaf daar met de bus naar Toronto gegaan (vergezeld van een voedselpakket dat ik van de moeder van Kristy’s vriend in mijn handen gedrukt kreeg). Compleet in het donker kwam ik dan weer aan in Toronto, en was het gelukkig maar een klein stukje lopen naar het hostel waar ik de komende twee nachten zou blijven. Hier aangekomen wachtte me echter een wat minder leuke verrassing: allereerst heb ik bijna 45 minuten gewacht voordat ik in kon checken (er stond een behoorlijke rij...), daarna bleek mijn reservering niet goed doorgekomen te zijn, en als laatst zou er een pakketje moeten zijn voor mij in het hostel – maar dit kon de receptioniste niet vinden. De reservering was al snel opgelost: er waren nog genoeg bedden vrij, dus ik kon gewoon deze 2 nachten in het hostel verblijven. Dat ‘verdwenen’ pakketje heeft me echter niet de beste nachtrust bezorgd (dit was een koffer met al mijn winterspullen). De volgende dag ging echter een stuk beter. Allereerst was het mijn verjaardag, dus tijd voor een feestje haha! Het ontbijt hier was erg goed, en ik had gezellig zitten kletsen met 2 andere mensen. Later ben ik de Steam Whistle Brewery tour gaan doen, die erg vermakelijk was. We hadden een erg enthousiaste gids, en kregen vooral een enorme hoeveelheid bier om te drinken (waarschijnlijk om te verhullen dat de tour uiteindelijk niet zo heel erg veel informatiewaarde had). Uiteindelijk zijn we met onze groep in de aankomstruimte gaan zitten, kregen we nog een ronde bier met wat snacks erbij en zijn we zo nog langer dan een uur hier blijven hangen. Daarna zijn we met deze zelfde groep mensen naar de Rec Room gegaan, een soort van gaming hall en hebben we een namiddag allerlei verschillende spellen gespeeld. Ook weer erg gezellig! Na een tijdje heb ik afscheid genomen van deze groep, en ben ik terug gegaan naar het hostel. Hier was ik nog niet binnen, of ik zag de mensen alweer staan waarmee ik deze ochtend zo gezellig had zitten kletsen bij het ontbijt. Eén van hen ging met een ander meisje op zoek naar een plekje om te gaan eten, en daar ben ik bij aangesloten. We zijn naar een Thais restaurant gegaan, en het eten hier was echt heerlijk! Onverwacht ook nog een leuk uit etentje gehad dus :D Perfecte verjaardag!
In de avond was ik uiteindelijk best wel moe van al deze ervaringen, en stond er op mijn kamer gelukkig een pakketje te wachten (deze ochtend was ik er na het ontbijt achter gekomen dat het pakketje gewoon gearriveerd was in het hostel, en ook gewoon in de ruimte stond waar deze moest zijn – de receptioniste van de dag ervoor had simpelweg erg slecht gekeken). De avond heb ik uiteindelijk dus maar heel saai doorgebracht met het uitpakken van deze spullen, en het opnieuw inpakken van al mijn bagage voor de treinreis. Je hoorde me echter niet klagen, deze hele verjaardag is echt top geweest, en ik was heel blij met wat tijd voor mezelf nu! Nachtje 2 dus heel wat beter geslapen.

De laatste dag in Toronto ben ik nog naar Casa Loma geweest. Eigenlijk stond er helemaal niets meer op de planning, behalve wat skypen en wat dingen uitzoeken op het internet. Ik had de dag ervoor echter een gratis toegangsticket gekregen, en had zo dus ineens een heel middagprogramma voor vandaag. Het was leuk om rond te lopen, ik heb wat mooie uitzichten gezien, en het hele gebouw is best indrukwekkend. Het is een soort van combinatie tussen een enorme villa en een kasteel (waarbij het meer neigt naar het laatste), ontworpen door een man met te veel geld en een aardige fantasie. Het grappige is dat deze meneer er niet eens heel zijn leven in heeft kunnen wonen. Door een combinatie van stijgende huizenbelasting en niet zo’n gunstige investeringen, werd het hele gebouw voor hem te duur om te betalen. Nu is het dan omgetoverd in een soort museum en worden er ook regelmatig filmscenes opgenomen hier. In ieder geval erg vermakelijk voor een middagje.
Later ben ik teruggelopen naar het hostel, ben ik in Chinatown gestopt om wat inkopen te doen voor het avondeten, en ben ik nog op zoek gegaan naar mijn ‘cheesecake on a stick’. Dit had ik eigenlijk gisteren al willen doen (op mijn verjaardag), maar daar was spontaan helemaal geen tijd meer voor haha! Vandaag dan maar op pad gegaan. Helaas werd ik teleurgesteld, en bleek afgelopen vrijdag de laatste dag te zijn geweest dat ze de cheesecake on a stick maakten. Nu maar wat minidonuts besteld met een soort van vulling. Uiteindelijk was dit ook erg lekker, dus ik kan niet klagen. En ik was blij dat ik gisteren niet helemaal hierheen gelopen was, om er dan achter te komen dat ze mijn ‘verjaardagstaart’ niet eens meer hadden...

In de avond heb ik een heerlijke pasta pesto gemaakt (had ik al heel lang niet meer gegeten!), en ben ik nog de laatste dingetjes gaan doen waarvoor ik internet nodig had. Ik had namelijk net op tijd meegekregen dat er geen internet zou zijn op de trein. Zo dus tot een uurtje of 10 in de avond in het hostel gezeten, en daarna op mijn gemak naar het station gegaan voor de hele reis naar Vancouver. En de rest is bekend verhaal! ;)